Ay bi daha konuşmuyorum böyle insanlarla.... Hayatımda yer yok cidden..
Üniversitedeyken en yakınım olan arkadaşım Malatyalıydı. Üni den sonra ( ki biz 7 yıl önce mezun olduk ) iletişimimiz çok düşmüştü. O hemen evlendi çoluk çocuğa karıştı, ben yurtdışına çıktım kariyer peşine koştum falan. Anca yılda bir, bayram seyranda konuşuyorduk, o da bayram kutlama, doğum günü kutlama mesajları falan.
Deprem dönemi ilk o aklıma geldi (tüm o şehirlerden bir tek onu tanıyordum), ilk günler yazamadım bir şekilde, üzermiyim acısını dağlarmıyım diye ama hep çok merak etmiştim. Depremden 2 hafta sonra yazdım 'nasılsın Ayşe, çok büyük felaketler oldu ve aklım hep sendeydi, ama bu zamana kadar güç bulup yazamadım, lütfen benim kusuruma bakma, umarım bana ailenin hepsinin çok iyi olduğunu söylersin, bunun için can atıyorum, kendine çok iyi bak hepinizi öpüyorum ve bir ihtiyacınız olursa, ne olursa olsun buradayım' gibi birşeyler..
O da bana demiş ki 'güzelim (bide evlilerin bekar arkadaşlarına bu hitap şeklide var, oraya girmeyeceğim artık), biz iyiyiz ailemde çok iyi, kaybımız yok, zaten biz Mersin e taşınmıştık, hasar falanda yok' dedi. Arkasından çocuklarının fotolarını atmış ve yazmış 'bak büyüdüler bile bizimkiler, sende yok mu birşeyler?? ne var ne yok, hayatında biri var mı?'' demiş..Ben de ' maşallah çok tatlılar sizinkiler. Bende de ara ara birşeyler oluyor ama, şimdilik ciddi birşeyler düşünmüyorum zaten durumum müsait değil, işle güçle uğraşıyorum' dedim. 'Ahhh kıyamam sana, sen benim canımsın, Allah gönlüne göre versin, elbette karşına biri çıkar, elbette gelecek o kişi, üzülme' dedi..............ne alaka ?? NE ALAKAAA???
Bir daha da o kıza kıyamet kopsa yazmam