Hamileyim ve bebeğime alışamıyorum.

eda8187 .!.:

Onuda düşünüyorum inanın .Sizin gibi yıllarca uğraşan bir çok kadın var.Zorluk yaşamadan hamile kaldım.
Umarım sizinde en kısa zamanda bebeğiniz olur (

Genişletmek için tıkla...

Canım. Bu yaşadıkların o kadar normal ki sanıyorsun ki eskisi gibi olmayacak hayatın evet olmayacak ama ona öyle bir bağlanacaksınki bu zamana kadar yaşadığın hayat sanki boş gelecek tekmelerini hisset doğdunda o kokusunu içine çek bak nasıl sahipleniyorsun.. Onsuz hiçbirşey yapmayacaksın onun bir gülüşü seni dünyanın en mutlu insanı yapıcak

Kendinize biraz merhamet gösterin lütfen.

Bebek şu anda yarım santim bile değil 2 mm.
Minnacık.

Nasıl şu anda görmeden hissetmeden aşık olabilirsiniz ki, aşık olmanız için zaten bebeği çok istiyor olmanız lazım?

Doğum öncesi korkularınız var anlıyorum ancak kendinizi şu anda yok bebeğe aşık değilim acaba korkularım gerçek mi olacak diye hırpalamayın.

Biraz zaman verin.

Ben de aynı sizin gibiydim düşünceler bakımından vs anne gibi hissetme konusunda vs ama aldırmayı hiç düşünmedim o doğduktan sonra herşey değişti elbette ama şu an kızımla bile vakit geçirmek o kadar güzel ki ölürüm canımı veririm resmen onun için annelik güzel bir duygu yaşadıkça anlarsınız evet çok korkularınız olacak ama onun kılına zarar gelir mi diye belki çok ağlayacaksınız acayip duygusallaşacaksınız ama bunlar normal şeyler ben anne olduktan sonra acayip duygusallaştım mesela

O kadar istememe rağmen senelerce çocuğum olmadı. Olunca bana tuhaf bir his gelmişti. Hem alışamadım hem de kabullenemedim. Sigarayı bırakmak bana acayip koymuştu. İçtiğim kahve miktarını azaltmak,günden güne çıkan karnım,çatlaklarım,bulantılar.. doğduktan sonra bile hemen alışamadım ben o kadar olsun diye beklediğim bebeğe. Ama sonra içime tuhaf birşey geldi,şuan kendimden geçerim evlatlarımdan gecemem. Bunlar zamanla olacak şeyler. Demem o ki bu kadar istememe rağmen bile alışmam zaman aldi siz de alisirsiniz. Hele o minnak ekşi kokulu ayaklardan öpüp kokusunu içinize çekince herşeye değer diyeceksiniz

şu an daha o kadar çok yeni ki, zaten hemen hissedilebilecek bir şey olduğunu düşünmüyorum. mantık çerçevesinde daha ne olduğunu anlayamamışken, kalp atışını duymamışken, hiçbir hareketini hissetmemişken nasıl hemen aşkla bağlanabilirsiniz ki. ben 2 buçuk yıldır uğraşıyorum, yaşım da büyük değil. 1. aşılamam tutmadı, bugün 2. için gittim fakat yumurtalarımdan biri kist olduğu için bu ay da kaldı muhtemelen. belki bu kadar istememe rağmen hamile kaldığımı öğrensem ilk etapta bende ne hissedeceğimi bilemeyebilirim, o yüzden bir şey diyemiyorum. belki hareketlerini hissederken alışırsınız, belki doğuma yakın belki de doğduktan sonra ama illa ki seveceksiniz eminim. sadece hayatınız kısıtlanacak tabii ki, mesela benim bir tanıdığım var asla çocuk sahibi olmak istemiyor, istemeyeceğim de hiçbir zaman diyor. eğer sizde bu kafadaysanız kalbinizden geçeni yapın, ama ileride olur diye düşünüyorsanız zaten yaşınız da çok küçük değil. bu düşüncedeyken olması, doktor doktor aramaktan çok daha iyi.

Ben de aynı durumdan muzdaripim. 33 yaşındayım ve 1,5 senedir evliyim. Eşim çocuk olmasını hep istiyordu ama ailem çok baskı yapıyordu bu konuda. Benim o zamandan da kaygılarım vardı hep erteliyordum birşeyler bahane ederek. Sonra baskılar artınca ailem tarafından düşünmeye başladım. Hatta başka bir topik açıp orada testlerimi yorumlamalarını istemiştim. Çok videolar izledim insanlar öğrenince seviniyor zıplıyor eşlerine ailelerine sürpriz yapıyor. Benim de olsa nasıl yaparım diye düşünmüştüm ama öğrendikten sonra git gide daha kötü olmaya ağlama krizleri ve panik atak geçirmeye başladım. Git gide alışırım diye bekledim ama olmuyor şu an 5. Haftadayım ben de. Ultrason görüntüsünü aldığımda sevinirim olmuştu sevinemiyorum. Aldırma gibi bir karar da veremem psikolojik olarak o durumdan da korkuyorum vebal almaktan. Ben anladım ki ailem 1,5 sene boyunca ilmek ilmek bilinçaltıma işlemiş ve ben hazır olmadığım halde kendimi onlara ispatlama gereği duymuşum. Bunu fark ettiğimde iş işten geçmişti. Şimdi neye ağlasam bilemiyorum sanki eşimle aramızdaki heyecanın artık bitecek gibi hissediyorum, ailemle de sıkıntılar var, şu an ailemin baskısı yüzünden oldu ve mutsuzum diye onlara kızmama mı, eşimi üzdüğüme mi, ne yapacağımı bilemediğime mi ağlayayım bilemedim. Biliyorum evlat sahibi olmayı 4 gözle bekleyen anneler var bu yazdıklarımıza kızıyorlar ama biraz da bizim açımızdan düşünün. Ben bunları yaşamayı mutsuz olmayı ister miydim? Şu an sizin gibi havalara uçmayı o kadar çok isterdim ki? Bu huzursuzluk kaygı hissi tarif edilemez. Allah hayırlısını versin..

Ailem eşimle ilişkimize en baştan beri çok karışıyordu ve ailemin babam olmadığı için bana ihtiyacı var. Bu durum çok kullanıldı. Eşimle en özel anlarımızda gezmemizde tozmamızda aranmalar karışmalar. Telefonu açmadığımda evlatlıktan reddetmeler, günlerce gidip özür dileyip yalvarana kadar konuşmamalar. Annemin ben evladı değil kocasıydım. Ve ya bu durum bu şekilde gidecekti ya da sonsuza dek bağımı koparmam gerekecekti. Bağımı koparamadım yapamadım dolayısı ile o da hiç dizginlenmedi. Çocuğunuz olmuyor sizin kesin sizde sorun var, komşular soruyor rezil ettiniz beni, kocanı alıp doktora götüreceğim seni de. Böyle böyle 1.5 sene sonunda bir bakmışım evliliğimi hayatımı yaşayamadan şu an hamile haberi bana ağır geldi. Bu kadar yük varken sırtımda bir de anne olmak düşüncesi beni korkutuyor.

eda8187 .!.:

Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?

Genişletmek için tıkla...

Hangi anne 1 2 aylıkken bişey hissedebilirki
anne olduğunuzu kucağınıza alınca anlıyorsunuz genellikle
9 aya kadar bişey hissetmemeniz normal
Son aylarda oldukça rahatsız hissediyorsunuz
Bebek doğunca artık anne olduğunuzu anlayacaksınız
İçinizde şuan cinsiyetini tipini bilmediğiniz bir canlı var yabancı hissetmeniz normal
Bi fikrinizin olmaması ne yapacağınız hakkında düşünmekte normal
Yani sizin düşündüğünüz gibi bir bağlanma olayı olsaydı gebelik testine gerek kalmazdı değilmi

eda8187 .!.:

Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?

Genişletmek için tıkla...

Hamılesınız dualarınız kabul olur .Ablam 2 kayıp gebelık yasadı .Gecen gunde yumurtalarının çok az oldugunu ogrendı .Gunlerdır aglıyor .Yumurtaya bakıolar ya o testten yaptırdı adını çok bılmıorum .Cunku bu konuyu konuşmak ıstemıyor .Tüp bebek yaptırcak .ınsallah tutar .Bence aldırmayın.Bence harıka bı anne olucaksınız.Hemen baglanmazsın zaten .Aldırmayı susunme bence .Bırde ısteyenlere herkese nasıp etsın dıye dua edersen çok sevınırım.

Herkesin bebeği olacak diye birşey yok
Bebeksiz insanlarda mutlu oluyor
Hazır hissetmiyorsan hamile kamamalısın
Hamileliği istemiyorsan gebeliği sonlandırma kararı gene sana ait
Kimsenin seni yargılamaya hakkı yok

Genellikle bir kadinin bebek isteyip istemedigi evlenmeden once bellidir ve bu konu es adayiyla da konusulur. Mesela ben cocuk istemedigim icin onceden esimle konustum ve anlastik. Gorunuse gore esinizin sizin cocuk istemediginizden haberi yok. Cocuk bakmak cok zor. O evlat sorumlulugunu 18 yil boyunca almak istiyorsaniz yapin. Anneniz lafta ben bakarim der ama pratige gelince yine de siz en cok ugrasacaksiniz. Esiniz cok istiyorsa bebegin tum sorumlulugunu ona birakin, onceden anlasin. O isinden ayrilsin bebege baksin siz isinizde yukselin.