Birbirimizi tanımasak da birilerine içimi dökmek istiyorum,yoksa patlıcam stresimden.zaman ayırıp okuyanlara ayrıca tskr ederek herşeyi anlatmak istiyorum.....
ikimizde üniv okuyoruz,ben 20 o ise 24yasında. aynı fakültedeydik üniversitede tanıstık zaten.
günler gecti biz konustuk tanıstık cok da güzel anlastık hakkaten.haziranın basında ilişkimiz basladı.....hayat felsefemiz,bakış açılarımız,maneviyatımız,aile yapılarımız vs..süper uyuşuyodu, cok da eğlenirdik beraberken..tüm sülalesi ailesi arkadasları benim varlığımdan haberdardı,çoğuyla tanısmıstık zaten..
hersey cok güzel gidiyordu,bana cok güzel hitab ederdi,heyecanı sevgisi gözlerinden okunurdu, mektuplar yazardı.. uzun zamandır sen bunları yapmıyosun neden diye sorduğumda eski heyecanım yok,koptuk biz biyerde cevabını aldım. ve kelimenin tam anlamıyla yıkıldı tüm umutlarım. bu arada o benim yasadığım ve üniversiteyi okuduğumuz sehire atandı,işe başladı..ciddi adımlara kalkışmamız için tek beklediğimiz benim atamamdı.. bende kpssden güzel puan almama karsılık şansıma alım olmadı, yerleşemedim ve bunun üzüntüsü de eklendi sıkıntıma...
birkaçgün bu heyecan meselesinin kırgınlığıyla görüştük onunla,belki gecici bi bunalımdır dedim hazmetmeye calıstım..
olmadı. 1hafta önce iş çıkısı eski arkadaslarıyla bulustu,beni hiç aramamasına ve mesajlarıma gec cevap yazmasına kızdım. neden aklına gelmiyorum ben senin tarzında konusmalar gecti aramızda.dalmısız muhabbete dedi,tamam dedim ben yatıyorum sonra görüşürz...
sonra bi msj geldi sanırım ben sana karsı sadakatimi kaybettim,bende yangınlar söndü diye... aradım,mesgule attı.ağlıyordum yıkılmıstım... ağlamana dayanamıyorum,o yüzden mesajlasalım bu gece sadece dedi.bende bunun üzerine ağır bi bitirme konusması yaptım. hakkım helal değil sana vs.dedim.. aynı apartmanda oturuyoruz eve geliyomu gelmiyomu diye gizli gizli bakıyorum merakımdan
ama ona kesinlikle belli etmiyorum.
çok kötüyüm 1haftadır gözyaşlarım dinmiyo,içim gercekten cok yanıyo. okula gitmek zorundayım,gözlerim kan çanağı olmus bi vaziyette gidiyorum geliyorum okula..biriyle konustuğum anda ağlamaya baslıyorum,gün boyu sıkıyorum kendimi ağlamamak için,en yakınlarım dışında ayrılığı söyleyemedm bile arkadaslarıma...
2-3gün önce bi msj atmıstım uzun ve duygulu. akşama da onu gördüm,gözgöze geldik cevirdim basımı hiç bakmadan gectm gittim yanından.oda yere eğdi basını.. su msjı attı ;büsra nasılsın,gecen gece attığın mesaj beni mahvetti,seni düşünmeden yapamıyorum...bugn gördüğümde daha da kötü oldum ve merak ediyoırum seni nasılsın diye" dedi. bende hissettiğin sey sadece meraksa gecer üzülme.beni yerle bir ettin ve gittin,bu senin kararındı,buna dayanmak ve alışmak zorundayım.dedim. daha cevap gelmedi..
onun calıstığı hastanede 2a staj yaptım bende bu yaz,hala gidip geliriz arkadaslarla ordaki çalışma arkadaslarımızı ziyarete,cuma geceside nöbete kalcaz arkadaslarla beraber.ve onun bende kalan emanetleri var,kitapları ve borc parası (dersaneye kayıt yaptırırken pesinat istediler yanımda yoktu daha sonra uğrarım oyleyse dedim,emrah cıkardı 100lira verdi peşinat için) bunu kesinlikle vermem gerek... cuma günü 2dakika zamanın varsa sana bendeki emanetlerini vermek istiyorum diye mesaj atıcam...
hala onu cok seviyorum aklımda içimde kalbimde bitiremedim,sizce düzelir mi bu durum? son bulusmamız olacak cuma günü.. kendimden emin ve dik durmak istiyorum karsısında acımı belli etmek istemiyorum,bana acısın istemiyorum, ve neler kaybettiğini ona göstermek istiyorum.......
sizce nasıl davranmalıyım,düzelirmi bu durum.. zaman ayırdığınız için cok tesekkürler yorumlarınızı bekliyorum...
ikimizde üniv okuyoruz,ben 20 o ise 24yasında. aynı fakültedeydik üniversitede tanıstık zaten.
günler gecti biz konustuk tanıstık cok da güzel anlastık hakkaten.haziranın basında ilişkimiz basladı.....hayat felsefemiz,bakış açılarımız,maneviyatımız,aile yapılarımız vs..süper uyuşuyodu, cok da eğlenirdik beraberken..tüm sülalesi ailesi arkadasları benim varlığımdan haberdardı,çoğuyla tanısmıstık zaten..
hersey cok güzel gidiyordu,bana cok güzel hitab ederdi,heyecanı sevgisi gözlerinden okunurdu, mektuplar yazardı.. uzun zamandır sen bunları yapmıyosun neden diye sorduğumda eski heyecanım yok,koptuk biz biyerde cevabını aldım. ve kelimenin tam anlamıyla yıkıldı tüm umutlarım. bu arada o benim yasadığım ve üniversiteyi okuduğumuz sehire atandı,işe başladı..ciddi adımlara kalkışmamız için tek beklediğimiz benim atamamdı.. bende kpssden güzel puan almama karsılık şansıma alım olmadı, yerleşemedim ve bunun üzüntüsü de eklendi sıkıntıma...
birkaçgün bu heyecan meselesinin kırgınlığıyla görüştük onunla,belki gecici bi bunalımdır dedim hazmetmeye calıstım..
olmadı. 1hafta önce iş çıkısı eski arkadaslarıyla bulustu,beni hiç aramamasına ve mesajlarıma gec cevap yazmasına kızdım. neden aklına gelmiyorum ben senin tarzında konusmalar gecti aramızda.dalmısız muhabbete dedi,tamam dedim ben yatıyorum sonra görüşürz...
sonra bi msj geldi sanırım ben sana karsı sadakatimi kaybettim,bende yangınlar söndü diye... aradım,mesgule attı.ağlıyordum yıkılmıstım... ağlamana dayanamıyorum,o yüzden mesajlasalım bu gece sadece dedi.bende bunun üzerine ağır bi bitirme konusması yaptım. hakkım helal değil sana vs.dedim.. aynı apartmanda oturuyoruz eve geliyomu gelmiyomu diye gizli gizli bakıyorum merakımdan
ama ona kesinlikle belli etmiyorum.çok kötüyüm 1haftadır gözyaşlarım dinmiyo,içim gercekten cok yanıyo. okula gitmek zorundayım,gözlerim kan çanağı olmus bi vaziyette gidiyorum geliyorum okula..biriyle konustuğum anda ağlamaya baslıyorum,gün boyu sıkıyorum kendimi ağlamamak için,en yakınlarım dışında ayrılığı söyleyemedm bile arkadaslarıma...
2-3gün önce bi msj atmıstım uzun ve duygulu. akşama da onu gördüm,gözgöze geldik cevirdim basımı hiç bakmadan gectm gittim yanından.oda yere eğdi basını.. su msjı attı ;büsra nasılsın,gecen gece attığın mesaj beni mahvetti,seni düşünmeden yapamıyorum...bugn gördüğümde daha da kötü oldum ve merak ediyoırum seni nasılsın diye" dedi. bende hissettiğin sey sadece meraksa gecer üzülme.beni yerle bir ettin ve gittin,bu senin kararındı,buna dayanmak ve alışmak zorundayım.dedim. daha cevap gelmedi..
onun calıstığı hastanede 2a staj yaptım bende bu yaz,hala gidip geliriz arkadaslarla ordaki çalışma arkadaslarımızı ziyarete,cuma geceside nöbete kalcaz arkadaslarla beraber.ve onun bende kalan emanetleri var,kitapları ve borc parası (dersaneye kayıt yaptırırken pesinat istediler yanımda yoktu daha sonra uğrarım oyleyse dedim,emrah cıkardı 100lira verdi peşinat için) bunu kesinlikle vermem gerek... cuma günü 2dakika zamanın varsa sana bendeki emanetlerini vermek istiyorum diye mesaj atıcam...
hala onu cok seviyorum aklımda içimde kalbimde bitiremedim,sizce düzelir mi bu durum? son bulusmamız olacak cuma günü.. kendimden emin ve dik durmak istiyorum karsısında acımı belli etmek istemiyorum,bana acısın istemiyorum, ve neler kaybettiğini ona göstermek istiyorum.......
sizce nasıl davranmalıyım,düzelirmi bu durum.. zaman ayırdığınız için cok tesekkürler yorumlarınızı bekliyorum...
