Evet hayat...bir insanı bu kadar mı yorar ve mutsuz eder..mücadele ettikçe.güçlü durmaya çalıştıkça birşeyler hep üstüme üstüme geliyor ..16yıllık evliliğim boyunca çekmediğim sıkıntı kalmadı benim..icralık olan eşyalarım..hiç mi hiç anlaşamadığım ailesi..eşimle farklılıklarımız..ve daha bir dolu sorun sorun...hiç mutlu olmadım mı oldum elbet ..ama birgün mutluysam iki gün sıkıntılı geçti..herşeye iyi tarafından baktım hep..polyanna oldum ..ama galiba bu son olayda artık çok yoruldum..eşimi işten çıkarmışlar bugün..zaman durdu sanki öğrendiğimden beri...alacağı parayla borçlar kapanıcak mı..iş bulana kadar ne yapılacak..ev kirası ödenecek mi..yinemi eşyalarım dağılacak..bir dolu soru ama cevabı yok..herşey belirsiz yine..ve şimdi 35yaşındayım bundan sonra ne ömrüm var ki sorunsuz geçecek..yada hep böyle mi geçecek..birini küçücükken sevmenin bedeli bu kadar ağır olur mu?sizce..ben moral vermeye çalışıp düzenim bozulmasın dedikçe..herşeyi ben düşünüp ben mücadele ediyorum..insan olarak iyi olmak iyi bir eş olmak demekmidir?daha nereye kadar mücadele edicem ben..yoruldum..çok yoruldum...büyüdükçe canın acısı artıyormuş meğer..küçükken sadece mutsuzluk sandıkların varmış...bilememişiz..eyy hayat beni sınayacak daha neyin kaldı ki...