- 21 Temmuz 2014
- 915
- 926
- 123
- Konu Sahibi berraksucan
- #1
Merhaba hanımlar son zamanlarda kafama takılan birşey var.şoyle ki arkadaşlıklar konusunda bazı seylere gerçekten anlam veremiyorum.Ben birine arkadasım diyorsam ona zaman ayırıyorum değer veriyorum,fazla bisey beklemem,karşıda ki de bana zaman ayırıyorsa hemen ona güveniyorum hatta çabucak içimi dokebiliyorum...
Nasil ifade edeyim bilmiyorum ama birilerine çok çabuk güveniyorum bir örnek vereyim 3-4 kişilik bir arkadaş grubum var bide watsap grubumuz var bazen ordan yazışıyoruz yanyana geldigimiz de bakılınca ooo biz çok iyi arkadaşız kimsenin kötülüğünü istemeyen birbirimizi koruyan arkadaşız hatta dostuz.Boyle laflar dolanıyor aramızda bende inandım ve dostuz zannedip hep onlara fazlasıyla değer verdim.Ancak gelin görün ki zor zamanımda kimse yanımda olmadı sonra baktım ki herkes sadece eğlenmek gülmek işlerine geldiğinde seni çağırdıklarında gezip tozmak istiyorlar.Gerisi yok.sonrasında hiç telefonla görüşmeyiz nasılsın bile demeyiz içimizden birisi organizasyon yapar hepimiz gideriz.
Eger çağırdıklarında ben gidemezsem altını deşerler neden diye nedenini öğrenip,sonrasında tınlamayıp iyi misin bile demeden önlerine bakalar.Bahsettigim 3-4 kişilik gruptan bi arkadaşım bana çok yakın davrandı bende ona güvenip fazlasıyla değer verdim ne zaman çağırsa gittim hep aradım sordum ancak bana işine geldiği zamanlarda vakit ayırdığını gördüm telefon görüşmelerini ya da mesajlarımı mümkün olduğunca kısa tutuyor falan...bunu önce anlamak sonra kabullenmek epey zamanı mi aldı.peki neden insan değer vermediği birisine yalandan seni seviyorum biz dostuz ayakları yapar.Mesela aksam arıyorum açmıyor ertesi gün arkadaşım kendisi beni en uygun olmadığı zamanda arayıp bunu da bana belli ederek,kısacık beni 2-3 dakikalık görüşmelere sığdırıp kapatıyor.Bu normal mi beni istemezsen belli bi sınırını koyarsın bende beklenti içine girmem.Varmis gibiler ama yoklar.Sizin de çevrenizde böyle söyledikleriyle,davranışları birbirine uymayan insanlar var mi? Nasıl davranıyorsunuz onlara.
Mesela aylardır bi yerde dışarda buluşalım deyip dururlar. sorsan çok istekliler ama kimseden tık yok.Sizler arkadaşlarınızı nasıl seciyorsunuz?Birine inanmak ve güvenmek icin size nasıl bir yeterlilik sağlaması gerekiyor?Gercekten anlamiyorum kandırılıyorum.Ve üzülen ben oluyorum.Bu arada girişken,neşeli yerine göre olgun biri olduğumu söylerler.Fakat yakın arkadaş seçme konusunda gerçekten basarisizim.Arkadas çevremde kimi yakınıma alacağımı,kimi uzağımda tutacağımı beceremiyorum.Zamanla görüyorum ki yanılan hep ben olmuşum.
Mesela onlarin cani bisey isterse olmak zorunda ancak ben bazen hayır demesini veya uygun bahanelerle reddetmesini de beceremiyorum.Ancak onlar gelemeyecekse gayet güzel bahaneleri hep bi kenarda hazır duruyor.Nasil bu kadar plancı olabiliyorlar.Ben spontane ve doğal yaşamayi seviyorum.Fakat etrafıma baktıkça bu sahteliklerin içinde boguluyorum ve bocalıyorum.Kalp kirmayim diye diye kırılan ben oluyorum.Watsap grubunda,herkes birbirine seni seviyorumlar,canimlar cicimler havalarda uçuşuyor kimse kimseye ismiyle hitap bile etmez ancak gerçek samimiyet duygusundan yoksun yazılan sözler olduğunu geç anladım.İnsan dostuz falan deyip sonrada hayatına katmayacaği kişilere neden bunları söyler aklım almıyor.tamam normal zamanlarda tatlı dilliyimdir uzak yakın hiç bir arkadaşı mecbur kalmadıkça kirmak istemem.İnsanlari çözemiyorum.
Sizlerin de yorumlarını çok merak ediyorum.Tavsiyelerinize açığım kızlar.Nasil davranmalıyım fikir verirseniz çok sevinirim.
Nasil ifade edeyim bilmiyorum ama birilerine çok çabuk güveniyorum bir örnek vereyim 3-4 kişilik bir arkadaş grubum var bide watsap grubumuz var bazen ordan yazışıyoruz yanyana geldigimiz de bakılınca ooo biz çok iyi arkadaşız kimsenin kötülüğünü istemeyen birbirimizi koruyan arkadaşız hatta dostuz.Boyle laflar dolanıyor aramızda bende inandım ve dostuz zannedip hep onlara fazlasıyla değer verdim.Ancak gelin görün ki zor zamanımda kimse yanımda olmadı sonra baktım ki herkes sadece eğlenmek gülmek işlerine geldiğinde seni çağırdıklarında gezip tozmak istiyorlar.Gerisi yok.sonrasında hiç telefonla görüşmeyiz nasılsın bile demeyiz içimizden birisi organizasyon yapar hepimiz gideriz.
Eger çağırdıklarında ben gidemezsem altını deşerler neden diye nedenini öğrenip,sonrasında tınlamayıp iyi misin bile demeden önlerine bakalar.Bahsettigim 3-4 kişilik gruptan bi arkadaşım bana çok yakın davrandı bende ona güvenip fazlasıyla değer verdim ne zaman çağırsa gittim hep aradım sordum ancak bana işine geldiği zamanlarda vakit ayırdığını gördüm telefon görüşmelerini ya da mesajlarımı mümkün olduğunca kısa tutuyor falan...bunu önce anlamak sonra kabullenmek epey zamanı mi aldı.peki neden insan değer vermediği birisine yalandan seni seviyorum biz dostuz ayakları yapar.Mesela aksam arıyorum açmıyor ertesi gün arkadaşım kendisi beni en uygun olmadığı zamanda arayıp bunu da bana belli ederek,kısacık beni 2-3 dakikalık görüşmelere sığdırıp kapatıyor.Bu normal mi beni istemezsen belli bi sınırını koyarsın bende beklenti içine girmem.Varmis gibiler ama yoklar.Sizin de çevrenizde böyle söyledikleriyle,davranışları birbirine uymayan insanlar var mi? Nasıl davranıyorsunuz onlara.
Mesela aylardır bi yerde dışarda buluşalım deyip dururlar. sorsan çok istekliler ama kimseden tık yok.Sizler arkadaşlarınızı nasıl seciyorsunuz?Birine inanmak ve güvenmek icin size nasıl bir yeterlilik sağlaması gerekiyor?Gercekten anlamiyorum kandırılıyorum.Ve üzülen ben oluyorum.Bu arada girişken,neşeli yerine göre olgun biri olduğumu söylerler.Fakat yakın arkadaş seçme konusunda gerçekten basarisizim.Arkadas çevremde kimi yakınıma alacağımı,kimi uzağımda tutacağımı beceremiyorum.Zamanla görüyorum ki yanılan hep ben olmuşum.
Mesela onlarin cani bisey isterse olmak zorunda ancak ben bazen hayır demesini veya uygun bahanelerle reddetmesini de beceremiyorum.Ancak onlar gelemeyecekse gayet güzel bahaneleri hep bi kenarda hazır duruyor.Nasil bu kadar plancı olabiliyorlar.Ben spontane ve doğal yaşamayi seviyorum.Fakat etrafıma baktıkça bu sahteliklerin içinde boguluyorum ve bocalıyorum.Kalp kirmayim diye diye kırılan ben oluyorum.Watsap grubunda,herkes birbirine seni seviyorumlar,canimlar cicimler havalarda uçuşuyor kimse kimseye ismiyle hitap bile etmez ancak gerçek samimiyet duygusundan yoksun yazılan sözler olduğunu geç anladım.İnsan dostuz falan deyip sonrada hayatına katmayacaği kişilere neden bunları söyler aklım almıyor.tamam normal zamanlarda tatlı dilliyimdir uzak yakın hiç bir arkadaşı mecbur kalmadıkça kirmak istemem.İnsanlari çözemiyorum.
Sizlerin de yorumlarını çok merak ediyorum.Tavsiyelerinize açığım kızlar.Nasil davranmalıyım fikir verirseniz çok sevinirim.