Hareketsizliğe bağımlı hale gelmek

Dreamer Swan .!.:
Beni muhteşem hırpalayan bir iş hayatım vardı. Sabah 7 de uyanır, hastaneye gider (psikoloğum), akşam 18.00 de işten cikip oradan yüksek lisansa giderdim. Eve geldiğimde saat 21.30 olurdu. Cumartesi de çalisiyordum. Bu arada bir de spora gidip özel hocayla çalisiyordum. Bunların hepsini idare edip, bir guzel de iliskimi yonetiyordum.

Bir yil sonra korkunc bir tükenmislik yasadim...isimden istifa ettim, sporu biraktim... yatagima uykuma hasret kalmisim. Oyle bir haldeydim ki, battaniyemin icinden cikmak istemedim bir sure...simdi evlendim , mutluyum..fakat fizyolojik bir sebep olmamasina ragmen (kansizlik, d vitamin eksikligi vb.) yatma-uzanma arzumdan vazgecemiyorum..

Uzerime yapisti sanki..cok tuhaf..yeniden harekete gecmem gerekiyor biliyorum ama sanki bir el var çekiyor beni koltuga, yataga.. bagimli gibi oldum.

Benzer durumlari yasayan oldu mu? Naçizane gorus ve deneyimlerinizi paylasmaniz beni mutlu eder.
Genişletmek için tıkla...

Bir uzmandan yardım almayı denediniz mi?



---------

Şaka şaka :D Mutluysan biraz daha yat, tadını çıkar sonra hayata tekrar başla ama öyle deli gibi değil yani. Daha az saatler çalışabileceğin bir hastane bul mesela. Belki ücreti az olur ama en azından daha rahat edersin.
 
Dreamer Swan .!.:
Beni muhteşem hırpalayan bir iş hayatım vardı. Sabah 7 de uyanır, hastaneye gider (psikoloğum), akşam 18.00 de işten cikip oradan yüksek lisansa giderdim. Eve geldiğimde saat 21.30 olurdu. Cumartesi de çalisiyordum. Bu arada bir de spora gidip özel hocayla çalisiyordum. Bunların hepsini idare edip, bir guzel de iliskimi yonetiyordum.

Bir yil sonra korkunc bir tükenmislik yasadim...isimden istifa ettim, sporu biraktim... yatagima uykuma hasret kalmisim. Oyle bir haldeydim ki, battaniyemin icinden cikmak istemedim bir sure...simdi evlendim , mutluyum..fakat fizyolojik bir sebep olmamasina ragmen (kansizlik, d vitamin eksikligi vb.) yatma-uzanma arzumdan vazgecemiyorum..

Uzerime yapisti sanki..cok tuhaf..yeniden harekete gecmem gerekiyor biliyorum ama sanki bir el var çekiyor beni koltuga, yataga.. bagimli gibi oldum.

Benzer durumlari yasayan oldu mu? Naçizane gorus ve deneyimlerinizi paylasmaniz beni mutlu eder.
Genişletmek için tıkla...

25 yıl koşuşturmalı bir iş hayatının ardından evdeyim artık, ilk iki ay aynı sizin gibi oradan oraya attım kendimi ; vücudum değil beynim yorgundu ama sonra bir gün düşündüm, ailemde bir kolon kanseri hikayesi var, hareketsizlik benim düşmanım, şimdi fırsatım var, artık gün ışığında istediğim saatte istediğimi yapabilirim dedim. O günden beri yürüyorum, her gün bir saat atıyorum kendimi dışarı, ruhuma iyi geldi, daha pozitif oldu düşüncelerim. Yürüyüş dönüşü birazda sokak köpekleriyle vakit geçiriyorum iyi geliyor, sağlığınızla ilgili motive edin kendinizi bence ve bir de erken kalkın, güneş doğduktan sonra kalkınca bitkin oluyor insan, güne adapte olamıyorsunuz
 
ATTRAENTE .!.:
25 yıl koşuşturmalı bir iş hayatının ardından evdeyim artık, ilk iki ay aynı sizin gibi oradan oraya attım kendimi ; vücudum değil beynim yorgundu ama sonra bir gün düşündüm, ailemde bir kolon kanseri hikayesi var, hareketsizlik benim düşmanım, şimdi fırsatım var, artık gün ışığında istediğim saatte istediğimi yapabilirim dedim. O günden beri yürüyorum, her gün bir saat atıyorum kendimi dışarı, ruhuma iyi geldi, daha pozitif oldu düşüncelerim. Yürüyüş dönüşü birazda sokak köpekleriyle vakit geçiriyorum iyi geliyor, sağlığınızla ilgili motive edin kendinizi bence ve bir de erken kalkın, güneş doğduktan sonra kalkınca bitkin oluyor insan, güne adapte olamıyorsunuz
Genişletmek için tıkla...
Hareketsizlik tum hastaliklar icin bir davet. Ne kadar guzel bir uygulama yapmissiniz. Kopekler kismina ozellikle bayildim.🤩
 
Pskikologlarin bizden daha cok psikologa ihtiyaci oluyor. Calistiginiz sure boyunca negatif yüklendiniz gelen hastalardan buyuk ihtimalle onun etkileri suruyor. Bence psikokoga gidin derim
 
ahsen90 .!.:
Pskikologlarin bizden daha cok psikologa ihtiyaci oluyor. Calistiginiz sure boyunca negatif yüklendiniz gelen hastalardan buyuk ihtimalle onun etkileri suruyor. Bence psikokoga gidin derim
Genişletmek için tıkla...
Meslektaslarimla dediginiz sekilde hep iletisim halindeyiz evet zor bir meslek gercekten...
 
Dreamer Swan .!.:
Beni muhteşem hırpalayan bir iş hayatım vardı. Sabah 7 de uyanır, hastaneye gider (psikoloğum), akşam 18.00 de işten cikip oradan yüksek lisansa giderdim. Eve geldiğimde saat 21.30 olurdu. Cumartesi de çalisiyordum. Bu arada bir de spora gidip özel hocayla çalisiyordum. Bunların hepsini idare edip, bir guzel de iliskimi yonetiyordum.

Bir yil sonra korkunc bir tükenmislik yasadim...isimden istifa ettim, sporu biraktim... yatagima uykuma hasret kalmisim. Oyle bir haldeydim ki, battaniyemin icinden cikmak istemedim bir sure...simdi evlendim , mutluyum..fakat fizyolojik bir sebep olmamasina ragmen (kansizlik, d vitamin eksikligi vb.) yatma-uzanma arzumdan vazgecemiyorum..

Uzerime yapisti sanki..cok tuhaf..yeniden harekete gecmem gerekiyor biliyorum ama sanki bir el var çekiyor beni koltuga, yataga.. bagimli gibi oldum.

Benzer durumlari yasayan oldu mu? Naçizane gorus ve deneyimlerinizi paylasmaniz beni mutlu eder.
Genişletmek için tıkla...
Bende çalışıyorum evde kaldığım dönemden biliyorum,ev işi yapılacak aman şu zaman yaparımaman bu zaman yaparım deyip ertelerdim veya tv izliyorsanız hadi şu programı bitireyim kalkarım başka program çıkar hadi bunuda bitireyim derken hop akşam olur.Yatağa bağımlı kalmak istemiyorsanız en geç 9 da kalkın bence güzelce kahvaltınızı yapın sonraları kahvenizi için açılırsınız kitap vs okuyun işiniz varsa onları yapın.Geç kalmak dahada tembelleştiriyor insanı.Çalışırken evi özlüyorum evdeyken işi fakat işte çalışmak beni daha enerjik yapıyor ev sıkıcı
 
Canım insan her gün erken kalkınca yada geç kalkınca veya gün içinde uyuyunca vücut ona alışıyor program yapman lazım kendine her gün aynıdır saatte kalk mesela yürüyüş yap bu şekilde alışıp devam ediceksin daha sonra
 
11 sayfayı okumadım da buna ben eşşeklik sendromu diyorum

Şaka bir yana bende de var

Yani her gün deli gibi çalışmakta alışkın bünye durunca dağılıyor

Çözüm daha yoğun hayat

İş bulun, iş kurun, okuyun, kursa gidin ama yapılması gereken belirli saat aralıklarında yoğunluğunuz olsun

Sonra akşam bir saat oturmak zaten oturma hazzını verecek tüm gün otursan uzansan da akşam gelip bir saat uzansan da haz aynı

Ohhh işim bitti şimdi bir yükümlülüğüm yok oturuyorum hissi bizi tatmin eden

Yoğun olduğumda gece 12 den sonra 15 dakika da olsa oturuyorum yalnız mesela o yetiyor ama tüm gün otursam da tatmin aynı olacak
 
Dreamer Swan .!.:
Beni muhteşem hırpalayan bir iş hayatım vardı. Sabah 7 de uyanır, hastaneye gider (psikoloğum), akşam 18.00 de işten cikip oradan yüksek lisansa giderdim. Eve geldiğimde saat 21.30 olurdu. Cumartesi de çalisiyordum. Bu arada bir de spora gidip özel hocayla çalisiyordum. Bunların hepsini idare edip, bir guzel de iliskimi yonetiyordum.

Bir yil sonra korkunc bir tükenmislik yasadim...isimden istifa ettim, sporu biraktim... yatagima uykuma hasret kalmisim. Oyle bir haldeydim ki, battaniyemin icinden cikmak istemedim bir sure...simdi evlendim , mutluyum..fakat fizyolojik bir sebep olmamasina ragmen (kansizlik, d vitamin eksikligi vb.) yatma-uzanma arzumdan vazgecemiyorum..

Uzerime yapisti sanki..cok tuhaf..yeniden harekete gecmem gerekiyor biliyorum ama sanki bir el var çekiyor beni koltuga, yataga.. bagimli gibi oldum.

Benzer durumlari yasayan oldu mu? Naçizane gorus ve deneyimlerinizi paylasmaniz beni mutlu eder.
Genişletmek için tıkla...
Aynı benn🙄 2 sene öncesine kadar böyle değildim ama ne zaman antidepresan kullanmaya başladım ondan sonra bende mükemmel tembellik başladı. Halen de daha öyle. Önemli halledilmesi gereken birşey varsa hemen halledip yatağa koltuğa koşuyorum. O kadar tatlı geliyorki anlatamam. Şimdi bir de hamilelik var. Ooohh değmeyin keyfime😄😄😄 çözüm bulan varsa bana da söylesin
 
Eşiniz gelince normale dönmeniz, durumun kronik olmadığını gösteriyor.

çocuklar yokken ben de sizin gibiydim. İyi ki de öyle yapmışım. Şu an bana öyle büyük bir lüks gibi geliyor ki. Sonsuza kadar sürmeyeceği için rahat olun ve tadını çıkarın.

Babaannem derdi ki, iyi baş yastık istemez. Demek ki şu an buna ihtiyacınız var. Akışına bırakın, zorlamayın kendinizi. Bu bir süreç ve geçecek.
 
Ben geçici bi süreç yaşadıgınızi düşünüyorum.Yorulmuşsunuz zihniniz ve vücudunuz yeterince dinlenince bence yine aktivite arayişina gireceksiniz.
 
Kas romatizmanız olabılır mı ?
Aynı durumları bende yasadım yasıyorum aksama kadar yatakdan cıkmayıp esımın ısten gelmesıne 1 saat kala kalkıp yemek yaptıgım gunlerı bılıyorum
 
Ben ben ben!! Sabah işe gitmek için yataktan çıktığımda bile aklımda tek düşünce oluyord; akşam eve gelip yatıp uyumak! Ama benim fizyolojik ve psikolojik sebeplerdendi. D vitamini ve B12 dip seviyeyi görmüştü, e malum havanın geç aydınlanıp erken kararması da ruhumu bunaltıyordu (ki bu hala aynı değişen bir şey olmadı), sürekli melankolik ve yorgun hissediyordum oysa ağır bir işim de yok masa başında bilgisayar karşısında çalışmaktan bel-boyun fıtığı olacağım neredeyse, iş yerimdeki çalışma arkadaşlarımla uyumlu değilim, sorumluluk sahibi insanlar değiller ve kendilerini asla sevmiyorum gibi gibi. Ama tüm bu olumsuz düşünceleri kafadan atmaya çalıştım, fizyolojik sebepler için takviyeler kullandım,meşgale aradım kendime önce 1000 ve 1500'lük puzzlelar aldım onları yaptım (7-8 tane hazır yapılı duruyor şu an evde) sonra puzzle olayından sıkıldım kitap aldım bol bol onları okudum bir süre daha sonra o da kabak tadı verdi tabi, gittim netflix aldım bir süre sonra netflixte izlemediğim içerik kalmadı, en son fazla kilolarıma kafayı taktım şimdi diyetisyene gidiyorum onunla kilo verme çabalarım hala sürmekte. Bu esnada evde elimden geldiğince kendi çabamla spor yapmaya çalışıyorum mutlaka bilirsiniz Leslie'ler falan. Ama ciddi anlamda toparladım diyebilirim. Şimdi ise sırada bebek planı var, allah nasip kısmet ederse bebek istiyoruz onunla daha da aşacağım gibi geliyor. Umarım tabi :KK36:
 
francesca .!.:
Eşiniz gelince normale dönmeniz, durumun kronik olmadığını gösteriyor.

çocuklar yokken ben de sizin gibiydim. İyi ki de öyle yapmışım. Şu an bana öyle büyük bir lüks gibi geliyor ki. Sonsuza kadar sürmeyeceği için rahat olun ve tadını çıkarın.

Babaannem derdi ki, iyi baş yastık istemez. Demek ki şu an buna ihtiyacınız var. Akışına bırakın, zorlamayın kendinizi. Bu bir süreç ve geçecek.
Genişletmek için tıkla...
benibosver .!.:
Ben geçici bi süreç yaşadıgınızi düşünüyorum.Yorulmuşsunuz zihniniz ve vücudunuz yeterince dinlenince bence yine aktivite arayişina gireceksiniz.
Genişletmek için tıkla...
Surec olduguna inaniyorum cunku islevsiz degilim. Arada gereken ne varsa halledip geri koltuga geciyorum. Dilerim hemen gecer 🙏🙏
 
Dreamer Swan .!.:
Beni muhteşem hırpalayan bir iş hayatım vardı. Sabah 7 de uyanır, hastaneye gider (psikoloğum), akşam 18.00 de işten cikip oradan yüksek lisansa giderdim. Eve geldiğimde saat 21.30 olurdu. Cumartesi de çalisiyordum. Bu arada bir de spora gidip özel hocayla çalisiyordum. Bunların hepsini idare edip, bir guzel de iliskimi yonetiyordum.

Bir yil sonra korkunc bir tükenmislik yasadim...isimden istifa ettim, sporu biraktim... yatagima uykuma hasret kalmisim. Oyle bir haldeydim ki, battaniyemin icinden cikmak istemedim bir sure...simdi evlendim , mutluyum..fakat fizyolojik bir sebep olmamasina ragmen (kansizlik, d vitamin eksikligi vb.) yatma-uzanma arzumdan vazgecemiyorum..

Uzerime yapisti sanki..cok tuhaf..yeniden harekete gecmem gerekiyor biliyorum ama sanki bir el var çekiyor beni koltuga, yataga.. bagimli gibi oldum.

Benzer durumlari yasayan oldu mu? Naçizane gorus ve deneyimlerinizi paylasmaniz beni mutlu eder.
Genişletmek için tıkla...

3 ay önce tam da bu anlattığınız sebeplerle hastaneye kaldırıldım. avukatım ve yoğum bir iş tempom var. üstüne bir de nişan telaşım vardı. artı şeker hastasıyım. herşeyi bir arada tutmaya çalışırken tüm ipleri kaçırdım birden. vücudum strese dayanamadı ve sebebi bulunmayan bir kusma/bulantı ile böbreklerim neredeyse iflas edecek halde 3 gün yoğun bakımda kaldım.
mesai sabah 8:30 akşam 6, bazen gece görevi gelir, yediğime içtiğime çok dikkat etmem gerek, haftada 3-4 gün spor, emek verdiğim bir ilişki, en az benim kadar stresli bir anne... patladım tabi. kendime ne kadar yüklendiğimin farkında değilmişim. hastaneden çıktıktan sonra ben de herşeyi saldım. raporluydum zaten. iş yok, spor yok, tüm gün yatakta dizi izliyorum. hareketlerimi minimumda tutuyorum gözüm yatak arıyor resmen. evden durağa kadar yürümek bile işkence gibiydi.

sizin de dediğiniz gibi bişey var üstümde bir ağırlık sanki tüm bedenimi aşağıya çekiyor öyle tuhaf. motive de olamıyorum. sonra bi gün eski fotolara bakarken o eski halimi özlediğimi farkettim. spor yaparken, bedenim çalışırken, kaslarımı kemiklerimi hissederkenki o benzersiz duygu... son model bir arabaya binmişim de gaza bastığımda motordan gelen o vınlama gibi bedenimin hareket ettiğimde bana verdiği o tatmin hissini özlemişim... başta gerçekten dizi izlerken, yattığım yerde bacaklarımı hareket ettirmeye başladım. sadece özlediğim o histi beni motive eden şey...

kendinize zaman tanıyın ama bu zamanın kontrolü sizde olsun. nefsinizde değil. bir tarih seçin ve diyin ki tamam dinlendim iyi hissediyorum yatmam veya hareketsiz kalmam için hiçbir sebebim yok. vücudumun tembellik yapmaya olduğu kadar hareket etmeye de ihtiyacı var.

Benim deneyimlerim böyle :)
 
tuzemencanavar .!.:
3 ay önce tam da bu anlattığınız sebeplerle hastaneye kaldırıldım. avukatım ve yoğum bir iş tempom var. üstüne bir de nişan telaşım vardı. artı şeker hastasıyım. herşeyi bir arada tutmaya çalışırken tüm ipleri kaçırdım birden. vücudum strese dayanamadı ve sebebi bulunmayan bir kusma/bulantı ile böbreklerim neredeyse iflas edecek halde 3 gün yoğun bakımda kaldım.
mesai sabah 8:30 akşam 6, bazen gece görevi gelir, yediğime içtiğime çok dikkat etmem gerek, haftada 3-4 gün spor, emek verdiğim bir ilişki, en az benim kadar stresli bir anne... patladım tabi. kendime ne kadar yüklendiğimin farkında değilmişim. hastaneden çıktıktan sonra ben de herşeyi saldım. raporluydum zaten. iş yok, spor yok, tüm gün yatakta dizi izliyorum. hareketlerimi minimumda tutuyorum gözüm yatak arıyor resmen. evden durağa kadar yürümek bile işkence gibiydi.

sizin de dediğiniz gibi bişey var üstümde bir ağırlık sanki tüm bedenimi aşağıya çekiyor öyle tuhaf. motive de olamıyorum. sonra bi gün eski fotolara bakarken o eski halimi özlediğimi farkettim. spor yaparken, bedenim çalışırken, kaslarımı kemiklerimi hissederkenki o benzersiz duygu... son model bir arabaya binmişim de gaza bastığımda motordan gelen o vınlama gibi bedenimin hareket ettiğimde bana verdiği o tatmin hissini özlemişim... başta gerçekten dizi izlerken, yattığım yerde bacaklarımı hareket ettirmeye başladım. sadece özlediğim o histi beni motive eden şey...

kendinize zaman tanıyın ama bu zamanın kontrolü sizde olsun. nefsinizde değil. bir tarih seçin ve diyin ki tamam dinlendim iyi hissediyorum yatmam veya hareketsiz kalmam için hiçbir sebebim yok. vücudumun tembellik yapmaya olduğu kadar hareket etmeye de ihtiyacı var.

Benim deneyimlerim böyle :)
Genişletmek için tıkla...

Beni ne kadar iyi anlamissiniz...yalniz degilmisim. Artik bu dönguyu kirma vaktidir benim icin. En yakin tarihi ayarlayacagim dediginiz gibi 🙏
 
Dreamer Swan .!.:
Çünkü bir psikolog ayni zamanda bir insandir :))) dimi??
Ve ben burada bir tani ve tedavi onerisi beklemedim..... Lakin AKIL AKILDAN DA üstundür.

Birisi gelir bir yasanmisliktan örnek verir bakarsiniz sıkıntım cozulur kim bilir... cok sert ifadeleriniz sasirdim
Genişletmek için tıkla...

acaba burnout olabilirmi?
bundan yaklasik 4 yil önce benzerini yasadim. cok asiri yogun bir hayatdan bitkisel hayata gecis yaptim.
bana spor yardimci oldu. yavas yavas eski atom karinca halime geri döndüm ama baya caba sarf etmek zorunda kaldim.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.
Back
X