Merhaba arkadaslar hayırlı aksamlar...
2 aylık evliyim. Ve evlenince daha iyi tanıyormuş insan diğer insanları, bunun üzüntüsü içindeyim ama güçlü durmaya çalışıyorum...
Sizi tenzih ederek, insanların birçoğunun -ama cok büyük bir kısmının- paranın çokluğuna, ev ve arabanın olup olmamasına, makamına, evinin eşyalarının kalitesine, fiziksel görünüşüne...gore insanları ölçümleyip değer verdiğini görüyorum. Mesela eşinin meslegi akademisyense misal, selam vermeye bile tenezzül etmeyebiliyormuş bir insan ki bu hanım çalışmıyor dahi; prim yaptığı, kendini değerli gördüğü tek noktası buymus hayatında ki eşi de aynısı. Insan bu duruma acıyor ya... hangi memleketli oluşuna mesela bulundugum yerde aşırı dikkat ediliyor. Mezun oldugun universitenin onemine kadar. Gelin gittigim aile tamamen bu zihniyetten oluşuyor. Soktayim. Insanin eşi dahi yapiyor bunu işin acı tarafi...
Ve daha da beni uzen, kizkardesim bile kendisini kardeşiyle yaristirma derdine girdi evlenince. Hayretle izliyorum arkadaşlar bu mu insanlık ? Soruyorum size...
Bunlari gordukce hayata daha bir hirslanir oldum. Daha güçlü daha basarili daha guzel olmaliyim diye yatip kalkiyorum bu siralar. Buna mecbur birakildigimi hissediyorum.
Insanlardan aşırı derecede sogudum. Kayinvalidem dahi atanan yegeniyle evladina ve gelinine hava atip eziyor. Bu gibi daha birsürü temeli zayif sacma sapan davranan insanlarla doldu etrafim. Ben de ayda 1 arayip ayda 1 gidiyorum mesela ona. Ne kadar ekmek o kadar kofte hayat anlayışım oldu artik... buna üzülüyorum çünkü, bize ebedi hayati kazandiracak ahlakin bu olduguna inanmiyorum ama kisilik olarak o kadar yipratiyor ki bu insan güruhu, ben de gayet soguk ve seviyeliyim kendi aileme dahi. Madem oyle, o zaman iste böyle diyorum dimdik durmak icin.
İçimi dokmek istedim bir de, tesekkurler arkadaslar...
