- 29 Haziran 2014
- 2.568
- 1.628
- 133
- 35
30 yaşıma geldim. 10 seneye yakındır oldu atanalı. Çok şükür kendi aracımı aldım, ekonomik olarak bir sıkıntı yaşamıyorum, ailemle yaşıyorum. Ev işi vs. görmüyorum bile. Annem sağ olsun hiçbir iş yaptırmıyor. Ben de haliyle aşırı alıştım bu tembelliğe. Ev iş-iş ev. Eve gelip yemek yiyip yatıyorum telefon elimde geziniyorum öyle nette. Canım hiçbir şey yapmak istemiyor. Dışarı çakmak, gezmek gibi hiçbir şey yapasım yok. Yalnızlıktan, tek takılmaktan asla sıkılmayan biriyim. Bu halimi bozmak istemesem de artık etrafıma baktığımda çoğu arkadaşımın artık birer aile kurduğunu görüyorum. Evlilik için geç kalmış gibi hissediyorum. Sanki sevilme hissini artık hiç yaşamayacak gibi hissediyorum. Sessiz kendi halinde hep kadın arkadaşlarımla takılıyorum zaten işte de. Dert mi arıyorum bilmiyorum ki. 30 yaş sendromu varsa şu an onun tam içerisindeyim gibi. Dertleşmeye ihtiyacım var. Hepinize şimdiden teşekkür ediyorum.
gaayet gençsiniz ne güzel bir işniz de var. Ben hayatımı maddi manevi herşeyimi, kaybedip sıfırladıpımda 32 yaşımdaydım. 10 yıl toparlanmya çakışmakla geçti. Keşke daha erken toparlayabilseydim. 42 de yeniden evlendim bir oğlum oldu şükürler olsun. Ama şu gerçek hayata karamsar bakınca hayatta size daha fazla karamsarlık veriyor. Hiiiç bir şey için geç değil hiç 
Sanki yine de benden daha asosyali yoktur gibi geliyor inanın.
