- 25 Mayıs 2018
- 748
- 366
- 33
- Konu Sahibi mellifluous
- #1
Ablalarım merhaba. Sık sık konu açıyorum galiba ben
Bana yalvarıyorum yardım edin ya. Bu sene yeni bir okula geçtim ben,11.sınıfım. Ordaki herkes birbiriyle yakın ben hiç birisiyle yakın değilim. Nazik bir insanım herkese kibarımdır bu yüzden beni önemsemiyor gibiler. Dersleri dinleyesim gelmiyor eve geliyorum oturup çalışamıyorum. Sohbetimin olduğu insanlar var ama kimsenin en yakını değilim baya yalnız hissediyorum.
Okulun ilk gününden beri hep ağladım bunları yazarken bile ağlıyorum o kadar çok incinip içime attım ki.. Herkese zorla gülümsüyorum. Sinirlerim alt üst oldu sürekli ağlıyorum. Sınıfta başka takılıcak doğru dürüst kimse yok herkes kurmuş arkadaşlıklarını. Ha öyle sınıfta dalga geçilen uğraşılan biri değilim. Ama yalnız kalıyorum hep. Çok da duygusalım zaten hemen gözlerim doluyor..
Eski okulumda tam anlamıyla kardeşim diyebileceğim arkadaşlar tanıdım çok güzel dostluklarım oldu. Orayı bırakmak istemedim ama hepimiz farklı yerlere dağıldık ve benim istediğim bölüm yakında bir tek bu okulda vardı buraya gelmem gerekiyordu. Bir ayım geçti ama nefret eder oldum burdan. Dün gece uyandım ne yapıyorum ben ya neden geldim bu okula diyip saatlerce ağladım resmen.
Bir tek bu okulda tanışıp hoşlandığım çocuk benim için önemliydi ama o da beni sevmiyor gibi sanki. Herkese yazan bir tip yani biraz. Ama ben onun için çok güzel duygular besliyordum. Bir de ailevi problerim de var bu yüzden yanlış kişilere kapılıyorum..İnsanlar hayatımdan çıkmasın istiyorum hayal dünyasında yaşıyorum resmen.
Çevremdeki insanlara layık değilmişim gibi hissediyorum. Okulu sevemedim zevk almam imkansız sanki. Karmakarışık hisler içerisindeyim. Bazen bütün herşeyiı kendi kendime büyütüyormuşum gibi gelse de bundan kurtulamıyorum. Ne yapmalıyım
önereceklerinizin benim için kıymeti çok, şimdiden cevaplarınız için teşekkürler ....)

Okulun ilk gününden beri hep ağladım bunları yazarken bile ağlıyorum o kadar çok incinip içime attım ki.. Herkese zorla gülümsüyorum. Sinirlerim alt üst oldu sürekli ağlıyorum. Sınıfta başka takılıcak doğru dürüst kimse yok herkes kurmuş arkadaşlıklarını. Ha öyle sınıfta dalga geçilen uğraşılan biri değilim. Ama yalnız kalıyorum hep. Çok da duygusalım zaten hemen gözlerim doluyor..
Eski okulumda tam anlamıyla kardeşim diyebileceğim arkadaşlar tanıdım çok güzel dostluklarım oldu. Orayı bırakmak istemedim ama hepimiz farklı yerlere dağıldık ve benim istediğim bölüm yakında bir tek bu okulda vardı buraya gelmem gerekiyordu. Bir ayım geçti ama nefret eder oldum burdan. Dün gece uyandım ne yapıyorum ben ya neden geldim bu okula diyip saatlerce ağladım resmen.
Bir tek bu okulda tanışıp hoşlandığım çocuk benim için önemliydi ama o da beni sevmiyor gibi sanki. Herkese yazan bir tip yani biraz. Ama ben onun için çok güzel duygular besliyordum. Bir de ailevi problerim de var bu yüzden yanlış kişilere kapılıyorum..İnsanlar hayatımdan çıkmasın istiyorum hayal dünyasında yaşıyorum resmen.
Çevremdeki insanlara layık değilmişim gibi hissediyorum. Okulu sevemedim zevk almam imkansız sanki. Karmakarışık hisler içerisindeyim. Bazen bütün herşeyiı kendi kendime büyütüyormuşum gibi gelse de bundan kurtulamıyorum. Ne yapmalıyım
