Herkese öfke doluyum

Mericeyncim

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Kayıtlı Üye
16 Ocak 2020
164
73
Hanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek en büyük arzum bu hatta hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.(ilave:güzel bir mesleğim iyi bir kazancım var ama bir kez bile tatile gitmedim çünkü içimden gelmiyor. Anneme babama tam anlamıyla kızamıyorum eskiden evleneceksin demişler evlenmişler işte. Sadece nefretlerini içlerinde biraz olsun tutup en azından bizi bu kar doldurmasalardi yine böyle olurmuydum bilmiyorum.kimseyi sevemiyorum hayvanlar hariç.hayvanlara karşı aşırı sevgi doluyum surekli ilgilenir tedavi ettirir aşırı harcamalar yaparim. Ama insanları sevemiyorum, yardım etmiyorum hatta beter olsun bile diyebiliyorum.surekli bana kimse acımadı diye kafamda bir ses)
 
Son düzenleme:
Psikolog haric olamiyorda iste sana git psikologa da diyemem. hep sınırlı yada cok pahali oluyor psikologlar.mutsuz cocukluk pesini birakmaz.ve bende yapamadigim şey olan durup dururken aileni affetmeye calisma seansi yapmayi tavsiye edemiyorum.(quantum mu nlp mi bi tur olumlamaydi)
insallah bunu duzeltmen konusunda imkana ve farkındalığa sahip olursun bunu dilemek icin geldim.
 
Benim gençliğim de öfkeyle geçti bunu anca ailemle yuzlesip kendi hayatımi onlarsiz kurduğumda ama bir kosede de onlari tutarak yalnızca kendim için yaşamaya baslayarak huzura kavuştum. İçinizdeki ağlama isteği depresyon habercisi olabilir profesyonel destek almanızda fayda var. Yirmilerimin başlarına kadar sosyal ilişkilerden medet umdum. Sonrasında bu iş böyle olmaz kendinle yaşamayı ogrenmelisin diyip çok etliye sütlüye karışmadan seviyeli ilişkiler kurdum. Sonrasında da şu aktı yolunu buldu. Kendi paranizi kazanın ve hayatınıza baslayin
 
Psikolojik yardım hariç öneri gelmiyor aklıma malesef. Sonuçta ruhsal durumlar bunlar, neden yardım almak istemiyorsunuz ? Burada ne yazarsak yazalım işin eğitimini almış kişiler kadar faydalı olamayız ki.

Lütfen ölmekten bahsedip o enerjiyi göndermeyin. Hayat çok güzel, biraz güzel yönlerine odaklanın. Ben sıkıntılı olduğumda hep elimde olan şeylere odaklanıp şükrediyorum.. Bir de pozitif olursak pozitif çağırırız buna inanıyorum. Negatifi çağırmayalım.. Öfkeniz ve şikayetçi olduğunuz durumlar bir an önce düzelir umarım 🙏🏻
 
Hanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.
Kendinle ilgin algin bozulmus kuzum bence, kendini topla bir uzmana git ilac kullanmani isteyebilir (beynin kimyasi icin gerekli onlar) olmadi uzman videolarini izle insanlarla mesafeli ol hem ne demek hayir diyemiyorum eninde sonunda bu insanlar uzaklasmiyor mu ha bastan ha sonradan ne farkeder Selam ver gec sen kendini toparlayana kadar mesafeni koru ki faydalanmasinlar cunku ruhen gucssuzsun suan (ama gecer merak etme)kendini sev aynayi öp kendine saril mincikla vs benlik degil ama saygin olsun insansin farkedemedigin cok guzel ozelliklerin var ama kesfedilmemissin, sevgisiz bir ortam buyumus olmak hepsini kapatmistir ustune de nerede manyak var uzerine cekmissin acilen kendini iyilestirmeye bak artik ne varsa hangi yontem varsa sonuna kadar yap
 
Kimseye derdimi açamadım bunca yıldır.asla anlatamam ki gitsem bile hep kendimi kontrol eder asla tamamen açılamam.
Bende öyle bir aile büyüdüm ve aynı hislere sahibim sizinle
20 gün kadar önce psikoloğa gitttim " 40 dk ne anlatcam ki ,hiç birşey anlatamam" dedim ve 50 dk geçmiş ve hâlâ bitmese anlatacaklarimin oldugunu hissettim
Psikologların meslegi bu konuşturmayı,dinlemeyi ,karşi tarafa bu hissi veriyorlar

Sonrasinda psikiyatri'ye yönlendirdi ilaç tedavim başladı
Iyi miyim ? Henüz daha iyi degilim
38 yılda birikmişlik,tükenmişlik,değer görmeme 20 günde geçmez

Lütfen ilk işin psikologa gitmek olsun
Bir adım at kendin için 💖
 
Hanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek en büyük arzum bu hatta hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.(ilave:güzel bir mesleğim iyi bir kazancım var ama bir kez bile tatile gitmedim çünkü içimden gelmiyor. Anneme babama tam anlamıyla kızamıyorum eskiden evleneceksin demişler evlenmişler işte. Sadece nefretlerini içlerinde biraz olsun tutup en azından bizi bu kar doldurmasalardi yine böyle olurmuydum bilmiyorum.kimseyi sevemiyorum hayvanlar hariç.hayvanlara karşı aşırı sevgi doluyum surekli ilgilenir tedavi ettirir aşırı harcamalar yaparim. Ama insanları sevemiyorum, yardım etmiyorum hatta beter olsun bile diyebiliyorum.surekli bana kimse acımadı diye kafamda bir ses)
Buna misantropi deniyor, kulube hosgeldin :)
 
Hanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek en büyük arzum bu hatta hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.(ilave:güzel bir mesleğim iyi bir kazancım var ama bir kez bile tatile gitmedim çünkü içimden gelmiyor. Anneme babama tam anlamıyla kızamıyorum eskiden evleneceksin demişler evlenmişler işte. Sadece nefretlerini içlerinde biraz olsun tutup en azından bizi bu kar doldurmasalardi yine böyle olurmuydum bilmiyorum.kimseyi sevemiyorum hayvanlar hariç.hayvanlara karşı aşırı sevgi doluyum surekli ilgilenir tedavi ettirir aşırı harcamalar yaparim. Ama insanları sevemiyorum, yardım etmiyorum hatta beter olsun bile diyebiliyorum.surekli bana kimse acımadı diye kafamda bir ses)
Okurken kendimi gördüm 😔
 
Kimseye derdimi açamadım bunca yıldır.asla anlatamam ki gitsem bile hep kendimi kontrol eder asla tamamen açılamam.
Size psikolog değil, psikiyatrist gerek. Öyle beş dk muayene edenlerden değil, terapi yapan psikiyatrist. Her şeyi utana utana anlattikca içinizdeki zehir de akıp gidecek merak etmeyin. Bir de içimden gelmiyor diye hobi gibi şeylerden uzak durmayın. En ufak bir etkinlik, yenisine olan arzuyu dogururmus. Küçük küçük bir şeylerle başlayın. Hem aktivite hem doktorla çok kısa sürede çok yol alırsınız inşallah
 
Hanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek en büyük arzum bu hatta hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.(ilave:güzel bir mesleğim iyi bir kazancım var ama bir kez bile tatile gitmedim çünkü içimden gelmiyor. Anneme babama tam anlamıyla kızamıyorum eskiden evleneceksin demişler evlenmişler işte. Sadece nefretlerini içlerinde biraz olsun tutup en azından bizi bu kar doldurmasalardi yine böyle olurmuydum bilmiyorum.kimseyi sevemiyorum hayvanlar hariç.hayvanlara karşı aşırı sevgi doluyum surekli ilgilenir tedavi ettirir aşırı harcamalar yaparim. Ama insanları sevemiyorum, yardım etmiyorum hatta beter olsun bile diyebiliyorum.surekli bana kimse acımadı diye kafamda bir ses)
Bence mutlu buyuseydık mutlu olurduk .Her dusuncemızın gecmısten geken bır seyle ılgısı oldugunu dusunuorum .Paranızda varmıs psıkologa gıdın.Belkı daha yaşanılır olur hayat .Kucukken ezıldınız dıye bundan sonrakı hayatınızıda mahvetmeyın.
 
X