- 11 Ağustos 2011
- 5.846
- 3.396
- 373
arkadaşlar ben kendimi bildim bileli birisinin bana anne demesini istiyorum
küçük çocuk kucakladığım da annesiymşim gibi hayal kuruyorum, ama evlilik falan hevesli değilim
neyse ben çekingen biriyim sevgilim yok evlilik falan herkes zamanı geldiğini söylediğin de herşeyin hayırlısı deyip hatta bazen dalga geçiyorum kendimle
benim en yakın kardeşim gibi sevdiğim 10-15 yıllık dostum 3.çocuğunu doğurdu uzakta oturduğu için 2.çocuktan sonra koptuk (ilk hamileliğini söylediğinde ben yanından ayrılınca ağladım benim çocuğum ne zaman olacak acaba diye hem de yanında ağlayamadığım için sokğa çıkıp koşar adımlarla köşeyi dönünce ara sokaklara girip ağlayarak yürümüştüm kimseye aldırmadan)
üniversiteden beridir tanıdğım ev arkadaşlarım 7 yıllık dostlarım evlendi, buraya kadar problem yok
2 si de hamile olduğunu söyledi ve ben kendimi sorgulamaya başladım(biri 10 dakka önce söyledi) benim acaba hiç çocuğum olmayacak mı ?
isteyen olmuyor mu derseniz= çok oldu evi olan işyeri olan
aşık olmadın mı derseniz felaket ötesi 9 yıl aşk acısı çektim
ama ne evlilik ne birşey ben evladım olmayacak diye korkuyorum, ve şuan işyerindeyim ağlamamak için zor tutuyorum
ne olur kıskançlık gibi düşünmeyin kıskançlık değil ikisini de çok seviyorum çok çektiler ve sonunda evlendiler Allah nazarlardan korusun
niye evlenmiyorsunuz derseniz... için ısınmıyor yani ne bileyim hiç dert etmiyordum.. bir aşk acısını aşk acısı çekerek unuttum öbürünü de yeni unutmaya başladım ki onun da geçen hafta çocuğu olduğunu yaşına girdiğini öğrendim
korkuyorum çok istediğim için çocuğum olmayacak diye korkuyorum
korkuyorum bir türlü kimseye ısınamıyorum arkadaşlar tanıştırıyor, çocuklar devam ettirmek istiyor hayır diyorum aileler tanıştırıyor hayır diyorum elektrik alamıyorum, ya da görüşüyorum iyi bir çocuk deyip sonra biran bana dokunacağını düşününce sevmediğim için diyorum ki belki birgün severim acele etme diyorum ayrılıyorum arkadaşlarım ailem çooook fazla kişiyle tanıştırdı yeni tanıştıracak kimse yok ve ben çekingenim bir erkek yaklaştığında ürkek ceylan gibi korkuyorum
ah bu korkularım uzun anllattımm ama yazı bitmeden ben ağlamaya başladım... ben korkuyorum çocuğum olmayacak diye annem diye kimse bana sarılmayacak diye... sütüm gelmedi endişesi yaşayamayacağım diye çocuk bakmak zor iş hiç uyutmadı diye bir sürü dert yanıp anlamlı anlamsız gülünce oh iyi ki varsın benim canım diye öpemeyeceğim diye korkuyorum
küçük çocuk kucakladığım da annesiymşim gibi hayal kuruyorum, ama evlilik falan hevesli değilim
neyse ben çekingen biriyim sevgilim yok evlilik falan herkes zamanı geldiğini söylediğin de herşeyin hayırlısı deyip hatta bazen dalga geçiyorum kendimle
benim en yakın kardeşim gibi sevdiğim 10-15 yıllık dostum 3.çocuğunu doğurdu uzakta oturduğu için 2.çocuktan sonra koptuk (ilk hamileliğini söylediğinde ben yanından ayrılınca ağladım benim çocuğum ne zaman olacak acaba diye hem de yanında ağlayamadığım için sokğa çıkıp koşar adımlarla köşeyi dönünce ara sokaklara girip ağlayarak yürümüştüm kimseye aldırmadan)
üniversiteden beridir tanıdğım ev arkadaşlarım 7 yıllık dostlarım evlendi, buraya kadar problem yok
2 si de hamile olduğunu söyledi ve ben kendimi sorgulamaya başladım(biri 10 dakka önce söyledi) benim acaba hiç çocuğum olmayacak mı ?
isteyen olmuyor mu derseniz= çok oldu evi olan işyeri olan
aşık olmadın mı derseniz felaket ötesi 9 yıl aşk acısı çektim
ama ne evlilik ne birşey ben evladım olmayacak diye korkuyorum, ve şuan işyerindeyim ağlamamak için zor tutuyorum
ne olur kıskançlık gibi düşünmeyin kıskançlık değil ikisini de çok seviyorum çok çektiler ve sonunda evlendiler Allah nazarlardan korusun
niye evlenmiyorsunuz derseniz... için ısınmıyor yani ne bileyim hiç dert etmiyordum.. bir aşk acısını aşk acısı çekerek unuttum öbürünü de yeni unutmaya başladım ki onun da geçen hafta çocuğu olduğunu yaşına girdiğini öğrendim
korkuyorum çok istediğim için çocuğum olmayacak diye korkuyorum
korkuyorum bir türlü kimseye ısınamıyorum arkadaşlar tanıştırıyor, çocuklar devam ettirmek istiyor hayır diyorum aileler tanıştırıyor hayır diyorum elektrik alamıyorum, ya da görüşüyorum iyi bir çocuk deyip sonra biran bana dokunacağını düşününce sevmediğim için diyorum ki belki birgün severim acele etme diyorum ayrılıyorum arkadaşlarım ailem çooook fazla kişiyle tanıştırdı yeni tanıştıracak kimse yok ve ben çekingenim bir erkek yaklaştığında ürkek ceylan gibi korkuyorum
ah bu korkularım uzun anllattımm ama yazı bitmeden ben ağlamaya başladım... ben korkuyorum çocuğum olmayacak diye annem diye kimse bana sarılmayacak diye... sütüm gelmedi endişesi yaşayamayacağım diye çocuk bakmak zor iş hiç uyutmadı diye bir sürü dert yanıp anlamlı anlamsız gülünce oh iyi ki varsın benim canım diye öpemeyeceğim diye korkuyorum
