Valla bu benim içinde önemli bir konu.
Aylardır hemen her günümü beraber geçirdiğim adamdan 1 ay uzak kalacaktım. Gidecek olan o olsaydı ben havaalanına giderdim onla son dakikaya kadar görebilmek için. Hemde o gün tatil günüydü ve havada güzeldi. Herşeyi geçtim, iki büyük valizim vardı, 'yükün var mı yardım edeyim mi?' bile dememişti. Hiç lafı bile olmadı beni almanın bırakmanın. Döndüğüm günde öyle, ben yokken özledim özledim mesajı atmayı biliyordu ama, geldiğim gün görüşmedik. Yine çok yüküm de vardı. Eve geldim. Tatil günüydü yine. Gelme imkanı vardı ama hiç lafını bile etmedi. 'Bugün dinlen yoldan geldin yarın dinlenmiş hissedersen görüşürüz' dedi. Çok kırılmıştım, kalbim ağrımıştı, sıcak sıcak gözyaşlarım aktı gitti. Hırs yoktu ama içimde kavga edip onu suçlamak için. Zorunluluk değil sonuçta havaalanında yolcu etmek yada karşılamaya gelmek.
Belki özel bi işi vardır falan diye kendimi sakinleştirdim. Sonra zaman geçti, bunu zaten hiç unutamadım, ara ara aklıma geldi ve sinir oldum, üzüldüm kendi kendime ve benzer olaylar.. soğudum, çokta uzatmadan ayrıldım 'biz birbirimize çok uygun değiliz sanırım, bazı şeyler beni tatmin etmiyor, çok üzgünüm ama bir daha görüşmek istemiyorum' dedim. 6 ay geçti. Ara ara özlüyorum çok, inanır mısınız ne zaman onu özlesem tek aklıma gelen o havaalanından alınmama & bırakılmama şeyi, sonra 'ay ay iyi yaptım iyiki bitti, bu ayıyı özleme mutlu olmazsın onla' diye kendimi telkin ediyorum. Neden bilmiyorum ama çok içime oturmuştu, kırılmıştım o günlerde. Hala bile aklıma geldiğinde kendimi çok değersiz hissettiren birşey. Savuşturuyorum hemen :)