Arkadaşlar paylaşmak istedim.herkes deli gibi çocuklarını severken ben buz gibiyim. Aslında sadece onlara değil, anneme, kardeşime bile sarılasım gelmiyor. Önceden böyle değildim tabi. En kötü günlerimde bile çocuklarımla mutlu olur, sımsıkı sarılır, en güzel şiirleri onlara yazardım. Beni görünce anne diye sımsıkı sarılıyorlar, gözlerinin içi gülüyor yavrularımın. 2 ve 6 yaşındalar. Son derece soğukkanlı, duygusız bi haldeyim.hayal kırıklıkları na takılıp kalıyorum. Beni seven insanlar, severek yaptığım mesleğim, kariyerim, başarılarım. Hiç bir şey beni mutlu etmiyor.en ufak bir heyecan yok.
Psikoloğa mı gitmem lazım, ilaç mı kullanmalıyım. Yaşayıp atlatan biri bana yardım etsin.