- 16 Ocak 2020
- 164
- 73
- Konu Sahibi Mericeyncim
- #1
Hanimlar maalesef mutsuz bir ailede büyüdüm.babam annemi hiç sevmedi hep aşağıladı, nefret dolu baktı. Bize karsi da o kadar sertti ki gıkımizi çıkarmaya korkardık. Hep yuk hissettirdi kendimizi çalışıyorum siz yiyorsunuz gibi.Bize karşıda surekli sizden bir halt olmaz derdi yüzümüze(şükür olduk.)Annem babam ona yaptıkça bizi doldurdu,bizi aşağıladı,dövdü,nefret doldurdu. Şimdi düşünüyorum bir günüm kavgasız geçmedi.kendime bakiyorum ailem hariç herkese o kadar öfkeliyim ki sürekli kafamda kuruyorum bana şunu yapsa nasıl hakaret ederim söverim vururum.(aslında hiçbirini yapmıyorum tabi aşırı sakin bir yapım var sürekli sindirildigim için sanirim ama içim öfke dolu).galiba insanlara bu kötü enerjiyi geçiriyorum kimse tarafından sevilmediğimi ve sayılmadığı hissediyorum. Hep bir ağlama isteğim var ama ağlayamıyorum.sanki bi ağlasam rahatlayacagim.hep kendimi kabul ettirmeye çalışıyorum kimseye kolay kolay hayir diyemem hep bir yaranma çabası ama sonrası hep dışlanma yok sayilma.tek isteğim ölmek en büyük arzum bu hatta hayatta yaşamak istediğim bir şey veya hedefim yok olsa bile kendime inancım yok enerjim yok.psikolog hariç ne yapmamı önerirsiniz.bu durum nasıl geçer ki geçer mi?ömrüm geçti öfkem dinmedi bir turlu.tesekkurler.(ilave:güzel bir mesleğim iyi bir kazancım var ama bir kez bile tatile gitmedim çünkü içimden gelmiyor. Anneme babama tam anlamıyla kızamıyorum eskiden evleneceksin demişler evlenmişler işte. Sadece nefretlerini içlerinde biraz olsun tutup en azından bizi bu kar doldurmasalardi yine böyle olurmuydum bilmiyorum.kimseyi sevemiyorum hayvanlar hariç.hayvanlara karşı aşırı sevgi doluyum surekli ilgilenir tedavi ettirir aşırı harcamalar yaparim. Ama insanları sevemiyorum, yardım etmiyorum hatta beter olsun bile diyebiliyorum.surekli bana kimse acımadı diye kafamda bir ses)
Son düzenleme: