Evet kızlar, hayatım boyunca her şeyim hep zorla, hep çok emekle, çok çabayla, hep hakkımı korumak için sürekli uğraşarak, didinerek, deli gibi çalıştığım halde gene de hakkım yenerek, ama umudumu yitirmeyerek geçti. İş hayatında uğradığım haksızlığın haddi hesabı yok, başka bir birime geçtim, burda da aynısı, iş yapmayan ama "arkası kuvvetli" insanların arkasının kollanması, görev bilinciyle iş yapıp bir de ne de olsa ötekine yaptıramayız düşüncesiyle herkesin her işinin size yollanması, bu durumu bilen müdürün cevabının da "ne yapalım genel müdürlükte tanıdıkları var, sen neyine güveniyorsun, kim senin tanıdığın " demesi, hadi boşver yap işini dedikçe karşılığını alamama ne maddi ne manevi.
İş hayatı hep böyle desek, özel hayatta da aynısı. Yıllardır didinilen bir evlilikten sonra boşanma, tekrar bekarlığa dönüş. Çok istediğim halde eski eşime güvenemediğim için çocuk yapamamıştım, anne olma özlemim var, ve bakıyorum etrafımda ne kadar rahat, bencil, önce kendini düşünen insan varsa hepsinin (maşallah) nur topu gibi çocukları, eşleri, çocuklarına gık demeden bakan kayınvalideleri, yağ gibi akan hayatları var.
Elbet kimse mutsuz olsun diye bir derdim yok, ama bakıyorum ben bu kadar çabalarken neyi eksik yapıyorum diyorum, ya da bende ne var? Zengin olayım, herkesi ezeyim, kolay yoldan para kazanayım ya da işimi yarım yapıp maaşımı alayım derdinde değilim, bilakis kul hakkı yememek ve yedirmemek peşindeyim. Ama sınavım bitmiyor galiba. Çok bunaldım, gerçekten çok bunaldım.
Söyleyin neyi eksik yapıyorum, ya da bendeki sorun ne?