- 13 Mart 2014
- 1.144
- 792
Evet arkadaşlar derdim bu. Çevreme bakıyorum, ne değer verdiğim doğru düzgün birileri var ne de ben değer görüyorum. Efendilik, saygılı olmak dışlanmayı gerektiriyor sanki. Bilmiyorum belki ben yeni anlıyorum, belki hep böyleydi. Anlamıyorum şu işi. Çalıştığım yerde herkes seviyesiz. Ağızlarına geldiğince konuşurlar birbirleriyle. Bayan erkek fark etmeden. Ben son zamanlarda özellikle dışlanan kişi oldum. Çünkü onlar kendi içlerinde çok iyiler, süper anlaşıyorlar. Ciddiyetli kişiyi kim ne yapsın. Kendimi kötü ve değersiz hissediyorum. Benim onların içinde kendimi koruyor olabilmem sadece dışlanmama neden oluyor.
Yine arkadaşlarıma bakıyorum. Uzun arkadaşlıklar, dostluklar yok. Bir şekilde aynı yerde bulunup, çok iyi anlaşıp arkadaş, dost olduğunuz kişiler, sadece o ortam için varlar. Sonra? Sonra aynı ortam paylaşımı sona erdikten sonra yeni insanlar, irtibat kurmak için çaba sarf etmeye gerek duyulmayacak kadar yakın kişiler giriyor 'dost' rolüne. Biz sokuyoruz onu rolüne. Görevi tamamlanıncaya kadar elbet.
Etrafımda kimsenin kalmadığını hissediyorum. Çabalamak için de artık benim ne takatim var ne de isteğim. .
Yine arkadaşlarıma bakıyorum. Uzun arkadaşlıklar, dostluklar yok. Bir şekilde aynı yerde bulunup, çok iyi anlaşıp arkadaş, dost olduğunuz kişiler, sadece o ortam için varlar. Sonra? Sonra aynı ortam paylaşımı sona erdikten sonra yeni insanlar, irtibat kurmak için çaba sarf etmeye gerek duyulmayacak kadar yakın kişiler giriyor 'dost' rolüne. Biz sokuyoruz onu rolüne. Görevi tamamlanıncaya kadar elbet.
Etrafımda kimsenin kalmadığını hissediyorum. Çabalamak için de artık benim ne takatim var ne de isteğim. .