Esimin calismamasi.....
Ainda olay en basinda basliyor. Esimin enistesime ait bir firmada esimi calisiyor gosterdik ki, aileme "calisiyor" olarak gozuksun. Yoksa calismadigi icin ailem kabul etmeyecekti hakli olarak. Dusunuyorum da.....ya adam calismiyor, neyine guvenerek evleniyorsun??? Cok sevdim cok cok asik oldum. Ve bu sirada ilk doktorami yapamayacagimi anladigimdan, kaydimi sildirmesem de biraktim okula gitmeyi. Olmuyordu, yapamiyordum.
Evlendigimizde ben de issizdim (2015), oturdugunuz ev kayinvalidenin, ama o baska sehirde, dolayisiyla kira derdi yok. Tek gelir kaynagi, sadece 1000 tl lik kira geliri. Evliligimizin 3.ayinda balayinda trafik kazasi gecirip hastanede yattigim donemde, esimin calismadigini ogrendiklerinde de artik onu istememeye basladilar. 2 ay yataga bagli kaldim, esim bana bakti, beyin ameliyati gecirdim, ozel sigortamiz olmadigi icin tum masrafi sadece ailem karsiladi, esimin ailesi hic yardimci olmadi ve bu ailemi daha da delirtti. Istanbuldayken ben kaza sonrasi bir sekilde ayaga kalkip is aradim, is bulamadin ozel ders verdim, tez yazdim, esim hic calismadi. Sonra ise girdim, o da o sirada evde pasta yapip satmaya basladi. Is yerinde doktora yapan biri "neden biraktin cok pisman olacaksin" deyince o an "doktora yapaliyim" zehiri kacti icime. Hic calismayan bir adamin pasta yapip satmasi bile buyuk bir basari iken, ailem bu duruma daha da delirdi. Sonra yurtdisina tasindik. Ailem "isini birakir nasil gidersin" diye yalvardi, "yurtdisinda is bulmadan nasil gidersin" dediler de, iyi decatanilan bir eleman degilim ki istanbuldayken is basvurum kabul olsun!
Esim part time bile olsa yurtdisinda ilk zamanlarda calisiyordu ama ben yillar sonra zar zor buldugum isten ayrilinca resmen siyirdim, eve gelen para da kisitli, delirdim ve cok saglam delirttim, kavga kavga ustune, tokat tekme de var, terkedip istanbula dondum. Dondum ama, bosanmayi dusunmemistim ki! Bir baktim, ailem zaten istemiyor, ellerine super firsat gecti, babam bosanma davasi acti, hem de ne dava!!! Savciliga suc duyurusunda bulunmaya bile gitmek zorunda kaldim, zorunda kaldim diyorum, asla tokadi kucumsemiyorum ama savciliga gidecek kadar da buyutulecek birsey yoktu. Esime donmek istiyorum, almanyadaki oturumum gidiyor diye krizlere girdim, oyle zehir zemberek dava olunca esim de beni aramiyor, korkunc durumdaydim, aldilar beni psikologa psikiyatriste goturduler. Psikologdayken, duvarinda aynen soyle bir yazi vardi, (hedefim doktora=basari=mutluluk) ve o icimdeki doktora yapmaliyim zehiri tekrar buyudu, psikologun da gaziyla, gittim mezun oldugum universiteye (itu), girdim gerekli sinavlara, bu sirada ailem her daim yanimdaydi, yeter ki hayalim gercek olsun. Tum bunlari yaparken esimi ve almanyayi kaybettigim icin sinir krizleri geciriyorum. Okula kabul oldum....o sevincimi anlatamam....yeminler verdim, cok mutluyum, esimin adini agzima almiycam diye. Okul baslamadan laboratuarda calismaya basladim, yurtdisina gitmek isteyenleri, gidenleri gordukce delirdim, esim esim almanya oturum diye diye en sonunda, gozumu karartio araya araci koydum. Dusunun, adama tazminat davasi acilmis, bana telefonda hayir seni istemiyorum" dese, bir de ustune "bu kadin deli, hem bana tazminat davasi aciyor hem varismak istiyor" deyip mahvedebilirdi beni. Ama 6 ay sonra, "arayacagini biliyordum" dedi, baristik, davayi geri cektim.,okulu gozum bile gormedi. kAilem evlatliktan reddetti, beni sokaga atti, valizimi alip berline geldim. Neyse ki ailem, aracilar sayesinde beni affetti ama barisali 3hafta olunca "sen ne yaptin, okulunu nasil kaybettin!!" Diye aglamaya basladim. Esime "nolur doktorama doneyim, 5yil suruyor ama bir sekilde evliligimizi yuruturuz" desem bile "asla, gidersen bosaniyoruz" diyor.
O doktorayi, universiteyi, kampusu cok seviyorum....ama tekrar basarabilir miyim bilmiyorum....
Avrupadaki oturumumu nasil yakarim ellerimle?? Esimi nasil birakirim??? Donsem istanbula, yine bitmis olucam, burda kalsam "gitti doktoram" diye yine biticem....
Kisaca, burada bir dolu sey yazildi cizildi, herseye ragmen, ben her turlu biticem....
