Benim önerim 'teflon' dedikleri insan tipinden olmak. 17 yaşıma kadar hayatımı çok etkileyen büyük ailevî sorunlar yaşadım. Baktım sorunlar bitmiyor; artık "Duy ama dinleme" metoduna geçtim. Canımı çok sıkan bir şey olduğunda içimden şarkı söylüyorum, moralim bozuk olduğunda "Benim moralim bozulmaz ki" diye telkin ediyorum kendime. Sürekli gülümsüyorum. Artık öyle oldu ki bugün canımı sıkan şeyi yarın sabah kalktığımda hatırlamıyor oluyorum. Ailevî problemlerim büyüyerek devam ediyor bu arada ama kendimi telkin ede ede ben lisedeyken ayyuka çıkan olayların bir kısmını tamamen unuttum; çoğunun ayrıntısını hatırlamıyorum. Oh, kafa rahat.
Yalnız bunun şöyle negatif bir etkisi var ki, sadece olumsuzları değil, mutlu anılarımın da ciddi kısmını unuttum. Lise arkadaşlarımla buluşuyoruz bazen, "Şöyle şöyle olmuştu ya hahaha" diye kahkaha koparıyorlar; "Hıı, hıhııhhı" diye kıkırdamak zorunda kalıyorum ben de. Yine de değiyor :)