- 28 Eylül 2014
- 1.518
- 1.379
- Konu Sahibi kesenmakas
- #1
Zor bir dönem geçiriyorum sanırım. Duygularım karman çorban.
Işte çok zor bir dönem geçiriyorum, başarısız mobbningle dolu bir dönem. Bir yandan iş değiştirmem mümkün değil, bebek istiyorum. Iş değişikliği halinde min. 1 yıl ertelemeliyim. Zaten tedavi görüyorum... Hayat şartları malum işi de bırakamıyorum. Stresli ve lanet bir iş yapıyorum...
işe katlanma nedenimse eşim... benden az kazanıyor... iş konusunda maymun iştahlı birisi. 5 yılda 5. işi.
Ben bildiğiniz prensesler gibi yetiştim. Kontrolcu ve sağlamcıyım. Eşimi tolere etmekten yoruldum artık.
Sevgi çok evet. Hala ilk gün gibi aşığım da. Ama çok yoruldum.
Kendimi dinlediğimde farkediyorum bunu. Önceleri gözüm görmüyordu sanırım. Işten yılınca gözüm açıldı. Bekar olsam işi bırakma lüksüm vardı, bunu düşündükçe daha da bileyleniyorum...
En son nokta bugün yaşandı. Performans toplantım vardı berbat geçti. Müdürümle sorun yaşadım vs...
Eşimle akşam üstü telde konuştuk akşam geç geleceğini söyleyince ben de sitem ettim çok mutsuzum bir cuma akşamımız var program yapıyorsun diye. Sesi çok heyecanlıydı, akşam sana bir sürprizim var falan diye birşeyler söyledi.
Velhasıl eve geldiğinde ağzı kulaklarında, neyse kısa keseyim bir iş teklifi aldığından bahsetti. 1 yıl sonra beni çalıştırmayacakmış, istediğim kitapçıyı açacakmış vs...
Insanın eşine güvenmemesi ne acı. En son bu hikayeyle geldiğinde bize 75 bine patladı....
Şimdiki işine gireli 1.5 ay olmadı... Ondan utandığımı söyledim... Bir insan sebat edemez mi arkadaş. Tek derdi kolay yoldan para kazamak sadece. Evet benim kazancım ve mutsuzluğum karşısında eziliyor biraz da bundan o daldan bu dala atlıyor da çok yoruldum.
Ben ondan utandığımı, idare etmekten yorulduğmu söyleyince mutfağa geçti. 15 dk sonra ben de mutfağa gittim sigara için. Bir de ne göreyim, pc de bir sunum hazırlıyor. Yeni zihni sinir projesi için. Tepe tüyüm havaya kalktı ''oturup bu konuyu çözelim yoksa boşanalım'' diyiverdim.
Ayakları yere basan bir kadınım, 34 yaşındayım hala annemin babamın göz bebeğiyim. Bebeğim yok (hamile değilsem tabi). işim gücüm sosyal çevrem var.
Neden ömrümü bir adamı idare etmekle geçireyim diyorum. Sevgi, aşk bütün bunlara yeter mi? Değer mi?
Az evvel yanıma geldi, kp yoldan geliyormuş hadi onu almaya gidelim sevgilim diye. Sanki boşanalım dememişim gibi. Ben gitmek istemediğimi söyleyince ağlamaklı sesle ''birlikte birşey yapalım diyorum, off aşkım gel,neden böyle yapıyorsun'' falan dedi, sonra benden ses çıkmayınca çıktı gitti.
Aklım almıyor, bu iş mevzusu olmazsa mutsuz da değilim. 10 numara olmasa da iyi bir eş, iyi bir insandır. Da yeter mi bu...
Yahu biri bana 1 yılda 1 mio tl kazanılacak bir iş anlatsın ya. Var mı böyle bir dünya ?
Hayır o değil de tükürdü hafta sonunun içine.
Işte çok zor bir dönem geçiriyorum, başarısız mobbningle dolu bir dönem. Bir yandan iş değiştirmem mümkün değil, bebek istiyorum. Iş değişikliği halinde min. 1 yıl ertelemeliyim. Zaten tedavi görüyorum... Hayat şartları malum işi de bırakamıyorum. Stresli ve lanet bir iş yapıyorum...
işe katlanma nedenimse eşim... benden az kazanıyor... iş konusunda maymun iştahlı birisi. 5 yılda 5. işi.
Ben bildiğiniz prensesler gibi yetiştim. Kontrolcu ve sağlamcıyım. Eşimi tolere etmekten yoruldum artık.
Sevgi çok evet. Hala ilk gün gibi aşığım da. Ama çok yoruldum.
Kendimi dinlediğimde farkediyorum bunu. Önceleri gözüm görmüyordu sanırım. Işten yılınca gözüm açıldı. Bekar olsam işi bırakma lüksüm vardı, bunu düşündükçe daha da bileyleniyorum...
En son nokta bugün yaşandı. Performans toplantım vardı berbat geçti. Müdürümle sorun yaşadım vs...
Eşimle akşam üstü telde konuştuk akşam geç geleceğini söyleyince ben de sitem ettim çok mutsuzum bir cuma akşamımız var program yapıyorsun diye. Sesi çok heyecanlıydı, akşam sana bir sürprizim var falan diye birşeyler söyledi.
Velhasıl eve geldiğinde ağzı kulaklarında, neyse kısa keseyim bir iş teklifi aldığından bahsetti. 1 yıl sonra beni çalıştırmayacakmış, istediğim kitapçıyı açacakmış vs...
Insanın eşine güvenmemesi ne acı. En son bu hikayeyle geldiğinde bize 75 bine patladı....
Şimdiki işine gireli 1.5 ay olmadı... Ondan utandığımı söyledim... Bir insan sebat edemez mi arkadaş. Tek derdi kolay yoldan para kazamak sadece. Evet benim kazancım ve mutsuzluğum karşısında eziliyor biraz da bundan o daldan bu dala atlıyor da çok yoruldum.
Ben ondan utandığımı, idare etmekten yorulduğmu söyleyince mutfağa geçti. 15 dk sonra ben de mutfağa gittim sigara için. Bir de ne göreyim, pc de bir sunum hazırlıyor. Yeni zihni sinir projesi için. Tepe tüyüm havaya kalktı ''oturup bu konuyu çözelim yoksa boşanalım'' diyiverdim.
Ayakları yere basan bir kadınım, 34 yaşındayım hala annemin babamın göz bebeğiyim. Bebeğim yok (hamile değilsem tabi). işim gücüm sosyal çevrem var.
Neden ömrümü bir adamı idare etmekle geçireyim diyorum. Sevgi, aşk bütün bunlara yeter mi? Değer mi?
Az evvel yanıma geldi, kp yoldan geliyormuş hadi onu almaya gidelim sevgilim diye. Sanki boşanalım dememişim gibi. Ben gitmek istemediğimi söyleyince ağlamaklı sesle ''birlikte birşey yapalım diyorum, off aşkım gel,neden böyle yapıyorsun'' falan dedi, sonra benden ses çıkmayınca çıktı gitti.
Aklım almıyor, bu iş mevzusu olmazsa mutsuz da değilim. 10 numara olmasa da iyi bir eş, iyi bir insandır. Da yeter mi bu...
Yahu biri bana 1 yılda 1 mio tl kazanılacak bir iş anlatsın ya. Var mı böyle bir dünya ?
Hayır o değil de tükürdü hafta sonunun içine.