- 21 Kasım 2017
- 28.757
- 124.611
- 598
Konuşacakmış bir de. KARNIYLA.Bunu yapan da biz kadınlar ne yazık ki. Bakar mısınız, şimdiden karnını sev demeye başlamışlar bile.

Aşağıdaki videoyu izleyerek sitemizi ana ekranınıza web uygulaması olarak nasıl kuracağınızı öğrenebilirsiniz.
Not: Bu özellik bazı tarayıcılarda mevcut olmayabilir.
Konuşacakmış bir de. KARNIYLA.Bunu yapan da biz kadınlar ne yazık ki. Bakar mısınız, şimdiden karnını sev demeye başlamışlar bile.
Daha dur alismak icin cok erken. Kalbini bi duy hareketlerini bi hisset. Vahiy gibi hamile oldugunu anladigin an alisma durumu olmuyo zaten. Ben de 5 haftalik hamileyim. Ama hic hamile hissetmiyorum kendimi. Sanki yok yani oyle dusun.Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
:))))Konuşacakmış bir de. KARNIYLA.![]()
bende 11 haftalık hamileyim bende senin gibiyim bebeği istiyorum ama korkuyorum. ayrıca bu annelik hissi öyle abarttıları kadar hemen gerçekleşmiyor. arkadasım 3 ay önce dogum yaptı kucagıma verdiklerinde bile garipsedim ama şimdi şimdi alışıyorum anlıyorum diyor. bunlar zamanla olacak şeyler. herkes senin benim gibi. sadece ötesini düşünme ne güzel hastane dolaşmadan rabbim nasip etti. ben hep eğer iyi bir anne olmasaydım rabbim bana nasip etmezdi. o bana güveniyor ben neden nankörlük yapıyorum diye soruyorum hep kendime. bisi olsa aklım cıkacak. her zaman bol bol dua ede ede gidiyorum hastaneye farkındaolmadan alışıyorum anneliğe :)Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Henuz cok kucuk onu hissetmeye basladiginizda sevgisi size gelmeye başlar, hele dogdugunda işe bırakıp gitmek cok zor gelicek eminimMerhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Umarım bende sizin gibi olurumBen çok istediğim ve olması için çok uğraştığım halde sizin gibiydim. Ne kalp atışında ne ileriki zamanlarda hiçbir şey hissetmedim. Karnımı sevmek bile nasıl saçma geliyordu.Bunun için de çok üzülüyordum. Doğunca da aynı şekilde oldu lohusalık bitene kadar böyleydi şimdi böyle mükemmel tarif edilemez bir duygu yaşadığım için her saniye şükrediyorum. Çevrenize aldanmayın, dizi filmlerdeki gibi değil hiçbir şey. Çok iyi bir anne olacaksınız henüz çok erken. Kendinizi şartlandırıp beklentinizi yükseltmeyin ve en az 8 ay boyunca sonra yapamam dediğiniz ne varsa yapmaya çalışınBol bol uyuyun , gezin, kitaplar okuyun. Doğum izniniz bitince üzüleceksiniz bence
![]()
Çok teşekkür ederim umarım dediğiniz gibi olur acele etmeyeyimBen çok istediğim ve olması için çok uğraştığım halde sizin gibiydim. Ne kalp atışında ne ileriki zamanlarda hiçbir şey hissetmedim. Karnımı sevmek bile nasıl saçma geliyordu.Bunun için de çok üzülüyordum. Doğunca da aynı şekilde oldu lohusalık bitene kadar böyleydi şimdi böyle mükemmel tarif edilemez bir duygu yaşadığım için her saniye şükrediyorum. Çevrenize aldanmayın, dizi filmlerdeki gibi değil hiçbir şey. Çok iyi bir anne olacaksınız henüz çok erken. Kendinizi şartlandırıp beklentinizi yükseltmeyin ve en az 8 ay boyunca sonra yapamam dediğiniz ne varsa yapmaya çalışınBol bol uyuyun , gezin, kitaplar okuyun. Doğum izniniz bitince üzüleceksiniz bence
![]()
Çok normal bir duygu bence. Daha çok küçük büyüyüp hareketlendikçe sizi çok mutlu edecek. İnanın büyüdükçe sevgiside büyüyor. Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsinMerhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Bu konuda size katılıyorum. İlk çocuğum doğduğunda ben ne oldu anlamadım hatta korktum ben hep böyle mi hissedeceğim diye etrafta o kadar abartılı tepki verenleri görünce kendimden şüphelenmiştim. Ama o sonra o büyüdükçe yaşanmışlıklar arttıkça sevgisi tüm benliğimi sardıBana da işlediği testte iki çubuğu görür görmez ağlayıp "onun hayatı benimkinden daha önemli" moduna giren insanlar hayatını aşırı abartılı yaşayan, klişelerle dolu gibi geliyor.
Gercekte çoğu insan zaten uzun bir süre bağ kuramiyor karnındaki bebekle,hiç merak etme.
Sadece linç korkusundan aciklayamiyorlar...
Benim bir arkadaşım ikinci çocuğu için "diğerinin gözünden anlardım ne istediğini ama bu çok boş bakıyor, sanki yabancı gibi" falan derdi. Ama tabii ki benim gibi yadirgamayacak yakınlarına. Yoksa instada falan "canımdan can,kanından kan, gördüğüm an anladım ki sen tek aşkımsın" falan devam
Sen de alışırsın elbette, zamanla - bağ kurdukca onun senin bir parçan olduğunu anlar ve daha çok seversin. Daha yolun Cook basindasin
Bundan sonrası içinde yani kalp atışı duyunca hissediliyormuş , bak yine olmadı o zaman ilk hareketinde kesin olur gibi de düşünmeyin yani öyle olmayacak herkes farklı. Doğunca da olmayacak hatta o zaman daha değişik oluyor ama hele 2 aylık olsun size bir gülsün işte o zaman bu nasıl bir duygu böyle diye diye dolanırsınızÇok teşekkür ederim umarım dediğiniz gibi olur acele etmeyeyim(
Ben gebelik öncesi çok tedirginlik yaşamıştım sonra hamileliğimde bazı sağlık sorunlarım çıkınca bebeğe bir şey olacak kaygısını çok yaşadım ama sizin de yasadiklariniz çok normal. Evet binlerce yıldır insanlar doğum yapıyo ama insan hamile kalınca anlıyor ki bu hiç de normal bir şey değil. İnanılmaz bir şey. Umarım bu süreci sağlıkla yaşarsınız velev ki bebek dünyaya geldikten sonra çocukla Sevgi bağı kuramadiniz ki bu tip durumlar var ama dusundugunuzden daha az ama mümkün. O vakit kesinlikle bir uzmandan destek almalısınız. Ben çok istemiştim dünyaya geldikten sonra ise hiç bir şey istediğim gibi olmadı hayatım alt üst oldu , sürekli akıl vermeye çalışan insanlar, her konuda bilirkişiler, anlayissizliklar, eşimin yanımda olmaması ...... Derken kendime her gece Allah'ım oglumun da benim de canımı al da kurtulayım diye dua etmeye başladım. O uykusuzluk hormonların değişimi falan derken zaman geçti şuan 25 aylık . Şunu söyleyebilirim doğduktan sonra çok zorlanabilirsiniz , uykusuzluk, halüsinasyon, kendine vakit ayiramama hatta insan gibi bile hissetmeye bilirsiniz. Yaşanan küçük şeyler size derin bir acı verebilir ama bir çok anne bunları yaşıyo hatta tüm anneler. Hisleriniz normal bu süreci de anlamaya çalışın neden böyle hissediyorum sorusunu sorun, daha önce size böyle hissettiren bir şey yaşadınız mı? Bu sürecin normal olduğunu kabullenin. Dediğim gibi eğer gerekirse de gecikmeden destek alın derimMerhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?