Aramızda mutlaka benim yaşlarımda, maddi durumu iyi, çervesi iyi ve özel üniversitelere giden kişiler ve birazdan anlatacağım türde ilaçları kullanan kişiler vardır. Umuyorum ki onlardan biri bile yararlı bir yorum yapsa bu durumu çözebilirim.
Küçüklüğümden beri iki kişiyle hiç eşit seviyede arkadaşlık kuramadım. Kimisine yakın kimisine uzak kaldım. Ama çok çok değerli dostlarımda oldu tabi. Şimdi iyi bi özel üniversitede ikinci senem. Öyle göze çarpacak kadar olmasa da güzel biriyim, bakımlıyım, giyimime dikkat ederim, topuklu giyerim. Çok kadınsı değilim ama çocuk gibi de değilim. Yaşımdayım diyelim.
Bu eylülde bazı sorunlar yüzünden Concerta (ritialin türevi) ve Cipralex kullanmaya başladım. İlaçlar duygu durumumu oldukça toparladı, kendime olan güvenimi yerine getirdi. Ruhen artık çok daha sağlıklıyım. Bununla birlikte fark ettiğim şey ise benim kalabalık bir arkadaş gurubuna katılamamamın kişisel özelliğim olduğunu. Bir sürü kişi tanırım, selamlaşırım. Ama öyle vıcık vıcık ortamlara girmem, gerçekten beğendiğim ortamlarda olanlarınki ise oturmuş gibi aralarına girmek için çaba sarf edemem. Kimsem yok değil tabii ki çok iyi arkadaşlıklarım da var.
Dışardan hep soğuk göründüğümü söylerler halbuki aksine insanların gözlerine bakan biriyim o samimiyeti görebilmek için.
Psikiyatristimin dediği ve benim keşfettiğim de bu, ben hep o eski moda yakınlığı arayan biriyim, samimiyet hayatımdaki en önemli şey. Kullanamıyorum insanları, yüzeysel yapmacık ilişki kuramıyorum hiç, biri bunu yapınca da çok yıkılıyorum. O yüzden daha temkinli görünüyorum sanırım bu yüzden soğuk gibi oluyor.
Aşk ilişkilerimde böyle. Aslında o kadar içten sevebilirim ki birini. Ama kimseden o yakınlığı görmüyorum. Hep bencil olduğumu düşünürdüm ama aslında insanlar çok bencil. Kendilerini kimseyle paylaşmak istemiyorlar.
Dediğim gibi, herkesin hayatta bir amacı var. Benimkisi de hissetmek. Arkadaşlığı, dostluğu, aşkı, tutkuyu. Her duyguyu GERÇEKten yaşamak istiyorum. Peki böyle yalnız yaşar mı insan ? O kalabalık guruplara girmeden yaşayabilir miyim? Çok sıkıcı olmayacak mı böyle hayatım benim ? Sanki gerçekten hayatın sorumluluklarının ve değerlerinin farkındayım ama bunun için çok gencim gibi.
Peki ben nasıl eğleneceğim ? Böyle beni anlayan birine sahip olmam çok zor gibi, ama ben hayatımın amacı hissetmekten böyle hissetmeden nasıl yaşayaileceğim?
Umarım anlatabişmişimdir biraz kendimi ve vaktinizi ayırıp okuduysanız buraya dek teşekkür ederim. Bu benim için çok önemli.
Küçüklüğümden beri iki kişiyle hiç eşit seviyede arkadaşlık kuramadım. Kimisine yakın kimisine uzak kaldım. Ama çok çok değerli dostlarımda oldu tabi. Şimdi iyi bi özel üniversitede ikinci senem. Öyle göze çarpacak kadar olmasa da güzel biriyim, bakımlıyım, giyimime dikkat ederim, topuklu giyerim. Çok kadınsı değilim ama çocuk gibi de değilim. Yaşımdayım diyelim.
Bu eylülde bazı sorunlar yüzünden Concerta (ritialin türevi) ve Cipralex kullanmaya başladım. İlaçlar duygu durumumu oldukça toparladı, kendime olan güvenimi yerine getirdi. Ruhen artık çok daha sağlıklıyım. Bununla birlikte fark ettiğim şey ise benim kalabalık bir arkadaş gurubuna katılamamamın kişisel özelliğim olduğunu. Bir sürü kişi tanırım, selamlaşırım. Ama öyle vıcık vıcık ortamlara girmem, gerçekten beğendiğim ortamlarda olanlarınki ise oturmuş gibi aralarına girmek için çaba sarf edemem. Kimsem yok değil tabii ki çok iyi arkadaşlıklarım da var.
Dışardan hep soğuk göründüğümü söylerler halbuki aksine insanların gözlerine bakan biriyim o samimiyeti görebilmek için.
Psikiyatristimin dediği ve benim keşfettiğim de bu, ben hep o eski moda yakınlığı arayan biriyim, samimiyet hayatımdaki en önemli şey. Kullanamıyorum insanları, yüzeysel yapmacık ilişki kuramıyorum hiç, biri bunu yapınca da çok yıkılıyorum. O yüzden daha temkinli görünüyorum sanırım bu yüzden soğuk gibi oluyor.
Aşk ilişkilerimde böyle. Aslında o kadar içten sevebilirim ki birini. Ama kimseden o yakınlığı görmüyorum. Hep bencil olduğumu düşünürdüm ama aslında insanlar çok bencil. Kendilerini kimseyle paylaşmak istemiyorlar.
Dediğim gibi, herkesin hayatta bir amacı var. Benimkisi de hissetmek. Arkadaşlığı, dostluğu, aşkı, tutkuyu. Her duyguyu GERÇEKten yaşamak istiyorum. Peki böyle yalnız yaşar mı insan ? O kalabalık guruplara girmeden yaşayabilir miyim? Çok sıkıcı olmayacak mı böyle hayatım benim ? Sanki gerçekten hayatın sorumluluklarının ve değerlerinin farkındayım ama bunun için çok gencim gibi.
Peki ben nasıl eğleneceğim ? Böyle beni anlayan birine sahip olmam çok zor gibi, ama ben hayatımın amacı hissetmekten böyle hissetmeden nasıl yaşayaileceğim?
Umarım anlatabişmişimdir biraz kendimi ve vaktinizi ayırıp okuduysanız buraya dek teşekkür ederim. Bu benim için çok önemli.
