Merhabalar.Bir buçuk yıl önce zor bir dönemden geçtim. Arka arkaya vefatlar, nişan bozulmasi,tayin isteyip il değiştirme derken depresyon geçirdim. Süreç benim için o kadar zordu ki hiç iyilesmiyecegimi sandım.Hayat cok zor,engellerle dolu gibiydi.Yas almak,olgunlasmak bana acı veriyordu sanki.Destek almaya başlayınca zaman içind e rahatladim.Hem ilaç kullandım hem de terapi aldım.Devam da ediyorum.Cok sukur iyiyim.Fakat bırakma surecine geçtik. Doz doz azaltiyordum doktor kontrolunde.Terapilere devam tabiki.Fakat iki kere atak gecirdim.Ilkinde siddetli bir panik atak,ikincisinde yoğun bir kaygi haliyle delirme ve kendine zarar verme korkusu.Kontrol altina almam zor olmadi ama doktorum ilacimin dozunun yukseltilmesini uygun gordu.Malum terapiler filan da aksadı.Doktorumla da telefonla görüşebildim.
Aslında benim sorunum şu:Sanki hep ilaçla iyi olacakmışım gibi geliyor ve bu düşünce beni yoruyor. Ya ilaclari birakamazsan diyorum.Azaltinca bile iki kere atak gecirdim çünkü ve şu an cok da uzerinde durmadigim olaylar o an gözüme daha büyük görünüyordu. Ne yani ben ilaçla mı mutluyum? Kabul ediyorum hastalandım ama iyileştim de ama.
Ikincisi ben hayatima birini almaya korkuyorum..Karsimdaki kişi benim durumumu nasil karsilar?Tamam ,hastalık bu sonucta ama her erkek oyle düşünmüyor,çoğu zaman biz kizlar da oyle..Kaldi ki hamilelikte problem olusturuyor.Kontrollu bir sekilde hamile kalmak gerekiyor.Bu süreçte zaman alir.acikcasi utanıyorum bu durumumdan.Bilmiyorum sebebini ama ikna olamıyorum.
Ailemin en buyuk cocuguyum.Annem de kaygılı bir insandı.Acikcasi kaygili ve huzursuz hâli bana yansidi.Uzun yillar fark etmedim ama 28 yasima geldigimde gecmis yillarimin problemle gectigini fark ettim.Ergenlikte de zor donemler yasadim.Bu konuda konu da acmistim.bir onceki konumu okuyanlar bilir. Su an 30 yaşındayım. Artik hayati kacirmak istemiyorum.Ilaclara bagimli olmak da istemiyorum ama birakirsam yine deoresyona girmekten korkuyorum.
Bu durumu yasayablar nasil gecti bu surecten, nasil atlattiniz?Basarbildiniz mi?Bana neler onerirsiniz?
Aslında benim sorunum şu:Sanki hep ilaçla iyi olacakmışım gibi geliyor ve bu düşünce beni yoruyor. Ya ilaclari birakamazsan diyorum.Azaltinca bile iki kere atak gecirdim çünkü ve şu an cok da uzerinde durmadigim olaylar o an gözüme daha büyük görünüyordu. Ne yani ben ilaçla mı mutluyum? Kabul ediyorum hastalandım ama iyileştim de ama.
Ikincisi ben hayatima birini almaya korkuyorum..Karsimdaki kişi benim durumumu nasil karsilar?Tamam ,hastalık bu sonucta ama her erkek oyle düşünmüyor,çoğu zaman biz kizlar da oyle..Kaldi ki hamilelikte problem olusturuyor.Kontrollu bir sekilde hamile kalmak gerekiyor.Bu süreçte zaman alir.acikcasi utanıyorum bu durumumdan.Bilmiyorum sebebini ama ikna olamıyorum.
Ailemin en buyuk cocuguyum.Annem de kaygılı bir insandı.Acikcasi kaygili ve huzursuz hâli bana yansidi.Uzun yillar fark etmedim ama 28 yasima geldigimde gecmis yillarimin problemle gectigini fark ettim.Ergenlikte de zor donemler yasadim.Bu konuda konu da acmistim.bir onceki konumu okuyanlar bilir. Su an 30 yaşındayım. Artik hayati kacirmak istemiyorum.Ilaclara bagimli olmak da istemiyorum ama birakirsam yine deoresyona girmekten korkuyorum.
Bu durumu yasayablar nasil gecti bu surecten, nasil atlattiniz?Basarbildiniz mi?Bana neler onerirsiniz?
