Hamileyim evi terkettim

Borellus80 .!.:

1 senelik evlilik ve beş aylık hamilelik, muhtemelen siz hamile kalmadan önce de vardı bu adamın Laz inadı.Bunun için baş bas bağırıyoruz burada, birbirinizi iyice tanımadan çocuk yapmayın diye.Daha siz büyüyememişsiniz ki çocuk büyüteceksiniz.

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Ne yapalım oldu bir kere , planlı değildi evet ama daha erken deyip aldırmayı da düşünmedim, ben de çocukla birlikte büyürüm diye düşünüyorum teşekkür ederim yorumunuz için :)

Genişletmek için tıkla...

Borellus80 .!.:

İkiniz de fevri davranmıssınız, bu yönünü biraz törpülrmeye çalış ve kavgalarda aileleri işin içine sokmayın, çok fazla yüz göz olursunuz.İnşallah bir daha laz damarı tutmaz diyelim.

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Merhabalar, ben 1 senedir evli, 5 aylık da hamileyim. Evde saçma sapan bir sebepten kavga çıktı, ben de sürekli eşimin gergin, sinirli olmasından bıktığım ve dolduğum için çok yükseldim ve hakaret etmeye başladım. "Senin derdin ne? Hastaysan tedavi ol. Durduk yere ortalığı ayağa kaldırıyorsun, ruh hastası mısın? " gibi cümleler sarfetmeye başladım. Sesim çok yükseldiği için geç saat olduğu için sus demek istercesine ağzımı kapatma girişimi olduğu için eli dudağıma çarptı. Tabii ben o anda idrak edemedim ve bana vurduğunu sanarak iyice yükselmeye başladım. "Ben hamileyim sen bana nasıl el kaldırırsın diye ona saldırdım, ve o anlık sinir boşalması ile biranda babamı arayarak beni almaya gelmesini söyledim. O da topla bütün eşyalarını git dedi. Binadan komşumuz ses geldiği için kardeşlerini aramış kardeşleri karşı apartmanda oturuyor, onlar geldiler bana abilerini savunur tarzında konuştular. Gitme, etme, evlilikte olur böyle şeyler, yanlışlıkla vurmuş bilerek yapmamış vs vs vs. Ama ben artık çok dolduğum için kararımda kesin davrandım. Annem babam ile birlikte eve döndüm. 2 gün oldu ne arıyor ne soruyor. Eğer hamile olmasaydım kararım %100 boşanmak olurdu. Ama kahroluyorum o bebeğin suçu ne diye. Çok ağrıma gidiyor yaptığı davranış. Sürekli bağırıp çağırması laf sokması hakaret etmesi, beni aşağılaması.. ben hamileyim el üstünde tutulup benim kaprislerim çekilmesi gerekirken bana bağırılıyor. Eğer benim bir yerde hatam olmuşsa lütfen bana bunu söyleyin , ama doğru yaptığımı düşünüyorsanız da lütfen söyleyin çünkü ben 2 gündür kendimde değilim. Zaman geçmiyor ağlıyor üzülüyorum. Kendime mi üzülüyorum, bebeğe mi onun beni aramamasına mı bilmiyorum. O kadar kötü hissediyorum ki.. çok mu zor ilişki içerisinde kalp kırmamaya çalışmak, bağırmamak, sevdiğinin yüzünü güldürmek için çaba sarfetmek. Eşim sözde beni sevdiğini söylüyor ama davranışlarında ben bunu hiç bir şekilde hissedemiyorum. Evlendikten sonra çok değişti. Ne iltifat eder oldu , ne beni kaybetmekten korkar oldu, ne bir çiçek bir hediye aldı. Evliliğin ilk aylarıdır alışma sürecidir derken sürpriz bir şekilde bebek olduğunu öğrendik. Madem böyle bir ilişkiniz vardı neden çocuk yaptınız diyecek olanlar çok haklı. Onu da şöyle açıklayayım benim kadın doğum doktorum bana bende polikistik over sendromu olduğunu, hormonlarımın bozuk olduğunu, çocuğumun olmasının çok kolay olmayacağını tedavi görmem gerekeceğini söylemişti. Ben de onun sözlerine güvenerek korunmadım. Fakat öğrendiğimde de çok mutlu oldum. 1 yıldır git gide kötüye giden kavgalar, benim yorgunluğum, tahammülsüzlüğüm, artık sabrımın kalmaması ve eşimle defalarca konuşsam da bir karşılık alamayışımdan dolayı yitirdiğim inancım, kendime olan güvenimi kaybetmem, kendimi çok yalnız hissetmem ve sevgisizlikten dolayı yavaş yavaş solmamdan ötürü bugün bu haldeyiz. Benim artık gücüm kalmadı

Genişletmek için tıkla...

bafelix .!.:

Eşiniz gelmiş barışmışsınız iyi güzel ama bu size ders oldu mu? Mutlaka ama mutlaka paranız olmalı. Bebek ele geldikten sonra çalışıp para kazanmalısınız, maddi olarak güçlü olmalısınız. Ayrıca ben de 2 hamilelik geçirdim hatta ikincide vajinal varis vardı. Yatar vaziyetten ayağa kalkmam 10 dk sürüyordu çünkü kan aşağı hücum edince çok ağrım oluyordu birden kalkamıyordum. Üstelik 2 yaşında bir çocuğum daha vardı. O halimde bile eşime kapris naz yapmadım, eşim de benden iş güç beklemedi Hatta işe geç gitti erken geldi bir şeye faydam olsun diye. Yemek getirdi, eve sipariş verdi çocuğu yedirdi yıkadı. Bunlar hep karşılıklı. Ben naz kapris yapıp, bana hassas davranacaksın diye adama hayatı zindan etmediğim için o da elinden gelen yardımı yaptı bana. Saygı fedakarlık karşılıklı olmalı hep bana hep bana olmaz.

Genişletmek için tıkla...

Gama Capella .!.:

Klasik kistliyim hamile kalmam vakası daha. Vahiy iniyor galiba olmucak diye hepsi de hamile kalıyor olayları aşırı büyütme var sanırım sende gerçi hamile kafası çok farklı hormonlardan böylesin belki de bilemem. Evlilik erkeği ister istemez farklılaştırabiliyor kimisi de ilgili kalmaya devam ediyor.
Uyumlu bir çift olmadığınızı düşünüyorum. Bilerek kapris yapıyorsan çekmek zorunda değil.

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Merhabalar, ben 1 senedir evli, 5 aylık da hamileyim. Evde saçma sapan bir sebepten kavga çıktı, ben de sürekli eşimin gergin, sinirli olmasından bıktığım ve dolduğum için çok yükseldim ve hakaret etmeye başladım. "Senin derdin ne? Hastaysan tedavi ol. Durduk yere ortalığı ayağa kaldırıyorsun, ruh hastası mısın? " gibi cümleler sarfetmeye başladım. Sesim çok yükseldiği için geç saat olduğu için sus demek istercesine ağzımı kapatma girişimi olduğu için eli dudağıma çarptı. Tabii ben o anda idrak edemedim ve bana vurduğunu sanarak iyice yükselmeye başladım. "Ben hamileyim sen bana nasıl el kaldırırsın diye ona saldırdım, ve o anlık sinir boşalması ile biranda babamı arayarak beni almaya gelmesini söyledim. O da topla bütün eşyalarını git dedi. Binadan komşumuz ses geldiği için kardeşlerini aramış kardeşleri karşı apartmanda oturuyor, onlar geldiler bana abilerini savunur tarzında konuştular. Gitme, etme, evlilikte olur böyle şeyler, yanlışlıkla vurmuş bilerek yapmamış vs vs vs. Ama ben artık çok dolduğum için kararımda kesin davrandım. Annem babam ile birlikte eve döndüm. 2 gün oldu ne arıyor ne soruyor. Eğer hamile olmasaydım kararım %100 boşanmak olurdu. Ama kahroluyorum o bebeğin suçu ne diye. Çok ağrıma gidiyor yaptığı davranış. Sürekli bağırıp çağırması laf sokması hakaret etmesi, beni aşağılaması.. ben hamileyim el üstünde tutulup benim kaprislerim çekilmesi gerekirken bana bağırılıyor. Eğer benim bir yerde hatam olmuşsa lütfen bana bunu söyleyin , ama doğru yaptığımı düşünüyorsanız da lütfen söyleyin çünkü ben 2 gündür kendimde değilim. Zaman geçmiyor ağlıyor üzülüyorum. Kendime mi üzülüyorum, bebeğe mi onun beni aramamasına mı bilmiyorum. O kadar kötü hissediyorum ki.. çok mu zor ilişki içerisinde kalp kırmamaya çalışmak, bağırmamak, sevdiğinin yüzünü güldürmek için çaba sarfetmek. Eşim sözde beni sevdiğini söylüyor ama davranışlarında ben bunu hiç bir şekilde hissedemiyorum. Evlendikten sonra çok değişti. Ne iltifat eder oldu , ne beni kaybetmekten korkar oldu, ne bir çiçek bir hediye aldı. Evliliğin ilk aylarıdır alışma sürecidir derken sürpriz bir şekilde bebek olduğunu öğrendik. Madem böyle bir ilişkiniz vardı neden çocuk yaptınız diyecek olanlar çok haklı. Onu da şöyle açıklayayım benim kadın doğum doktorum bana bende polikistik over sendromu olduğunu, hormonlarımın bozuk olduğunu, çocuğumun olmasının çok kolay olmayacağını tedavi görmem gerekeceğini söylemişti. Ben de onun sözlerine güvenerek korunmadım. Fakat öğrendiğimde de çok mutlu oldum. 1 yıldır git gide kötüye giden kavgalar, benim yorgunluğum, tahammülsüzlüğüm, artık sabrımın kalmaması ve eşimle defalarca konuşsam da bir karşılık alamayışımdan dolayı yitirdiğim inancım, kendime olan güvenimi kaybetmem, kendimi çok yalnız hissetmem ve sevgisizlikten dolayı yavaş yavaş solmamdan ötürü bugün bu haldeyiz. Benim artık gücüm kalmadı.

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Merhabalar, ben 1 senedir evli, 5 aylık da hamileyim. Evde saçma sapan bir sebepten kavga çıktı, ben de sürekli eşimin gergin, sinirli olmasından bıktığım ve dolduğum için çok yükseldim ve hakaret etmeye başladım. "Senin derdin ne? Hastaysan tedavi ol. Durduk yere ortalığı ayağa kaldırıyorsun, ruh hastası mısın? " gibi cümleler sarfetmeye başladım. Sesim çok yükseldiği için geç saat olduğu için sus demek istercesine ağzımı kapatma girişimi olduğu için eli dudağıma çarptı. Tabii ben o anda idrak edemedim ve bana vurduğunu sanarak iyice yükselmeye başladım. "Ben hamileyim sen bana nasıl el kaldırırsın diye ona saldırdım, ve o anlık sinir boşalması ile biranda babamı arayarak beni almaya gelmesini söyledim. O da topla bütün eşyalarını git dedi. Binadan komşumuz ses geldiği için kardeşlerini aramış kardeşleri karşı apartmanda oturuyor, onlar geldiler bana abilerini savunur tarzında konuştular. Gitme, etme, evlilikte olur böyle şeyler, yanlışlıkla vurmuş bilerek yapmamış vs vs vs. Ama ben artık çok dolduğum için kararımda kesin davrandım. Annem babam ile birlikte eve döndüm. 2 gün oldu ne arıyor ne soruyor. Eğer hamile olmasaydım kararım %100 boşanmak olurdu. Ama kahroluyorum o bebeğin suçu ne diye. Çok ağrıma gidiyor yaptığı davranış. Sürekli bağırıp çağırması laf sokması hakaret etmesi, beni aşağılaması.. ben hamileyim el üstünde tutulup benim kaprislerim çekilmesi gerekirken bana bağırılıyor. Eğer benim bir yerde hatam olmuşsa lütfen bana bunu söyleyin , ama doğru yaptığımı düşünüyorsanız da lütfen söyleyin çünkü ben 2 gündür kendimde değilim. Zaman geçmiyor ağlıyor üzülüyorum. Kendime mi üzülüyorum, bebeğe mi onun beni aramamasına mı bilmiyorum. O kadar kötü hissediyorum ki.. çok mu zor ilişki içerisinde kalp kırmamaya çalışmak, bağırmamak, sevdiğinin yüzünü güldürmek için çaba sarfetmek. Eşim sözde beni sevdiğini söylüyor ama davranışlarında ben bunu hiç bir şekilde hissedemiyorum. Evlendikten sonra çok değişti. Ne iltifat eder oldu , ne beni kaybetmekten korkar oldu, ne bir çiçek bir hediye aldı. Evliliğin ilk aylarıdır alışma sürecidir derken sürpriz bir şekilde bebek olduğunu öğrendik. Madem böyle bir ilişkiniz vardı neden çocuk yaptınız diyecek olanlar çok haklı. Onu da şöyle açıklayayım benim kadın doğum doktorum bana bende polikistik over sendromu olduğunu, hormonlarımın bozuk olduğunu, çocuğumun olmasının çok kolay olmayacağını tedavi görmem gerekeceğini söylemişti. Ben de onun sözlerine güvenerek korunmadım. Fakat öğrendiğimde de çok mutlu oldum. 1 yıldır git gide kötüye giden kavgalar, benim yorgunluğum, tahammülsüzlüğüm, artık sabrımın kalmaması ve eşimle defalarca konuşsam da bir karşılık alamayışımdan dolayı yitirdiğim inancım, kendime olan güvenimi kaybetmem, kendimi çok yalnız hissetmem ve sevgisizlikten dolayı yavaş yavaş solmamdan ötürü bugün bu haldeyiz. Benim artık gücüm kalmadı.

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Merhabalar, ben 1 senedir evli, 5 aylık da hamileyim. Evde saçma sapan bir sebepten kavga çıktı, ben de sürekli eşimin gergin, sinirli olmasından bıktığım ve dolduğum için çok yükseldim ve hakaret etmeye başladım. "Senin derdin ne? Hastaysan tedavi ol. Durduk yere ortalığı ayağa kaldırıyorsun, ruh hastası mısın? " gibi cümleler sarfetmeye başladım. Sesim çok yükseldiği için geç saat olduğu için sus demek istercesine ağzımı kapatma girişimi olduğu için eli dudağıma çarptı. Tabii ben o anda idrak edemedim ve bana vurduğunu sanarak iyice yükselmeye başladım. "Ben hamileyim sen bana nasıl el kaldırırsın diye ona saldırdım, ve o anlık sinir boşalması ile biranda babamı arayarak beni almaya gelmesini söyledim. O da topla bütün eşyalarını git dedi. Binadan komşumuz ses geldiği için kardeşlerini aramış kardeşleri karşı apartmanda oturuyor, onlar geldiler bana abilerini savunur tarzında konuştular. Gitme, etme, evlilikte olur böyle şeyler, yanlışlıkla vurmuş bilerek yapmamış vs vs vs. Ama ben artık çok dolduğum için kararımda kesin davrandım. Annem babam ile birlikte eve döndüm. 2 gün oldu ne arıyor ne soruyor. Eğer hamile olmasaydım kararım %100 boşanmak olurdu. Ama kahroluyorum o bebeğin suçu ne diye. Çok ağrıma gidiyor yaptığı davranış. Sürekli bağırıp çağırması laf sokması hakaret etmesi, beni aşağılaması.. ben hamileyim el üstünde tutulup benim kaprislerim çekilmesi gerekirken bana bağırılıyor. Eğer benim bir yerde hatam olmuşsa lütfen bana bunu söyleyin , ama doğru yaptığımı düşünüyorsanız da lütfen söyleyin çünkü ben 2 gündür kendimde değilim. Zaman geçmiyor ağlıyor üzülüyorum. Kendime mi üzülüyorum, bebeğe mi onun beni aramamasına mı bilmiyorum. O kadar kötü hissediyorum ki.. çok mu zor ilişki içerisinde kalp kırmamaya çalışmak, bağırmamak, sevdiğinin yüzünü güldürmek için çaba sarfetmek. Eşim sözde beni sevdiğini söylüyor ama davranışlarında ben bunu hiç bir şekilde hissedemiyorum. Evlendikten sonra çok değişti. Ne iltifat eder oldu , ne beni kaybetmekten korkar oldu, ne bir çiçek bir hediye aldı. Evliliğin ilk aylarıdır alışma sürecidir derken sürpriz bir şekilde bebek olduğunu öğrendik. Madem böyle bir ilişkiniz vardı neden çocuk yaptınız diyecek olanlar çok haklı. Onu da şöyle açıklayayım benim kadın doğum doktorum bana bende polikistik over sendromu olduğunu, hormonlarımın bozuk olduğunu, çocuğumun olmasının çok kolay olmayacağını tedavi görmem gerekeceğini söylemişti. Ben de onun sözlerine güvenerek korunmadım. Fakat öğrendiğimde de çok mutlu oldum. 1 yıldır git gide kötüye giden kavgalar, benim yorgunluğum, tahammülsüzlüğüm, artık sabrımın kalmaması ve eşimle defalarca konuşsam da bir karşılık alamayışımdan dolayı yitirdiğim inancım, kendime olan güvenimi kaybetmem, kendimi çok yalnız hissetmem ve sevgisizlikten dolayı yavaş yavaş solmamdan ötürü bugün bu haldeyiz. Benim artık gücüm kalmadı.

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Ben bilerek kapris yapmıyorum, çekmek zorunda diye de düşünmüyorum, herkes yanlış anlamış yazdığımı. Anlatmak istediğim tam tersi bana daha anlayışlı olunması gereken dönemde ben kocamın nazını çekiyorum diyorum. Çünkü kavga sebeplerimiz ciddi sebeple değil saçma sapan olaylara çok büyük tepkiler verdiği için ben de sakinlik istiyorum ve hamilelikten dolayı böyle küçük şeylerden kavga etmeyi çok anlamsız bulup ben de yükseliyorum. Ben kadın doğum doktorumun bana söylediğini söylüyorum onun dediğine güvendim.

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Merhabalar, ben 1 senedir evli, 5 aylık da hamileyim. Evde saçma sapan bir sebepten kavga çıktı, ben de sürekli eşimin gergin, sinirli olmasından bıktığım ve dolduğum için çok yükseldim ve hakaret etmeye başladım. "Senin derdin ne? Hastaysan tedavi ol. Durduk yere ortalığı ayağa kaldırıyorsun, ruh hastası mısın? " gibi cümleler sarfetmeye başladım. Sesim çok yükseldiği için geç saat olduğu için sus demek istercesine ağzımı kapatma girişimi olduğu için eli dudağıma çarptı. Tabii ben o anda idrak edemedim ve bana vurduğunu sanarak iyice yükselmeye başladım. "Ben hamileyim sen bana nasıl el kaldırırsın diye ona saldırdım, ve o anlık sinir boşalması ile biranda babamı arayarak beni almaya gelmesini söyledim. O da topla bütün eşyalarını git dedi. Binadan komşumuz ses geldiği için kardeşlerini aramış kardeşleri karşı apartmanda oturuyor, onlar geldiler bana abilerini savunur tarzında konuştular. Gitme, etme, evlilikte olur böyle şeyler, yanlışlıkla vurmuş bilerek yapmamış vs vs vs. Ama ben artık çok dolduğum için kararımda kesin davrandım. Annem babam ile birlikte eve döndüm. 2 gün oldu ne arıyor ne soruyor. Eğer hamile olmasaydım kararım %100 boşanmak olurdu. Ama kahroluyorum o bebeğin suçu ne diye. Çok ağrıma gidiyor yaptığı davranış. Sürekli bağırıp çağırması laf sokması hakaret etmesi, beni aşağılaması.. ben hamileyim el üstünde tutulup benim kaprislerim çekilmesi gerekirken bana bağırılıyor. Eğer benim bir yerde hatam olmuşsa lütfen bana bunu söyleyin , ama doğru yaptığımı düşünüyorsanız da lütfen söyleyin çünkü ben 2 gündür kendimde değilim. Zaman geçmiyor ağlıyor üzülüyorum. Kendime mi üzülüyorum, bebeğe mi onun beni aramamasına mı bilmiyorum. O kadar kötü hissediyorum ki.. çok mu zor ilişki içerisinde kalp kırmamaya çalışmak, bağırmamak, sevdiğinin yüzünü güldürmek için çaba sarfetmek. Eşim sözde beni sevdiğini söylüyor ama davranışlarında ben bunu hiç bir şekilde hissedemiyorum. Evlendikten sonra çok değişti. Ne iltifat eder oldu , ne beni kaybetmekten korkar oldu, ne bir çiçek bir hediye aldı. Evliliğin ilk aylarıdır alışma sürecidir derken sürpriz bir şekilde bebek olduğunu öğrendik. Madem böyle bir ilişkiniz vardı neden çocuk yaptınız diyecek olanlar çok haklı. Onu da şöyle açıklayayım benim kadın doğum doktorum bana bende polikistik over sendromu olduğunu, hormonlarımın bozuk olduğunu, çocuğumun olmasının çok kolay olmayacağını tedavi görmem gerekeceğini söylemişti. Ben de onun sözlerine güvenerek korunmadım. Fakat öğrendiğimde de çok mutlu oldum. 1 yıldır git gide kötüye giden kavgalar, benim yorgunluğum, tahammülsüzlüğüm, artık sabrımın kalmaması ve eşimle defalarca konuşsam da bir karşılık alamayışımdan dolayı yitirdiğim inancım, kendime olan güvenimi kaybetmem, kendimi çok yalnız hissetmem ve sevgisizlikten dolayı yavaş yavaş solmamdan ötürü bugün bu haldeyiz. Benim artık gücüm kalmadı.

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Yukarıda yazdığımı görmediniz sanırım. Evet ben de hatalarımın farkındayım, beni yükselten dudağımdan kan geldiğini gördüğümde o anda bana vurduğunu sanmamdı, onun öncesinde kavga çok saçma bir sebepten çıktı ben de hormonların etkisiyle sakin kalamadığım için karşılık verdim, sonra vurdu zannedince iyice çileden çıkıp ailemi aradım. Ama olayın başında kendimi suçlu görmüyorum çünkü kavga benden ötürü başlamadı. Yani bir şeyi benim sorun etmemle başlamadı ki ortada bence sorun edilecek bir şey yoktu. O çiçeğiyle tatlısıyla gelip özür dileyince ben de her konuda özür diledim. Ailemi aradığım için, ortalığı ayağa kaldırdığım için, onu da sanki bana dayak atıyormuş pozisyonuna düşürdüğüm için pişman oldum. Karşılıklı özür dileyip hatalarımızı kabul ettik. Bir müsibet bin nasihattan daha iyidir derler. Bir de burda yazılanları okudukça karşı tarafın gözünden de bakmaya başladım. Bazen insan sürekli kendini haklı görmek istiyor. Aslında tartışma olmayan hiç bir evlilik yok. Sanırım ben bu ara gerginliğe gelemiyorum, gerileceğim gerilmemeliyim diye daha çok stres olup daha çok geriliyorum kısır döngü gibi.

Genişletmek için tıkla...

wttrress .!.:

Tutmadı kii 2 gün sonra geldi çiçeğiyle o kadar gelmem etmem deyince korkmuştum. Bu bana da ders oldu işte bir daha asla kimseyi karıştırmam sonra atar gider yapıp kuzu gibi aramasını beklemek de çok zormuş:)

Genişletmek için tıkla...