- 25 Mayıs 2018
- 748
- 366
- 33
- Konu Sahibi mellifluous
- #1
Merhaba ablalarım, ben 17 yaşında bir genç kızım. Uzun zamandır hayattan keyif alamıyorum üniversiteye geçince belki biraz daha renk gelir yaşantıma. Kendimi beğenmiyorum pek. Etrafımdakilerin de öyle bulduğunu düşünüyorum, çünkü bazı arkadaşlarımı birçok kişi beğenirken bana yaklaşan kimse olmuyor gibi diyebilirim.
Artık çevremdekileri kıskanmaya başladım. Öyle bir durumdayım ki, içim fesatlık dolu... Normalde hiç fesat bir kız değildim ama artık aklımdan kötü düşünceler geçmeye başladı.
Arkadaşlarımın hayatlarını çok kıskanıyorum. Sürekli “Niye ben de onlar gibi değilim, niye bana da öyle yaklaşmıyor kimse” diyorum.
Bugüne kadar hiç sevgilim olmadı. Kimseye de aşık olmadım gibi. Aşık olamıyorum ve kendimi herkesten çok farklı görüyorum.
Niye ben de herkes gibi olamıyorum?
Bıktım artık bu durumdan. Ben de bir şeyler yaşamak istiyorum. Çevremdekiler ilişkiler yaşıyor, bense sadece onları izleyip, tavsiyeler vermekle yetiniyorum.
Artık ben de ilgi görmek, sevilmek istiyorum.
Zaten 15 tatilden beri de tüm gün evdeyim, insan görmek istemiyorum. Sadece yatıyorum sürekli elimde telefon sosyal medyada takılıyorum kitap okuyup müzik dinliyorum ödevlerimi yapıyorum başka yaptığım hiçbirşey yok hayattan hiç keyif alamıyorum çok mutzusum ve en iyi dostum dediklerimin bile sahte oluşları beni yoruyor artık. Çok mutsuzum istemsizce hep ağlıyorum,sizce bana ne iyi gelir?
Artık çevremdekileri kıskanmaya başladım. Öyle bir durumdayım ki, içim fesatlık dolu... Normalde hiç fesat bir kız değildim ama artık aklımdan kötü düşünceler geçmeye başladı.
Arkadaşlarımın hayatlarını çok kıskanıyorum. Sürekli “Niye ben de onlar gibi değilim, niye bana da öyle yaklaşmıyor kimse” diyorum.
Bugüne kadar hiç sevgilim olmadı. Kimseye de aşık olmadım gibi. Aşık olamıyorum ve kendimi herkesten çok farklı görüyorum.
Niye ben de herkes gibi olamıyorum?
Bıktım artık bu durumdan. Ben de bir şeyler yaşamak istiyorum. Çevremdekiler ilişkiler yaşıyor, bense sadece onları izleyip, tavsiyeler vermekle yetiniyorum.
Artık ben de ilgi görmek, sevilmek istiyorum.
Zaten 15 tatilden beri de tüm gün evdeyim, insan görmek istemiyorum. Sadece yatıyorum sürekli elimde telefon sosyal medyada takılıyorum kitap okuyup müzik dinliyorum ödevlerimi yapıyorum başka yaptığım hiçbirşey yok hayattan hiç keyif alamıyorum çok mutzusum ve en iyi dostum dediklerimin bile sahte oluşları beni yoruyor artık. Çok mutsuzum istemsizce hep ağlıyorum,sizce bana ne iyi gelir?
ama çok yakışmış güzel olmuş diyenler duydukça mutlu oldum cidden evet ufak değişiklikler küçük yenilikler etkiliyor aslında haklısınız
bu dönemde egosantrizm diye bir nane var hep ondan oluyor. Bunu bir de 2-6 yaş arasında yaşıyor çocuklar o da çok pis bir şey. Büyüyünce geçiyor.
