Kaç zamandır böyleyim. Bir türlü çıkamıyorum bi durumdan.
Ölümden korkuyorum..sevdiklerimi kaybetmekten korkuyorum..Bazen çok öfkeli oluyorum.ofkeme hakim olamiyorum.sonra da büyük pişmanlıklar yasiyorum..
Hayata sanki bir perdenin arkasından bakıyor gibiyim. Bazen her an olecek gibi oluyorum..Sanki sevdiklerimi bir daha göremeyecekmiş gibi oliyorum..Sonra bana malum mü oluyor diye düşünüyorum..Bu sefer daha çok korkmaya başlıyorum.
Ailemden ayrı yaşıyorum. Şu an tatildeyum..eve gelene kadar onları bir daha göremeyeceğim korkusuyla yasadim.yakinda gidicem..simdi de aon görüşüm mu diye dusunuyorum.
Annemle sık sık tartisiriz..bu konuyla ilgili çok defa konu actim..onun da psikolojik durumu iyi degil..benim de...bu tartışmalarımız bu durumumu tetikliyor...Sonra pişmanlık duyuyorum..Ne olursa olsun susman gerekiyordu diyorum..saatlerce agliyorum..onu tedaviye ikna ettim..gidiyoruz birlikte..
Neyse huzurun yok anlayacağınız..sukrrdiyorum halime her daim...Ama üzerimde bir bitkinlik,bir ağırlık anlatamam..umitsizlik var..guzel şeyler hayal edemiyorum...mutluluk bana çok uzak geliyor..yoruluyorum..
Ben artık mutlu olmak istiyorum..