Güvenemiyorum.. Kadın meselesinde değil şehir meselesinde güvensizliğim..
Yedim bir kere kazık malum. İcimde hep bir kusku.
Adamla bir ailesine olan nefretim sorun bir de bu şehir!
İnat ettim takıntı haline geldi.
Ben de burdan ev almayacağım ışte..
Ama mutsuzum.. Çünkü eşimin önüme yeni yeni fikirlerle çıkmasından bıktım. Hem çıkacak kavgadan korkuyor. Hem de ortam hazırlamaya çalışıyor aklınca.
Bıktım artık.. Aklımda bin tilki. Bu konuda iyi niyetine kesinlikle inanmiyorum.. Çocuk isterken bugün yine düşündüm acaba dedim çocuk olunca baskı mi yapacak burda kalmak için..
Olur mu olur.. B.k var burda zerre faydaları olmayan ailesi var..
2 yıla doğu gorevimiz var en geç derken bugün belli olmaz gibi bir cümle ile karsima çıkması delirtiyor beni.
Kafa göz dalmak istedim. Zor tuttum kendimi..
Şehir konusunda esimin bencillik yapacagina öyle eminim ki.. Ne dese boş sanki..
Bu derdime çare yok.. Çok uzuluyorum