- 16 Ocak 2020
- 164
- 73
-
- Konu Sahibi Mericeyncim
- #1
Kimseye derdimi açamadım bunca yıldır.asla anlatamam ki gitsem bile hep kendimi kontrol eder asla tamamen açılamam.psikolog hariç demişsiniz ama bunlar öyle ufak tefek şeylerle geçecek konular değil. neden gitmek istemiyorsunuz?
Kendinle ilgin algin bozulmus kuzum bence, kendini topla bir uzmana git ilac kullanmani isteyebilir (beynin kimyasi icin gerekli onlar) olmadi uzman videolarini izle insanlarla mesafeli ol hem ne demek hayir diyemiyorum eninde sonunda bu insanlar uzaklasmiyor mu ha bastan ha sonradan ne farkeder Selam ver gec sen kendini toparlayana kadar mesafeni koru ki faydalanmasinlar cunku ruhen gucssuzsun suan (ama gecer merak etme)kendini sev aynayi öp kendine saril mincikla vs benlik degil ama saygin olsun insansin farkedemedigin cok guzel ozelliklerin var ama kesfedilmemissin, sevgisiz bir ortam buyumus olmak hepsini kapatmistir ustune de nerede manyak var uzerine cekmissin acilen kendini iyilestirmeye bak artik ne varsa hangi yontem varsa sonuna kadar yapHanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.
Bende öyle bir aile büyüdüm ve aynı hislere sahibim sizinleKimseye derdimi açamadım bunca yıldır.asla anlatamam ki gitsem bile hep kendimi kontrol eder asla tamamen açılamam.
Buna misantropi deniyor, kulube hosgeldin :)Hanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek en büyük arzum bu hatta hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.(ilave:güzel bir mesleğim iyi bir kazancım var ama bir kez bile tatile gitmedim çünkü içimden gelmiyor. Anneme babama tam anlamıyla kızamıyorum eskiden evleneceksin demişler evlenmişler işte. Sadece nefretlerini içlerinde biraz olsun tutup en azından bizi bu kar doldurmasalardi yine böyle olurmuydum bilmiyorum.kimseyi sevemiyorum hayvanlar hariç.hayvanlara karşı aşırı sevgi doluyum surekli ilgilenir tedavi ettirir aşırı harcamalar yaparim. Ama insanları sevemiyorum, yardım etmiyorum hatta beter olsun bile diyebiliyorum.surekli bana kimse acımadı diye kafamda bir ses)
Okurken kendimi gördümHanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek en büyük arzum bu hatta hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.(ilave:güzel bir mesleğim iyi bir kazancım var ama bir kez bile tatile gitmedim çünkü içimden gelmiyor. Anneme babama tam anlamıyla kızamıyorum eskiden evleneceksin demişler evlenmişler işte. Sadece nefretlerini içlerinde biraz olsun tutup en azından bizi bu kar doldurmasalardi yine böyle olurmuydum bilmiyorum.kimseyi sevemiyorum hayvanlar hariç.hayvanlara karşı aşırı sevgi doluyum surekli ilgilenir tedavi ettirir aşırı harcamalar yaparim. Ama insanları sevemiyorum, yardım etmiyorum hatta beter olsun bile diyebiliyorum.surekli bana kimse acımadı diye kafamda bir ses)
Size psikolog değil, psikiyatrist gerek. Öyle beş dk muayene edenlerden değil, terapi yapan psikiyatrist. Her şeyi utana utana anlattikca içinizdeki zehir de akıp gidecek merak etmeyin. Bir de içimden gelmiyor diye hobi gibi şeylerden uzak durmayın. En ufak bir etkinlik, yenisine olan arzuyu dogururmus. Küçük küçük bir şeylerle başlayın. Hem aktivite hem doktorla çok kısa sürede çok yol alırsınız inşallahKimseye derdimi açamadım bunca yıldır.asla anlatamam ki gitsem bile hep kendimi kontrol eder asla tamamen açılamam.
Bence mutlu buyuseydık mutlu olurduk .Her dusuncemızın gecmısten geken bır seyle ılgısı oldugunu dusunuorum .Paranızda varmıs psıkologa gıdın.Belkı daha yaşanılır olur hayat .Kucukken ezıldınız dıye bundan sonrakı hayatınızıda mahvetmeyın.Hanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek en büyük arzum bu hatta hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.(ilave:güzel bir mesleğim iyi bir kazancım var ama bir kez bile tatile gitmedim çünkü içimden gelmiyor. Anneme babama tam anlamıyla kızamıyorum eskiden evleneceksin demişler evlenmişler işte. Sadece nefretlerini içlerinde biraz olsun tutup en azından bizi bu kar doldurmasalardi yine böyle olurmuydum bilmiyorum.kimseyi sevemiyorum hayvanlar hariç.hayvanlara karşı aşırı sevgi doluyum surekli ilgilenir tedavi ettirir aşırı harcamalar yaparim. Ama insanları sevemiyorum, yardım etmiyorum hatta beter olsun bile diyebiliyorum.surekli bana kimse acımadı diye kafamda bir ses)