Çok sevdiğim adeta hayatımın merkezine koymuş olduğum bir kız grubum vardı. Yedigimiz içtiğimiz ayrı gitmez her başım sıkıştığında yanımda olduğunu bildiğim adeta kiz kardeşim olarak gördüğüm bir gruptu. En sevdiğim yanı herkes birbirini çıkarsız sever ve anlamaya dinlemeye çalışırdı. Evlilikler vs derken bir kopukluk oldu tamda o sıralar ufak bir tartışma yaşadım hepsiyle. Gereksiz bir insan hakkında konusuyorlarken bunu konuşmak için mi toplandık ben sizi özlüyorum bırakın boş insanların dedikodusunu dedim diye linç yedim. Dedikodu olmadığını dertleşmek istediklerini benim anlamadığımı onları suçladığımı ileri sürerek bana tavır aldılar. Ertesi sabah ben unuttum ama ister istemez soğuk rüzgarlar esti bikere. Ben ve bir arkadas hariç hepsi birbirlerine yakın oturuyorlar. Benim gibi uzak olanda dahil sık sık görüştüklerini duyuyorum ortak tanıdıklardan. Ben arıyorsam konuşuyoruz ben soruyorsam cevap alıyorum. Onun dışında bana dönüş olmuyor. Yakınlarda birinin önemli bir gelişme oldu hayatında ama inanın içimden adım atmak gelmiyor. Zaten biriyle tamamen limoniyiz başka sebeplerde var onun diğerlerini doldurmuş olduğunuda düşünüyorum. Hepsi toplanmış yine ama numaralarını sildiğim halde hiç bir tepki yok. Bu kadar basit mi gerçekten bazı şeyler. Bu kadar kolay insanın uzeri çiziliyor mu? Dışlanıyor olmak beni çok kötü hissettiriyor halbuki ben bu insanlardan iyilikten başka birşey görmedim son olaya kadar. Gerçekten bu olaydan sonra hayatımdaki herkesi ama herkesi sorguladım acaba gerçekten seviyorlar mi beni diye. Bilemiyorum ağırıma gidiyor gerçekten.