31 yasindayim, hala ergen gibiyim.
Yemin ediyorum öyle bir biktim, bunaldim ki artik kendimden, hayatimdan, surekli ayni donguye girmekten; dayanamiyorum.
Burada akli fazlasiyla basinda kadinlar var, biliyorum. Zira yeni uye de degilim ki ben (
@chloris , benim,
@Mune hanimin haberi var). E simdi bunu soyleyince, 2. uyeligimin ne manasi kaldi, onu da bilemiyorum gerci.
15 sene onceki halimle aramda fark vardir herhalde diye dusunmustum, o kismi silip atmak istemistim; lakin en ufak bir kriz aninda dahi yine ayni benim.
Bu kadar edebiyat parcalayacak bir sey de yok aslinda. Derdim su: 1.5 senedir igggrenc otesi bir iliski icerisindeyim, benim ilk uzun iliskim. Ama oyle buyuk problemler var ki, asilmasi imkansiz -Turk filmi tadinda degil, kuzeniyle sevistimdi kendisini tanimadan evvel. 2 ay önce de basbayagi yerlere vurulmali hayvan gibi dövüldügüm bir iliski (burada kendimi sucladigim kisimlar halen var, sanirim en buyuk aptalligim zaten bu idi.)
Ve her seferinde suclu hissetmekten asiri yoruldum, bitsin, gitsin istiyorum. Bugün bir daha ayrildik, ben bir daha dönmemek istiyorum. Biri bana "Zaten sevmiyor ya aptal misin! sktr et" desin, "Lan seni ölümüne dövmüs, sokaga atmis" desin, "En zor zamanlarinda seni kac defa birakmadi mi", "inanma artik,sevmiyor", "Önüne bak" desin istiyorum.
Lütfen bana böyle seyler der misiniz?
Belli ki ben kendi kendime beceremiyorum.
