- Konu Sahibi karadutsarabi
- #1
Bu gece uykusuzum, tadım yok.
İçimi dökmek istedim, kaldıramadıklarımı paylaşayım istedim. Gözlerinizi ağrıttıysam arkadaşlar, lütfen affedin beni.
8 Mayıs bugün. Tam üç yıl önce babam öldü benim… ki zaten yoktu. Öyle bile olsa kafiydi, en azından nefes alsaydı…
Baba demeyi unutalı 12 yıl olmuş be baba…
Seni gömmeye gelmedim. Yıllar önce toprağa vermiştim ben seni, ne gerek vardı…
Neden hep yanlışı seçtin sen baba? Neden hep bensizliği seçtin?
İkinci eşin “köpek” demişti 15 yaşındaki bir genç kıza, bana… Ben köpek değildim baba, evladındım senin… Neden savunmadın beni? Üstüne yürüdüm o kadının, doğru! Yine olsa yine tereddüt etmem. Suçsuzdum ben… En ufak saygısızlığım olmamıştı ki eşine. Ama baştanbaşa “hata” değil miydim zaten ben onun için?
O kadın sana “Evladın mı ben mi?” dedi. Sevmek koşulsuz değil midir baba? Koşulsuz sevdim ben seni. Sen şart koşanlara gittin…
12 yıldır görmedin. Merak ediyorum, özledin mi hiç beni? Ben hamileyim baba, ikinci oğlumu bekliyorum. Ben de bir üvey anneyim. Ama senin eşin gibi değilim baba… Teşekkür ederim bana “anne” olmayı öğrettiğiniz için, küçücükken…
Ağzımda kırık bir sözcük bıraktın ve gittin sen. Sonradan öğrendim, 6 Mayıs’ta, doğum günümde adımı söylemişsin bir kez, gitmeden… 12 yıl neden söylemedin adımı? Neden yoktun baba? Neredeydin?
Annem hep babana çok benziyorsun derdi. Tanıyamadım ki ben seni baba… Yüzünü bile getiremiyorum gözlerimin önüne. Belli belirsiz anılar ve duygular var zihnimde, sana dair… Bir de “Babam!” diye sarılışın baba. Çok iyi hatırlıyorum o duyguyu. İnsan bir şeyden yoksun olunca unutmuyor eksikliklerini. Ben o duyguya eksik kaldım baba. Eksiktim işte, paramparçaydım… Toplamadın ki kırıklarımı. Ellerin kanardı belki, batardım ellerine. Baba olmak bu değil miydi, yine de? Kanatsaydın ellerini…
Kırgınlıklarım yerini özleme bırakıyor baba. Büyüyorum. Hala küçücük kalmışım meğer ben. 15 yaşında bıraktığın kızınım ben senin. Kızınım ben senin baba.
Keşke yaşasaydın be baba. Gözlerimi kapayıp nefes aldığını bilseydim ben, belki süzülen bir damla yaş olsaydın da gözlerimden, gitmeseydin be baba…
Özledim seni baba, çok özledim.
Şimdi istesem de olamam ki yanında.
Bir vasıta mesafesi yok artık aramızda, bir ömür var belki de…
Hoşçakal baba…
İçimi dökmek istedim, kaldıramadıklarımı paylaşayım istedim. Gözlerinizi ağrıttıysam arkadaşlar, lütfen affedin beni.
8 Mayıs bugün. Tam üç yıl önce babam öldü benim… ki zaten yoktu. Öyle bile olsa kafiydi, en azından nefes alsaydı…
Baba demeyi unutalı 12 yıl olmuş be baba…
Seni gömmeye gelmedim. Yıllar önce toprağa vermiştim ben seni, ne gerek vardı…
Neden hep yanlışı seçtin sen baba? Neden hep bensizliği seçtin?
İkinci eşin “köpek” demişti 15 yaşındaki bir genç kıza, bana… Ben köpek değildim baba, evladındım senin… Neden savunmadın beni? Üstüne yürüdüm o kadının, doğru! Yine olsa yine tereddüt etmem. Suçsuzdum ben… En ufak saygısızlığım olmamıştı ki eşine. Ama baştanbaşa “hata” değil miydim zaten ben onun için?
O kadın sana “Evladın mı ben mi?” dedi. Sevmek koşulsuz değil midir baba? Koşulsuz sevdim ben seni. Sen şart koşanlara gittin…
12 yıldır görmedin. Merak ediyorum, özledin mi hiç beni? Ben hamileyim baba, ikinci oğlumu bekliyorum. Ben de bir üvey anneyim. Ama senin eşin gibi değilim baba… Teşekkür ederim bana “anne” olmayı öğrettiğiniz için, küçücükken…
Ağzımda kırık bir sözcük bıraktın ve gittin sen. Sonradan öğrendim, 6 Mayıs’ta, doğum günümde adımı söylemişsin bir kez, gitmeden… 12 yıl neden söylemedin adımı? Neden yoktun baba? Neredeydin?
Annem hep babana çok benziyorsun derdi. Tanıyamadım ki ben seni baba… Yüzünü bile getiremiyorum gözlerimin önüne. Belli belirsiz anılar ve duygular var zihnimde, sana dair… Bir de “Babam!” diye sarılışın baba. Çok iyi hatırlıyorum o duyguyu. İnsan bir şeyden yoksun olunca unutmuyor eksikliklerini. Ben o duyguya eksik kaldım baba. Eksiktim işte, paramparçaydım… Toplamadın ki kırıklarımı. Ellerin kanardı belki, batardım ellerine. Baba olmak bu değil miydi, yine de? Kanatsaydın ellerini…
Kırgınlıklarım yerini özleme bırakıyor baba. Büyüyorum. Hala küçücük kalmışım meğer ben. 15 yaşında bıraktığın kızınım ben senin. Kızınım ben senin baba.
Keşke yaşasaydın be baba. Gözlerimi kapayıp nefes aldığını bilseydim ben, belki süzülen bir damla yaş olsaydın da gözlerimden, gitmeseydin be baba…
Özledim seni baba, çok özledim.
Şimdi istesem de olamam ki yanında.
Bir vasıta mesafesi yok artık aramızda, bir ömür var belki de…
Hoşçakal baba…
