• Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.

Hamileyim ve bebeğime alışamıyorum.

Aldiracak olsaniz buraya bu kadar yazmaz gider bir doktor bakardiniz.
Cocugu doguracaksiniz pişman olsaniz da "iyi ki dogurmusum" diyeceksiniz. 😁
Burada benzer birrr suru konu okudum. Hatta cocuga alisamadim diye 2562626 tane şikayet konusu acip 2. Bebesini dusunen bir üye vardi.

Yani nasil olsa dogacak ve alismak zorundasiniz cokta sorgulamayin artik.
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Daha dur alismak icin cok erken. Kalbini bi duy hareketlerini bi hisset. Vahiy gibi hamile oldugunu anladigin an alisma durumu olmuyo zaten. Ben de 5 haftalik hamileyim. Ama hic hamile hissetmiyorum kendimi. Sanki yok yani oyle dusun.
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
bende 11 haftalık hamileyim bende senin gibiyim bebeği istiyorum ama korkuyorum. ayrıca bu annelik hissi öyle abarttıları kadar hemen gerçekleşmiyor. arkadasım 3 ay önce dogum yaptı kucagıma verdiklerinde bile garipsedim ama şimdi şimdi alışıyorum anlıyorum diyor. bunlar zamanla olacak şeyler. herkes senin benim gibi. sadece ötesini düşünme ne güzel hastane dolaşmadan rabbim nasip etti. ben hep eğer iyi bir anne olmasaydım rabbim bana nasip etmezdi. o bana güveniyor ben neden nankörlük yapıyorum diye soruyorum hep kendime. bisi olsa aklım cıkacak. her zaman bol bol dua ede ede gidiyorum hastaneye farkındaolmadan alışıyorum anneliğe :)
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Henuz cok kucuk onu hissetmeye basladiginizda sevgisi size gelmeye başlar, hele dogdugunda işe bırakıp gitmek cok zor gelicek eminim 😊 hic endişe etmeyin, kendinizi hayatin akışına bırakın, boyle bir mucizeye kolaylıkla sahip olduğunuz için şükredin 😉
 
Ben çok istediğim ve olması için çok uğraştığım halde sizin gibiydim. Ne kalp atışında ne ileriki zamanlarda hiçbir şey hissetmedim. Karnımı sevmek bile nasıl saçma geliyordu.Bunun için de çok üzülüyordum. Doğunca da aynı şekilde oldu lohusalık bitene kadar böyleydi şimdi böyle mükemmel tarif edilemez bir duygu yaşadığım için her saniye şükrediyorum. Çevrenize aldanmayın, dizi filmlerdeki gibi değil hiçbir şey. Çok iyi bir anne olacaksınız henüz çok erken. Kendinizi şartlandırıp beklentinizi yükseltmeyin ve en az 8 ay boyunca sonra yapamam dediğiniz ne varsa yapmaya çalışın ♥️ Bol bol uyuyun , gezin, kitaplar okuyun. Doğum izniniz bitince üzüleceksiniz bence 👋🏻
Umarım bende sizin gibi olurum :( .Çok teşekkürler
 
Ben çok istediğim ve olması için çok uğraştığım halde sizin gibiydim. Ne kalp atışında ne ileriki zamanlarda hiçbir şey hissetmedim. Karnımı sevmek bile nasıl saçma geliyordu.Bunun için de çok üzülüyordum. Doğunca da aynı şekilde oldu lohusalık bitene kadar böyleydi şimdi böyle mükemmel tarif edilemez bir duygu yaşadığım için her saniye şükrediyorum. Çevrenize aldanmayın, dizi filmlerdeki gibi değil hiçbir şey. Çok iyi bir anne olacaksınız henüz çok erken. Kendinizi şartlandırıp beklentinizi yükseltmeyin ve en az 8 ay boyunca sonra yapamam dediğiniz ne varsa yapmaya çalışın ♥️ Bol bol uyuyun , gezin, kitaplar okuyun. Doğum izniniz bitince üzüleceksiniz bence 👋🏻
Çok teşekkür ederim umarım dediğiniz gibi olur acele etmeyeyim :((
 
Ultrasonda görüp kalp atışını vs. duyunca belki değişir hisleriniz. Sağlıkla gelsin.
 
şuan yaşadığın mucizeyi yaşabilmek için neler vermezdim neler. öncelikle hayırlı olsun. hissettiklerin çok insani duygular anne olmak kolay değil umarım kendin için en uygun olan kararı verirsin sevgiler
 
Ben planlı olmasına rağmen bebeğim doğup da 3 aylık olana kadar çok bir şey hissedemedim .Sonrası tam bir aşk .Ama filmlerde ya da kitaplarda anlatıldığı gibi rahime düştüğü an aşk duyacaksiniz ,baglanacaksiniz diye bir şey yok .Zamanla bebekle olan iletişiminiz arttıkça alışıp seviyorsunuz zaten.
 
Bana da işediği testte iki çubuğu görür görmez ağlayıp "onun hayatı benimkinden daha önemli" moduna giren insanlar hayatını aşırı abartılı yaşayan, klişelerle dolu gibi geliyor.
Gercekte çoğu insan zaten uzun bir süre bağ kuramiyor karnındaki bebekle,hiç merak etme.
Sadece linç korkusundan aciklayamiyorlar...
Benim bir arkadaşım ikinci çocuğu için "diğerinin gözünden anlardım ne istediğini ama bu çok boş bakıyor, sanki yabancı gibi" falan derdi. Ama tabii ki benim gibi yadirgamayacak yakınlarına. Yoksa instada falan "canımdan can,kanından kan, gördüğüm an anladım ki sen tek aşkımsın" falan devam 😅
Sen de alışırsın elbette, zamanla - bağ kurdukca onun senin bir parçan olduğunu anlar ve daha çok seversin. Daha yolun Cook basindasin
 
Son düzenleme:
4.bebeğime hamileyim. 1,2 ve 3 gibi değil kesinlikle biraz zamansız geliyor ufaklık :) olsa da olur olmasa da modundaydim ilk başta. Sağlıklıysa durur bu sefer kendimi çok sakinmicam diyordum ama hiç de öyle olmadı. Bu da diğerleri gibi benim bebeğim ve aynı şekilde sakiniyorum,koruyorum onu. Ben kesin sever,benimsersiniz diyemeyeceğim. O duyguları besleyemeyen anneler var maalesef. Umuyorum ki bebek büyüdükçe ve onu hissettikce duygularınız olumlu yönde gelişsin. Kaygılarınızı anlıyorum,kendinizi olumlu yönde telkin edin,kötü,zor yanlarını düşünerek moralinizi bozmayın. Güzellikleri,zorluklarını geçiyor emin olun. İnşallah kötü düşünceleri unutup,bebeğinizi büyütmeye odaklanıp sağlıkla kucağınıza alırsınız 😊
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Çok normal bir duygu bence. Daha çok küçük büyüyüp hareketlendikçe sizi çok mutlu edecek. İnanın büyüdükçe sevgiside büyüyor. Allah sağlıkla kucağınıza almayı nasip etsin☺️
 
Çift çizgiyi gördüğümde tepinerek ağladım, kan sonucunda hastaneyi ayağa kaldırdım yanlış bu diye, bebeğim doğdu aylarda alışamadım.
Ne hareketi ne görüntüsü hiçbir mutluluk yaşatmadı hamileyken.
Şuan ‘kirpiğine gurbaan’ modundayım😂

Bazı kadınların hayat öncelikleri bu olmasa dahi, emek ettikleri ve kendi sorumluluğunda olan bir can için yapabileceklerini kendimden biliyorum.
Dünya bir bebekten ibaret değil lakin benim bebeğim ve en iyisi olmak zorundayım algısıyla devran değişiyor.
 
Bana da işlediği testte iki çubuğu görür görmez ağlayıp "onun hayatı benimkinden daha önemli" moduna giren insanlar hayatını aşırı abartılı yaşayan, klişelerle dolu gibi geliyor.
Gercekte çoğu insan zaten uzun bir süre bağ kuramiyor karnındaki bebekle,hiç merak etme.
Sadece linç korkusundan aciklayamiyorlar...
Benim bir arkadaşım ikinci çocuğu için "diğerinin gözünden anlardım ne istediğini ama bu çok boş bakıyor, sanki yabancı gibi" falan derdi. Ama tabii ki benim gibi yadirgamayacak yakınlarına. Yoksa instada falan "canımdan can,kanından kan, gördüğüm an anladım ki sen tek aşkımsın" falan devam 😅
Sen de alışırsın elbette, zamanla - bağ kurdukca onun senin bir parçan olduğunu anlar ve daha çok seversin. Daha yolun Cook basindasin
Bu konuda size katılıyorum. İlk çocuğum doğduğunda ben ne oldu anlamadım hatta korktum ben hep böyle mi hissedeceğim diye etrafta o kadar abartılı tepki verenleri görünce kendimden şüphelenmiştim. Ama o sonra o büyüdükçe yaşanmışlıklar arttıkça sevgisi tüm benliğimi sardı☺️
 
Çok teşekkür ederim umarım dediğiniz gibi olur acele etmeyeyim :KK43:(
Bundan sonrası içinde yani kalp atışı duyunca hissediliyormuş , bak yine olmadı o zaman ilk hareketinde kesin olur gibi de düşünmeyin yani öyle olmayacak herkes farklı. Doğunca da olmayacak hatta o zaman daha değişik oluyor ama hele 2 aylık olsun size bir gülsün işte o zaman bu nasıl bir duygu böyle diye diye dolanırsınız 🤣
 
Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Ben gebelik öncesi çok tedirginlik yaşamıştım sonra hamileliğimde bazı sağlık sorunlarım çıkınca bebeğe bir şey olacak kaygısını çok yaşadım ama sizin de yasadiklariniz çok normal. Evet binlerce yıldır insanlar doğum yapıyo ama insan hamile kalınca anlıyor ki bu hiç de normal bir şey değil. İnanılmaz bir şey. Umarım bu süreci sağlıkla yaşarsınız velev ki bebek dünyaya geldikten sonra çocukla Sevgi bağı kuramadiniz ki bu tip durumlar var ama dusundugunuzden daha az ama mümkün. O vakit kesinlikle bir uzmandan destek almalısınız. Ben çok istemiştim dünyaya geldikten sonra ise hiç bir şey istediğim gibi olmadı hayatım alt üst oldu , sürekli akıl vermeye çalışan insanlar, her konuda bilirkişiler, anlayissizliklar, eşimin yanımda olmaması ...... Derken kendime her gece Allah'ım oglumun da benim de canımı al da kurtulayım diye dua etmeye başladım. O uykusuzluk hormonların değişimi falan derken zaman geçti şuan 25 aylık . Şunu söyleyebilirim doğduktan sonra çok zorlanabilirsiniz , uykusuzluk, halüsinasyon, kendine vakit ayiramama hatta insan gibi bile hissetmeye bilirsiniz. Yaşanan küçük şeyler size derin bir acı verebilir ama bir çok anne bunları yaşıyo hatta tüm anneler. Hisleriniz normal bu süreci de anlamaya çalışın neden böyle hissediyorum sorusunu sorun, daha önce size böyle hissettiren bir şey yaşadınız mı? Bu sürecin normal olduğunu kabullenin. Dediğim gibi eğer gerekirse de gecikmeden destek alın derim
 
5 hafta cok erken biseyler hissetmek icin. Ben kendi karnimi kocaman oldugunda sevmeye oksamaya baslamistim. Bebegim dogdugunda hicbir sey anlamamistim, nasil yani bebegim mi oldu, simdi ben resmen anne mi oldum diye dusunmustum. Hala da dusunuyorum bazen, bi dakka ya ben anneyim dimi diye. Annelik kimisine otomatikman geliyo, kimisi de zamanla ögreniyo. Karninizda olusmaya basladigi ilk gunden itibaren tanimaya basladiginiz, karninizdan ciktiktan sonra da yuzyuze tanimaya devam ettiginiz birisi oluyo aslinda cocugunuz. Bir annenin evladina hissedebilecegi asktan sevgiden diger yazarlar bahsetmis zaten. Ama elbette annelik zor bir is, kim kolay diyebilir ki? Bir cok kadin hamilelikten itibaren ya da dogumdan sonra ruhsal ve fiziksel zorluklar yasiyor. Kimisi profesyonel yardim alarak duze cikabiliyor. Ve bu cok normal aslinda. Rol degisimi oluyor, sadece esken bir de anne oluveriyorsunuz, aileye yeni birisi katiliyor, aile ici dinamikler degisiyor.
Size ne dersek diyelim yine de kendi ic sesinizi dinleyin. Simdi cocuk sahibi olmak zorunda degilsiniz. 40 yasinda da doguruyo artik kadinlar. dogurmaya karar verirseniz de esinizle ve annenizle is bölumunu nasil yapacaginizi konusmanizi öneririm.
 
Ben her iki kızımdada hamileliğinde hiç bişey hissetmedim.elimi.karbima koyup hic sevmedim.ki isteyerek olmasına rağmen.Her iksiinide ayrı ayrı çok seviyorum.Zamanla bağ oluşuyor.
Şimdi büyük bir aşkla yaşıyorum.evlat bambaşka bişey.Ne kadar zor olsa da..
 
Back
X