Hiç mutlu olacağımı sanmıyorum :(((

_Sabiha .!.:

Ben yalnız ve zor bir çocukluk geçirdim. Ergenlik dönemlerimde bir kaç arkadaşım vardı aşırı sosyal filan,annem hep karışırdı.Burası yurtdışı olduğu için,onlarda farklı kultürden oldukları için farklı yaşam tarzları ve düşünce şekilleri vardı. Bende bazen arada sırada kaçamak yapıyordum birşekilde, fakat eninde sonunda annem onlarla arkadaş olmama karşı çıktığı için bende sakinledim.Tam bir ev çocuğu oldum. Evden okula,okuldan eve.Sonra yeni okul ortamına başladığım da ordaki çocuklar tarafından uzun bir süre dışlandım.Buda benim birsüre sonra özgüvenimi kaybetmeme hatta insanlara karşı olan güvenimi kaybetmeme ve insanlarla mesafeli davranmama yol açtı. Sonunda asosyal bir çocuk oldum.

Liseye başladım.Tabii biraz daha iyi oldu. Aşık oldum,bir ilişkim oldu. Biraz özgüvenim yerine geldi.

Şimdi universite öğrencisiyim.İnanın şimdi arkamı dönüp baktığımda bir tane arkadaşım bile yok.Tanıdıklarım var onlarda adı üstünde tanıdık yani. Asosyaliğin sonucu.

İlişki deseniz... Hepsi hüsran, hepsi ayrılık...

Yani şimdi genç bir kızım, şimdi diyorum ki böyle de olmaz ki. Ne kadar sıkıcı bir hayatım var. Neden böyle oldu?Neden bu kadar yalnızım?Swrekli kendi kendimle takılıyorum, herşeyi içime atıyorum. Hayat çok anlamsız (( Hiç mutlu olacağımı ve hayatımın değişeceğini sanmıyorum ((

Genişletmek için tıkla...

_Sabiha .!.:

Ben yalnız ve zor bir çocukluk geçirdim. Ergenlik dönemlerimde bir kaç arkadaşım vardı aşırı sosyal filan,annem hep karışırdı.Burası yurtdışı olduğu için,onlarda farklı kultürden oldukları için farklı yaşam tarzları ve düşünce şekilleri vardı. Bende bazen arada sırada kaçamak yapıyordum birşekilde, fakat eninde sonunda annem onlarla arkadaş olmama karşı çıktığı için bende sakinledim.Tam bir ev çocuğu oldum. Evden okula,okuldan eve.Sonra yeni okul ortamına başladığım da ordaki çocuklar tarafından uzun bir süre dışlandım.Buda benim birsüre sonra özgüvenimi kaybetmeme hatta insanlara karşı olan güvenimi kaybetmeme ve insanlarla mesafeli davranmama yol açtı. Sonunda asosyal bir çocuk oldum.

Liseye başladım.Tabii biraz daha iyi oldu. Aşık oldum,bir ilişkim oldu. Biraz özgüvenim yerine geldi.

Şimdi universite öğrencisiyim.İnanın şimdi arkamı dönüp baktığımda bir tane arkadaşım bile yok.Tanıdıklarım var onlarda adı üstünde tanıdık yani. Asosyaliğin sonucu.

İlişki deseniz... Hepsi hüsran, hepsi ayrılık...

Yani şimdi genç bir kızım, şimdi diyorum ki böyle de olmaz ki. Ne kadar sıkıcı bir hayatım var. Neden böyle oldu?Neden bu kadar yalnızım?Swrekli kendi kendimle takılıyorum, herşeyi içime atıyorum. Hayat çok anlamsız (( Hiç mutlu olacağımı ve hayatımın değişeceğini sanmıyorum ((

Genişletmek için tıkla...

Eses07 .!.:

Ne güzel okulun var..
Birgün doğru kişi de karşına çıkar. .
aslında hepimiz yapayalnız değilmiyiz..

Genişletmek için tıkla...

_Sabiha .!.:

İnanmıyorsun ben de şimdi ne zaman okulum aklıma gelse, diyorum ben neden o okula gittim ya keşke başka okulda okumuş olsaydım. Okul bizim evin önünde olduğu için oraya gidiyordum, her kafadan insan vardı :/// Liseye tamamen farklı bir yerde gittim, hatta lise seçimi yaparken bize okulda seçmeye yardım eden öğretmene yalvarıyordum lütfen burdaki sınıf arkadaşlarımla biriyle aynı liseye gitmeyim yada lütfen benimle aynı liseyi seçmelerine izin verme diye. İstediğim gibi oldu. Fakat bir tanesi benimle aynı liseye gidiyordu fakat farklı sınıfa. Lisedeki arkadaşlarım da bana çok iyi davranıyorlardı. Fakat o bir tane eski sınıf arkadaşım beni ordada rahat bırakmadı ya. İnanılır gibi değil.Ben onu görmezden geliyordum. Gitmiş arkadaşlarına, bu kız eskiden bizle eskiden aynı okula sınıfa gidiyordu ve biz onu dışlıyorduk diye anlatmış. Bir insan böyle birşeyi neden yapar ya?Benim okulda ne kadar kötü günler geçirdiğimi ve her defasında ağladığıma şahit biri niye bunu başkalarına sanki gurur verici birşey yapmışlar gibi başkalarına anlatırki...Yani bu kötülük niye...

Genişletmek için tıkla...