Her şey üst üste geldiğinde, kaçıp gitmek çözüm müdür?

Dayanamıyorum artık, sadece uzaklaşmak istiyorum. Sevdiğimi de alıp...hiç bilmediğimiz bir yerde sıfırdan başlamak istiyorum. Kimseyi tanımadığım bir yere gitmek istiyorum.

Sorunlu bir çocukluk dönemi geçirdim, sorunlu bir ailem var. Hep tek başıma ve güçlü olmak zorundaydım. Oldum da. Çok hırslıydım, hep en iyisi olmak zorundaydım. Kendimi ispat etmek zorundaydım bir şekilde, bunun için başarılı olmak zorundaydım. Elimde olan tek şey başarılarımdı çünkü bir tek onu yönetebiliyordum. Ne ailemi seçebilirdim ne bana yaşattıklarını değiştirebilirdim.
Liseyi birincilikle bitirdim, tek hayalim olan bölüme girdim yine birincilikle. Yetmedi en iyisi olmak zorundaydım, çok zorlu bir süreçten geçtim ve daha 2.sınıf öğrencisiyken hocamın asistanlığını yapmaya ve projesini yürütmeye seçildim ve başladım.
Bir yandan ailevi sorunlarım tavan yaptı, evliliği öne çekmek için sözlendim.

Dışarıdan bakıldığında hep o 'mükemmel' hayatım görüldü; iyi bir ailesi var, maddi durumu yerinde, her istediğini elde ediyor, başarılı bir öğrencilik hayatı var, çok seviyor ve seviliyor vs. Kimse iç yüzünü bilmedi gerek de yoktu.

Ben hep başarılarıma sarıldım, beni tek onlar ayakta tuttu. Ya şu an? Aşık olduğum mesleğimden soğudum daha lisans öğrencisiyken danışman hocamın tavırları yüzünden, kendimi o kadar aşağılık hissettiriyor ki bana. Aylardır gecemi gündüzüme katıp çalıştım onun projesi ve işleri için, aynı zamanda kendi projemi de yaptım, gıkım çıkmadı, en iyisini yapmaya çalıştım. Karşılığında sadece azar yedim, hakaret duydum. Tüm hevesim kaçtı, ayaklarım geri geri gidiyor artık her sabah. Her akşam da ağlayarak çıkıyorum.
Derslerim dedim, notlarım dedim, ama ailevi öyle büyük bir problem yaşadım ki, çok kötü bir final dönemi geçirdim, onlar da kayıp gitti ellerimden. Hazmedemiyorum, yediremiyorum kendime o notları. Çok ama çok hırslı bir insanım, dediğim gibi kendi ellerimle şekillendirebildiğim tek şey başarım olduğu için belki de bu hissiyatımın sebebi.
Sağlığım yerindeydi artık o da değil. Doktor doktor dolaşmaktan helak oldum. Teşhis bir konulabilse..
Ailem, ah ailem, yine barınamadık bir evde. Seneler sonra beraber yaşayalım dedik, olmadı, ayırdık yine evleri. Yine bomboş eve gidiyorum senelerdir olduğu gibi, o aile sıcaklığı hep içimde kalacak yaşayamadığım için.. Varlıkları da sorundu, benimseyemediler beni, dar ettiler hayatımı. Annemin hatasını ortaya çıkardığım için ikisi de benden nefret ediyor.

Beni ayakta tutan tek şey sevdiğim ve küçük kardeşim. Onlar olmasa artık yaşamamın bir anlamı kalmadı. Her sabah aynaya baktığımda bu ben değilim diyorum.

Okulu bırakmayı düşünüyorum ama okulda olay çıkacağına eminim. Engellemek için ellerinden geleni yapacaklar. Annem ve babam da söz konusu eğitimim olunca birden ebeveyn olduklarını hatırlayacaklar. Bir engel de onlar koyacaklar.
Ama ben artık dayanamıyorum içinde bulunduğum duruma. Çözüm bu mu bilmiyorum ama ne ailem, ne eğitimim hiçbir şey umrumda değil. Okula da devam edecek gücüm yok.
Hepsini bırakıp çok ama çok uzaklara gitmek istiyorum..Sadece bu süreci en az hasarla atlatmak istiyorum.

Okulunu sakin birakma.
Gelip geçici bir durum.

Sorunlar kacarak cozulmez.
Ilerde calisma hayatinda da pek cok sorun yasayacaksin.
O zaman da istifa edip kacacak misin?

Olmaz.
Lutfen okulunu birakma.
Mucadele et ve bitir okulunu...

Evridiki .!.:

Okulunu sakin birakma.
Gelip geçici bir durum.

Sorunlar kacarak cozulmez.
Ilerde calisma hayatinda da pek cok sorun yasayacaksin.
O zaman da istifa edip kacacak misin?

Olmaz.
Lutfen okulunu birakma.
Mucadele et ve bitir okulunu...

Genişletmek için tıkla...

İnanın en çok bunu düşünüyorum. ileride başıma neler gelecek kim bilir.

Ama tek huzurlu olduğum yer okul ortamım ve sözlümden sonra tek huzur sebebim başarımdı.
Şimdi yok ikisi de elimde.

Daha fazla mücadele edemeyecek kadar yorgun hissediyorum..
Oysa Ki ben daha lisedeyken ailesinden ayrı yaşamaya başlayacak kadar güçlü bir insandım

Her gecem ağlayarak geçiyor, kardeşim beni istemiş ama gidemedim yanına.
Babam gözüm görmesin onu şimdi, ben yokken gelsin demiş. Daha da çok yıkıldım.
Kardeşim benim her şeyim, ben onsuz nefes bile alamıyorum. Onunla olan ilişkime de karışıyorlar artık. Ama o daha o kadar küçük ki..

tam olarak bu konuyu araştırıyordum senin durumunun bir benzerini yaşıyorum belki dedim düşüncelerime yön verecek bi yorum bulurum ama sanada söyleyeceklerimi söylemeden edemiycem...Tıpkı senin gibi tek gücüm başarılarım,azmim,hırsım hatta öfkem lisede oldukça başarılıydım.Üniversiteyi sınıf birincisi olarak bitirdim ama ailem her gün bi huzursuzluk savaş içinde yıllardır bıktım ve sadece kendi hayatımı kurabilmek için çalıştım çabaladım.Şimdi kpss den çok iyi bi puan aldım atanmam yüzde 95 gibi gözüküyor.Sonra kalıp burda savaşsam dedim ama kalbime,şimdiye kadar verdiğim emeklere,hayallerime ihanet olacaktı.Ailemin maddi sıkıntılarıda var onlarada bu anlamda yardımcı olurum dedim ama mutsuzum sonra dedimki.Bugüne kadar yıprandığın yeter evet kaçmaksa kaç çünkü sen kalsanda bu evdeki huzur yeşermeyecek ve haftalardır düşündüm artık gitmeye karar verdim.Sana söyleyeceğim sakın ama sakın hayyallerinden vazgeçme geriye tutunabileceğin hiçbirşey kalmaz aileni falanda boşver gitsin herkes ne yapıyosa yapsın onların verdiği mutsuzluğu asla mutluluğa dönderemessin sabret herşeyi görmezden gel.Kendini dış dünyaya kapat ama başar dimdik dur,hiç kimsenin hayatının seninkinden önemli olmadığını unutma.Herkes biyere kadar yanında olacak kim olursa olsun ama sen sana yetersin o azminle yeiden çırpın ve kendine gel.Unutma sana senden başka kimse yardım edemez.