İşte diyorum ya hep ben evlenemeyeceğim diye, hah işte tam da bu erkekler yüzünden evlenemeyeceğimi düşünüyorum.
Mesela erkek nedir sizce? Ben erkek, eş diyince, ben ne kadar kendimi koruyabilsemde, onun yanında mutlu, güvende olduğum, o varken kimsenin bana birşey diyemediği birşey yapamadığı bir insan evladı hayal ediyorum. Ailesine düşkün ama yeri geldiğinde bizim de aile oldugumuzu hatırlayacak, ve gerekirse bana da hatırlatacak bir adam istiyorum.
Yani demiyorum, annesidir uzak dursun kardeşidir görüşmesin. Hep sevsin onları elbette, ben yoktum o anne vardı. O yoktu benim annem vardı. Bir insan annesiyle eşini ayırıp kıyas yapabilir mi elbette hayır. Ama mesafe koyabilir. Sadece ailesine değil yanlış anlamayın banada.
Yani beni seçecek diye annesini, annesini seçecek diye beni atmasına gerek var mı? Zaten gerçekten bir anne oğlunun evind emutsuz olmasını istermi (bazı ruh hastası insanları konu dışı tutuyorum) yada bir kadın eşinin annesiyle görüşmemesii ister mi? (normal şartlarda)
Yani demem o ki, bunu beceremeyen erkeklerin yanında kendimi güvende hissetmiyorum ben. Her an ahaaaa annesi laf soktu ordan kardeşi atıldı bişe dedi korkusuyla her yemekte her görüşmede diken üzerinde olur mu insan?
Güvende hissetmediğim bir adamın yanında nasıl ömür geçirilir, onu çözemiyorum.
