- 12 Haziran 2014
- 546
- 312
- 53
- Konu Sahibi onlygodcanjudgeme
- #1
Merhabalar Kadınlar Klübünün güzel bayanları.
Nerden başlasam bilmiyorum şu an çok üzgünüm ağlayarak yazıyorum 
Ben 20 yaşındayım 15 AYLIK evliyim 4 aylıkta hamileyim. Eşimin 2. evliliği 31 yaşında kendi dükkanı var. Ben sürekli evde olmaktan bıktım artık inanın hergün evdeyim haftada bir annemlere gidiyorum annemde çalışıyor çünkü onun dışında heeep evdeyim 2 -3 ayda bir yakın arkadasımla görüşürüm o da çalısıyor çünkü. Annemler akrabalarla gün yaptılar ayda bir kere olcak şeklde ve içlerinde 25 30 yaslarında bayanlarda var akrabalarmızdan bende katıldım geçen ay gittim bu ay da olacaktı eşim yollamak istemedi.. Bende zaten byere gtmiyorm oraya gitmeme izn ver bari dedm sabah tartstk sonra annemi aramıs senn yüznden evimin huzuru kaçtı gün çıkarttın basımıza vs gibi laflar saymış terbyesiz... Ben 2 yıldır şeker hastasıyım iğne kullanıyorum eşimide 4 yıldır tanıyorum onun stresi yuzunden seker hastası oldum ailemizde kmsede şeker yok zaten. Ama ben kaynanamlarla görmcemlerle görüsmek istesem hergun görüstürür ama bende insanım dısarı çıkmak markete gtmek ailemle dısarı çıkmak istiyorum ... Kendmi evde hapis gibi hissediyorum bu dört duvar arasında çürüyüp gidicek gibi :'( neler hayal etmiştim ben hayallerim hayal oldu... Çok büyük bi sorun gibi görünmüyo belki ama inanın bi pazara markte gittigimde dahi seviniyorum ben hava aldım degisiklik oldu diye sürekli evde olmaktan o kadar bunaldım ki... Sevgiliyken sinemaya gider kafelere gider avmlere giderdik ama evlendgmzden beri sürekli evdeyim komşularımda yaşları epey büyük hergün onlarlada görüşemem sonuçta inanın çok üzülüyorum evlenmekle hata mı ettim diye çook kızıyorum kendime... Ben hergün aynı yaşamaktan çok yoruldum her gün kalkıp ev işlermi bitiriyorum sabahtan eşimde işe gidiyor akşama kadar çok bunalıyorum... Örgü ördüm kitap okudum okey oynadım ojeler sürüyorum vs ama vakit geçmiyor bi 10 dk yürüyüş yapp gelsem keşke ona da izin vermiyor. Uzun yazdım biraz ama kusura bakmayın inanın ki kendmi sahipsiz kimsesiz yapayalnız hissediyorum şu hayatta bana degerli oldugumu hatırlatan hiçbirşey yok....
Nerden başlasam bilmiyorum şu an çok üzgünüm ağlayarak yazıyorum Ben 20 yaşındayım 15 AYLIK evliyim 4 aylıkta hamileyim. Eşimin 2. evliliği 31 yaşında kendi dükkanı var. Ben sürekli evde olmaktan bıktım artık inanın hergün evdeyim haftada bir annemlere gidiyorum annemde çalışıyor çünkü onun dışında heeep evdeyim 2 -3 ayda bir yakın arkadasımla görüşürüm o da çalısıyor çünkü. Annemler akrabalarla gün yaptılar ayda bir kere olcak şeklde ve içlerinde 25 30 yaslarında bayanlarda var akrabalarmızdan bende katıldım geçen ay gittim bu ay da olacaktı eşim yollamak istemedi.. Bende zaten byere gtmiyorm oraya gitmeme izn ver bari dedm sabah tartstk sonra annemi aramıs senn yüznden evimin huzuru kaçtı gün çıkarttın basımıza vs gibi laflar saymış terbyesiz... Ben 2 yıldır şeker hastasıyım iğne kullanıyorum eşimide 4 yıldır tanıyorum onun stresi yuzunden seker hastası oldum ailemizde kmsede şeker yok zaten. Ama ben kaynanamlarla görmcemlerle görüsmek istesem hergun görüstürür ama bende insanım dısarı çıkmak markete gtmek ailemle dısarı çıkmak istiyorum ... Kendmi evde hapis gibi hissediyorum bu dört duvar arasında çürüyüp gidicek gibi :'( neler hayal etmiştim ben hayallerim hayal oldu... Çok büyük bi sorun gibi görünmüyo belki ama inanın bi pazara markte gittigimde dahi seviniyorum ben hava aldım degisiklik oldu diye sürekli evde olmaktan o kadar bunaldım ki... Sevgiliyken sinemaya gider kafelere gider avmlere giderdik ama evlendgmzden beri sürekli evdeyim komşularımda yaşları epey büyük hergün onlarlada görüşemem sonuçta inanın çok üzülüyorum evlenmekle hata mı ettim diye çook kızıyorum kendime... Ben hergün aynı yaşamaktan çok yoruldum her gün kalkıp ev işlermi bitiriyorum sabahtan eşimde işe gidiyor akşama kadar çok bunalıyorum... Örgü ördüm kitap okudum okey oynadım ojeler sürüyorum vs ama vakit geçmiyor bi 10 dk yürüyüş yapp gelsem keşke ona da izin vermiyor. Uzun yazdım biraz ama kusura bakmayın inanın ki kendmi sahipsiz kimsesiz yapayalnız hissediyorum şu hayatta bana degerli oldugumu hatırlatan hiçbirşey yok....
