ekşi sözlük'te bir başlık vardı. cidden tüm samimiyetimle soruyorum. anne olduğuna pişman mısın ya da hiç pişman oluyor musun? not: bence annelik kutsal değil çünkü hepimiz kendi rızamızla anne oluruz ve bile isteye gireriz bu yüke. yapmasak da olur yani ama annelik kutsal falan diye tüm sorumluluğu alıyoruz üstümüze..
Anneliğin kutsal olduğuna hiç inanmadım, yiyorsa başka çocuğa da canhıraş parala kendini, o zaman inanırım.
Her birimiz kendimizin diye seviyoruz maalesef:)
Lakin evlatlığın kutsal olduğuna inanıyorum, ne olursa olsun ‘anne’ diye ağlanıyor işte.
Şahsen ben anne olacak insan değildim de olunca da yapabileceğinin en iyisi olmaya mahkum kılmıştım kendimi çünkü onların hatası değildi bu.
Zaman geçtikçe şunu görüyorum, her evlat o aileye geliyorsa bir sebebi var.
Benim evlatlarıma benden başka bakabilecek birini görmedim, ölürdü herhalde normal standart bir kadın
Dağına göre kar meselesi, vardır bir hikmeti.
Ben seçildiysem yol göstericisi, yapabileceğimdendir.
Bu bakış açısı ile buhranlarımın sayısını azaltıyor ve öz kimliğime zaman ayırdıkça her anlamda çok daha yolunda ilerliyor her şey.
Bu sebeple özellikle günümüzde nerede yalnız yük sırtlanmış anne görsem hala ağlarım, anneler desteksizlikten yardımsızlıktan, bir sıcak çayı vereni olmamasından ve en kötüsü hiçbir şekilde anlaşılamamaktan pişmanlar aslında.
ağla ağla sinir sistemim çöktü resmen
