Benim oldu.
Tam pandemi başında okullar kapanınca çocuğu bırakacak yer yoktu, çok sevdiğim işimden ayrıldım.
O zamanlar kızımın çok sevdiği öğretmeni de işten ayrılmıştı. Hatta acaba destek alabilir miyiz bizim evden ya da onun evine bırakarak falan diye düşündük, ama ne olduysa aramadık. Şartlar gümbür gümbür beni evde oturup çocuk bakmaya zorladı.
Kapanmalar vs olurken başka sektöre yöneldim. Daha çok kazandım, daha çok çalıştım, daha çok mutlu oldum. Kendi işimi yapıyorum.
Geçen gün internette tesadüfen gördüm, o destek alabilir miyiz acaba dediğimiz öğretmen cinayet işlemiş. Hala içten içe bahane arıyorum mesela. Çünkü haftada beş gün el kadar çocuk emanet ettiğiniz insana konduramıyorsunuz.
İyi ki o işten ayrılmışım.
Zaten çalıştığım firma da 3 ay geçmeden personele beş kuruş ödeyemeden battı.
Şimdi her olumsuzlukta durup benim için daha iyisi ne çıkacak diye bekliyorum.
geçmiş olsun verilmiş sadakanız varmış
