Evet arkadaşlar sorunum kiskanclik. Sevgilimle yaklasik 3 yillik bi iliskimiz var. Baslarda bana karsi kibardi ve onun tabiriyle benim ona bakmam bi mucize oldugu icin beni kaybetmemek icin elinden geleni yapardi. Ne onun samimi kiz arkadasi vardi ne de benim. O yuzden pek kiskanmazdim ama o cok kiskanirdi ben de benim erkek arkadaşlarım olabilecegi gibi onun da kiz arkadaslari olabilecegini bunun normal oldugunu soyledim. Kiskancliklari azaldı ben de hep dikkat ettim o da dikkat etti hic bi zaman onu kaybetme korkum olmadi. Son 1 yildir bana olan cabasi ilgisi azaldi. Surekli ben alttan aldim. Kiz arkadaslari oldu ve kiskanclik duygusunu ilk defa yasadim. Kac kere kavga ettik. En sonunda buyuk bi kavga ettik vr ayrildik. Ayriyken eski sevgilisiyle sarmas dolas olduğunu baska kızlarla beraber olduğunu vs vs hepsini gordum. Benim icim icimi yedi tabi biraz da yedirememekten. Ve sirf o kizlardan uzaklastirmak icin mesaj attim sevgilime 4 ay sonra. Baristik o kizlardan uzaklastirdim kendimce. Kendimi buna inandirdim. Ama en ufak bir seyde krizlere girdim paranoyak oldum. Ve onceden diğer kizlar umrunda olmayan adam ayriyken tanistigi kiz arkadaslariyla ayrilmaz oldu. Sorsan kardesim onlar der. Her gun birlikte ve ben buna dayanamiyorum. Aglama krizlerine giriyorum. Hepsi benim sucum diye kendimi yiyip bitiriyorum. Isin diger tarafi her gün kizlarla takilan adam benim erkek arkadasim olmasina dayanamiyor. Olmicak diyor. Senin var diyorum benim olur diyor. Sizce napmaliyim? Her gun bu kiskanclikla kendimi yiyip bitirmeli miyim yoksa ayrilmali miyim?