- 17 Eylül 2018
- 2.475
- 8.208
- 78
- Konu Sahibi _Phantom-Opera_
-
- #1
Merhaba hanımlar
B3ni tanıyan arada muhabbet etmişliğim arkadaşlarım var tanımayanlar için de kısaca bi anlatayım kendimi...
Ben 27 yaşında üni mezunu aslında atanamamış bi öğretmen ancak tam zamanlı ev hanımıyım... Bi kızım var 16 aylık ve 2.5 yıllık da evliyim... Hepsi yarım yamalak olduğu halde 3 dil biliyorum.. Arapça gramerim var ama pratiğim yok konuşamam. İngilizce gramer + konuşma vs fena değil. Koreceyi de hem okur hem yazar hem de konuşurum ama tabii bi süre uzak kaldım belki de unutmuşumdur.. Bilgisayar bilgim word dışında yok gibi tez seminer yazdığım için orda öğrendim onu da..
Bunlar haricinde bi cacık yok bende anlıycanız.
Şimdi benim derdim şu ben çalışmak istiyorum ben atanmak istiyorum. Öğretmen olmak istemiyorym çünkü sanırım rahatsızlığımdan dolayı insan içinde dlga geçilmelere falan maruz kalacağım korkusu ağır basıyor.. Bunun yanı sıra bildiğim dilleri geliştirmeyi ve alanımla ilgili özellikle ingilizce ve arapçayı ciddi ölçüde öğrenmek konuşmkk istiyorum.
Bunları yapmak için gücüm var ama zamanım yok. Kızım ve eşim bütün günümü alıyor. Sabah 8-9 da uyanıp gece 12 1 bazen 2 ye kadar ev işleri çocuk eş dinlenme vs ile geçiyor ve yatağa ölü bi şekilde giriyorum. Bi yandan da içimdeki kariyer aşkına direnemeyip kendimi hep mutsuz ve umutsuz hissediyorum. 2020 kpss ye 10 ay kadar var ve zorlasam günde 3 saat çalışma fırsatı bulabilirim.. Bu yeterli okur mu bilmiyorum. Ya da ev hanımlığımı önde tutup kurslara gidip kızım 3 4 yaşına gelene kadar kurslar dil gelişimi kişisel gelişim vs ile mi uğraşsam.. Dün psikologla da görüştüm şindi değil belki 4 5 yaşlarında sen daha da rahatlamış olursun o zaman düşünebilirsin diyor. Ama ben evde delirmeye başladım duvarlar üstüme üstüme geliyor.. Maddi olarak geçinemiyor değiliz geçiniyoruz ama ucu ucuna.. Bankada 40 küsğr bin lira paramız var ve aylık ortlama 250 300 hiç dokunmadan banka hesabına yatıyor. Yani birikim de yapıyoruz. Ama benim şu yaşım geçiyor artık bi kariyer sahibi olmalıyım fikri beni iyice depresyona soktu.
Uzun oldu özür dilerim ama siz ne önerirsiniz ben ne yapayım. Nasıl mutlu ve huzurlu olayım anın tadını çıkaryım? Cevaplar için şimdiden teşekkür ederim hepinize...
B3ni tanıyan arada muhabbet etmişliğim arkadaşlarım var tanımayanlar için de kısaca bi anlatayım kendimi...
Ben 27 yaşında üni mezunu aslında atanamamış bi öğretmen ancak tam zamanlı ev hanımıyım... Bi kızım var 16 aylık ve 2.5 yıllık da evliyim... Hepsi yarım yamalak olduğu halde 3 dil biliyorum.. Arapça gramerim var ama pratiğim yok konuşamam. İngilizce gramer + konuşma vs fena değil. Koreceyi de hem okur hem yazar hem de konuşurum ama tabii bi süre uzak kaldım belki de unutmuşumdur.. Bilgisayar bilgim word dışında yok gibi tez seminer yazdığım için orda öğrendim onu da..
Bunlar haricinde bi cacık yok bende anlıycanız.
Şimdi benim derdim şu ben çalışmak istiyorum ben atanmak istiyorum. Öğretmen olmak istemiyorym çünkü sanırım rahatsızlığımdan dolayı insan içinde dlga geçilmelere falan maruz kalacağım korkusu ağır basıyor.. Bunun yanı sıra bildiğim dilleri geliştirmeyi ve alanımla ilgili özellikle ingilizce ve arapçayı ciddi ölçüde öğrenmek konuşmkk istiyorum.
Bunları yapmak için gücüm var ama zamanım yok. Kızım ve eşim bütün günümü alıyor. Sabah 8-9 da uyanıp gece 12 1 bazen 2 ye kadar ev işleri çocuk eş dinlenme vs ile geçiyor ve yatağa ölü bi şekilde giriyorum. Bi yandan da içimdeki kariyer aşkına direnemeyip kendimi hep mutsuz ve umutsuz hissediyorum. 2020 kpss ye 10 ay kadar var ve zorlasam günde 3 saat çalışma fırsatı bulabilirim.. Bu yeterli okur mu bilmiyorum. Ya da ev hanımlığımı önde tutup kurslara gidip kızım 3 4 yaşına gelene kadar kurslar dil gelişimi kişisel gelişim vs ile mi uğraşsam.. Dün psikologla da görüştüm şindi değil belki 4 5 yaşlarında sen daha da rahatlamış olursun o zaman düşünebilirsin diyor. Ama ben evde delirmeye başladım duvarlar üstüme üstüme geliyor.. Maddi olarak geçinemiyor değiliz geçiniyoruz ama ucu ucuna.. Bankada 40 küsğr bin lira paramız var ve aylık ortlama 250 300 hiç dokunmadan banka hesabına yatıyor. Yani birikim de yapıyoruz. Ama benim şu yaşım geçiyor artık bi kariyer sahibi olmalıyım fikri beni iyice depresyona soktu.
Uzun oldu özür dilerim ama siz ne önerirsiniz ben ne yapayım. Nasıl mutlu ve huzurlu olayım anın tadını çıkaryım? Cevaplar için şimdiden teşekkür ederim hepinize...