bikaç gündür okadar mutsuzum ki; ihtiyacım olan teselli mi yoksa birilerinin beni kendime getirmesi mi bilmiyorum. kayınvalidemlerle ipleri tamamen kopardık, beni görmemezlikten gelmelerinden, oğlumu torun saymamalarından değil şikayetim... onların bu kadar yakınında olup, yaşadıklarım. ben bi kar üstlerindeyken bana bunca yaşattıklarını yok sayarak aşağıda umursamaz hallerinden, rahatsız olduğumu bildikleri halde yok saymalarından....Allah kahretsin ki bu evden çıkma şansımızda yok.. çok doluyum arkadaşlar, kimim kimsem yok burada çok yalnızım... oğlumu da mutsuz ediyorum, ne kimseyle konusacak halim var ne de sabrım. oğluma üzülüyorum o kadar tahammülsüz oldum ki ona karşı elimde değil. beynim uyuşmuş durumda söylediklerini çoğu zaman anlamıyorum cevap da veremiyorum. kendim çok kötü hissediyorum.