Duygularımı yazmışsınız sanki. Tam olarak ayni şeyleri yaşıyorum şu günlerde. 5 yıllık bir ilişki bendeki de. Yıllardır sevgim ve emeğim için birşeyleri düzeltemeye rayına sokmaya uğraştım . Hep benden gitti. Hakaretler mi yemedim küfürler mi yemedim . Öfke kontrolü yok ve hep çabaladım. Dahasını siz düşünün. Çok iyi günlerimde oldu tabi. Ama 3 5 kötü şey unutturuyor bütün iyi şeyleri. Normalde ben uğraşırdım düzeltmek için, ben adım atardım , o elinin tersiyle iterdi. Bilirdi çünkü bu kız beni bırakamaz , sevgisi hiç bitmez sanardı. Ve sevgimin bittiğini, nerde nasıl olduğunu umursamadığımı, artık tahammülüm kalmadığını söyledim birkaç gün önce ve bitirdim. Gün olur devran döner derler ua hani tam olarak öyle şu an. 3 gündür evimin kapısında hüngür hüngür ağlıyor. Ama kılım kıpırdamıyor, gözlerim bile dolmuyor, yaşattıklarını düşününce az bile sama diyorum. Sözler , yeminler, psikoloğa gidip destek almayı bile kabul etmeler( normalde asla yanaşmazdı) be vaatler ne vaatler. Ama koca bir boşluk bende. Eskisi gibi bakamıyorum yüzüne, dokunmak istemiyorum, dokunsun istemiyorum, inancım yok , değişebileceğine ümidim yok, insanlar değişmiyor, değişiyor gibi gözüküyorlar sadece. Ama o ağlayışlarını görünce acaba mı diyorum? Son bir şansı hakediyor mu diyorum .Size yazılan yorumlar benim içinde rehber olacak