Kızlar,
Üzüntü, pişmanlık, değersizlik hissi, nefret, sinir hepsini göğüsümün tam ortasında hissediyorum. Son birkaç ayım çok iyi iken, son iki haftadır ise hayatım tepetaklak oldu. Önce en sevdiğim, düğünü için birlikte gün saydığımız en iyi kız arkadaşım hiçbir sebep sunmadan, mesajlarıma geri dönmeden tepkisiz bir biçimde arkadaşlığını bitirdi benimle. Sonra ikinci darbeyi ilişkimden aldım, ayrılma kararını ben vermiş olsam bile şu an çok üzgünüm ama ilişki içinde de çok üzgündüm. Erkek arkadaşım son ayrılığımıza çok tepkisiz kaldı, beni hiç görmedi, bu ayrılık benim çığlığımdı, beni fark etmesi, beni sevdiğini göstermesi için ama anlamadı. Bir diğer hayatımdan çıkarttığım kişi de aileden biri, erkek arkadaşımla bizi barıştırmak için benden habersiz erkek arkadaşımla buluşup konuşması üzerine çok ağır konuşarak akrabalık bağlarımı koparttım. Yapayalnız hissediyorum, hiç sevilmemiş, hiç anlaşılmamış gibi. Hayatımdan bu kadar kayıp vermek bana normal gelmiyor. Biliyorum belki bir iki aya hiçbir şeyim kalmayacak, bu açık yara kapanacak hatırlanınca sızısı kalacak ama, o kısma gelene kadar evde tek başıma düşünüp kafayı yiyiyorum. Ağzıma yemek girmiyor, sadece kahve içip sigara tüketiyorum.