- 22 Mart 2015
- 1.373
- 2.731
- 133
- 35
- Konu Sahibi Designer31
- #1
Merhaba; öncelikle belirtmek isterim ki ben hayatımda ki bir çok sıkıntılı, stresli dönemlerimde burada ki hayat tecrübelerini okuyarak toparlandım, kendime geldim. O yüzden burada tecrübelerini paylaşan, olumlu olumsuz yorumlar yapan, konular açan tüm kadınlara sonsuz teşekkür ediyorum 
Sorunuma gelirsek;
Sosyal ilişkilerimde bir kaç yıldır sorunlar yaşıyorum, bunun sebebi ise bir kaç yıl önce çok güvendiğim bir insandan çok ağır bir darbe yemiş olmam. Aramızda küçük problemler olduğunu hep hissediyordum, ağzından “canım arkadaşım.” kelimesi çıkarken bile gözlerime nefretle baktığını görebiliyordum zaman zaman ama kendi kendime “fesatlık yapma.” diye kızıyordum :) gel gelelim o içten gelen bir ses var ya; o yanılmıyor işte insanlar konusunda. Velhasıl, hayatın ağır bir sınavından geçerken, toparlanmaya çalıştığım bir an da öyle bir bıçak sapladı ki bana, öldüm sandım. Hançer kısa mesafe silahı derler ya hani, en azılı düşmanım olsa böyle canımı yakamazdı herhalde. Günlerce yataktan kalkamadım, yaşattığından çok o “neden?” sorusu çakıldı kaldı beynime. Hayatı birbirini destekleyerek, sevgi içerisinde, omuz omuza yaşamak varken neden birbirimizi bu hale getirdiğimizin cevabını aradım, durdum, her şeyi karşısında ki insan için kolaylaştırmak varken, neden onun zor durumda olmasından keyif duyar ki insan? Yemin ediyorum ki, sevmediğim bir insanın bile başına kötü bir şey geldiğinde oturup zırıl zırıl ağlayasım geliyor, yanında olmak, sarılmak, destek olmak “bak, geçicek bunlar.” diye yaralarını sarmak istiyorum. Çünkü bununla mutlu oluyorum, birinin toparlanmasına yardımcı olmak, gülümsemesini sağlamak kadar insana huzur veren başka ne var ki?
neyse uzatmayayım; bu olaydan sonra benim algılarım öyle bir açıldı ki, güvenmediğim kim varsa süpürdüm hayatımdan. Bi zararını görmediğim, negatif elektrik almadığım üç beş insana da mesafeli durmaktan kendimi alamıyorum. Kimseye güvenip, derdimi açmıyorum, birine kızsam bile gidip üçüncü kişiye anlatmıyorum, tabii bu süreçte de ne oluyor; şişiyorum
insanın dertleşmeye de ihtiyacı oluyor ama yol, su elektrik olarak dertlerimi ona katlayıp bana geri gönderileceğine beynim o kadar ikna olmuş ki; konuşmak istemiyor.
Bu adına tecrübe denilen yaşanmışlığın kötü izlerini nasıl silebilirim? İnsanlara güvenmek, rahat rahat gülüp eğlenebilmek gibi duyguları öyle özledim ki.. Geçer mi bu güvensizlik hissi?
Sorunuma gelirsek;
Sosyal ilişkilerimde bir kaç yıldır sorunlar yaşıyorum, bunun sebebi ise bir kaç yıl önce çok güvendiğim bir insandan çok ağır bir darbe yemiş olmam. Aramızda küçük problemler olduğunu hep hissediyordum, ağzından “canım arkadaşım.” kelimesi çıkarken bile gözlerime nefretle baktığını görebiliyordum zaman zaman ama kendi kendime “fesatlık yapma.” diye kızıyordum :) gel gelelim o içten gelen bir ses var ya; o yanılmıyor işte insanlar konusunda. Velhasıl, hayatın ağır bir sınavından geçerken, toparlanmaya çalıştığım bir an da öyle bir bıçak sapladı ki bana, öldüm sandım. Hançer kısa mesafe silahı derler ya hani, en azılı düşmanım olsa böyle canımı yakamazdı herhalde. Günlerce yataktan kalkamadım, yaşattığından çok o “neden?” sorusu çakıldı kaldı beynime. Hayatı birbirini destekleyerek, sevgi içerisinde, omuz omuza yaşamak varken neden birbirimizi bu hale getirdiğimizin cevabını aradım, durdum, her şeyi karşısında ki insan için kolaylaştırmak varken, neden onun zor durumda olmasından keyif duyar ki insan? Yemin ediyorum ki, sevmediğim bir insanın bile başına kötü bir şey geldiğinde oturup zırıl zırıl ağlayasım geliyor, yanında olmak, sarılmak, destek olmak “bak, geçicek bunlar.” diye yaralarını sarmak istiyorum. Çünkü bununla mutlu oluyorum, birinin toparlanmasına yardımcı olmak, gülümsemesini sağlamak kadar insana huzur veren başka ne var ki?
neyse uzatmayayım; bu olaydan sonra benim algılarım öyle bir açıldı ki, güvenmediğim kim varsa süpürdüm hayatımdan. Bi zararını görmediğim, negatif elektrik almadığım üç beş insana da mesafeli durmaktan kendimi alamıyorum. Kimseye güvenip, derdimi açmıyorum, birine kızsam bile gidip üçüncü kişiye anlatmıyorum, tabii bu süreçte de ne oluyor; şişiyorum
insanın dertleşmeye de ihtiyacı oluyor ama yol, su elektrik olarak dertlerimi ona katlayıp bana geri gönderileceğine beynim o kadar ikna olmuş ki; konuşmak istemiyor.Bu adına tecrübe denilen yaşanmışlığın kötü izlerini nasıl silebilirim? İnsanlara güvenmek, rahat rahat gülüp eğlenebilmek gibi duyguları öyle özledim ki.. Geçer mi bu güvensizlik hissi?
İçine ata ata da insan hasta oluyor, bir şekilde o duyguları da atmak lazım. Günlüğüme bağırıp çağırıyorum artık :)
