24 yaşındayım, güzel bir çocukluk geçirmedim hemcinsim olan birisine aşığım ve bu ilk değil karşı cinsten hiç sevgilim olmadı bazen karşı cinsten de hoşlansam da baskın olarak kendi cinsim önde geliyor biseksüel olduğumu düşünüyorum ama emin değilim, aşık olduğum insanla üstü kapalı karmaşık bir ilişkimiz vardı o yanardönerdi hem karşı cinsle sevgili olur hem de benimle yakından ilgilenirdi hal böyle olunca onun şefkatiyle onu sevgilim gibi hissederdim benimserdim ama aramız çok kötü bozuldu bir gün yüzüstü bıraktı beni yüzüme bile bakmadı hiçbir suçum yokken, saçma sapan bahanelerle tek bir kalemde sildi beni, defalarca yazdım tamam zaman ver dediğinin ertesi günü yine sildi beni, sevgili desen sevgili değildik arkadaş desen o da değil karışık bir şeydik...dengesiz bir insandı ama seviyordum ben onu.. bir gün tamamen bitince çok zor atlattım bunu aynı iş yerinde çalışıyorduk ve her gün görüyordum onu ama şuan ise kader midir bilmem yer değişikliği sebebiyle beni onun bulunduğu birime verdiler şuan aynı odada çalışıyoruz yan yana oturuyoruz bunu ilk öğrendiğim anda kendime gelemedim, nasıl ondan uzak duracaktım nasıl mesafeli olacaktım?şuan çok çok çok zorlanıyorum konuşuyoruz ama sadece iş konusu bana karşı mesafeli yaklaşmıyor asla ve başkalarıyla daha yakın temas halinde bu beni üzüyor ve elimde olmadan kıskanıyorum yer değiştirmem gibi bir durum söz konusu bile değil burada öyle zorki.. çünkü kendim yer değişikliği talep ettim ve kader de ne hikmetse onun yanına düştüm. Ben daha önceden de hemcinsimle alakalı böyle bir buhran atlattım ama bu ikinciydi artık çok yoruldum, sevmek istemiyorum, bu şekilde acı çekerek yaşamakta istemiyorum ne yapacağımı bilmiyorum dua ediyorum olmuyor, bu duygularımı sadece annem biliyor ve kaldıramıyor bunu onu da üzüyorum kendimi de kavga ediyoruz her gün.. Bilmiyorum insan kalbine nasıl hükmederki., o benim gibi değil ve erkeklerle daha çok ilgileniyor.onun benim sevgimi zerre haketmediğini çok iyi biliyorum beni çok yıprattı çünkü çok nankör bir insan ama hala biraz yumuşak davransa dayanamıyorum 1 buçuk senedir tek bir kelime konuşmamışız 1 buçuk sene sonra iş sebebiyle bir araya geliyoruz..buna dayanmak öyle zorki gözlerine bakmak nötr konuşmaya çalışmak...şuanki durumuma üzülüyorum ve bu yaşadıklarıma dayanamıyorum..Belki kendime üzülüyorum belki onun bana yaşattıklarına..Bu utanç verici bir durum gibi geliyor değişmek istiyorum oda olmuyor başka birileri olsun istiyorum ona odaklanmamak istiyorum, psikoloğa gittim bana içinden geldiği gibi yaşa ve kendini zorlama özgür bırak dedi...elbette bende isterdim bir erkeği bir kadını sevdiğim gibi sevmek ama bugüne kadar çok çok az hissetmişimdir bir erkeğe karşı bir şeyler hiç sevgilim olmadı ama kadınlar daha baskın geliyor ve bu konuda aşk acısını en son haddinde çektim bir heteroseksüele aşık olarak.. bilmiyorum yadırgamayın bunu herkesin başına gelebilir ve bir gün sizin çocuğunuzda bunları yaşayabilir emin olun bizim elimizde değil dışlanmak için buraya yazmadım umarım beni anlarsınız..Çok yoruldum.
