Hüzün,mutsuzluk,umutsuzluk..

Gurbuzanne .!.:

Benim tavsiyem tabi ki bir uzmanla görüşmeniz. En azından kendinixi sürekli meşgul tutmanız. O kadar yorulun ki yatağa girdiğinizde düşünmeye fırsat bulamadan uyuya kalın, o kadar acıkın ki anca boğazınıza giren yemeği düşünün keyfini çıkarın.,siz ne kadar yoğun yaşıyorsunuz bilmem ama daha da meşgul edin kendinizi. Sonra o meşguliyet içinde arkadaşlarla olmak için uğraştığınız işlerden vakit çalın. Boş durmamak böyle durumlarda iyi gelir diye biliyorum. Ve kendi yaptığım bir iki şeyi söyleyeyim. Bebeklerle oynamak ve yürüyüş bana çok iyi geliyor. Ya da toprakla uğraşmak. Bahçeniz olmasına gerek yok, saksıda biber yetiştirin. Semiz otur yetiştirin. Sorma onlardan salata yapın. İki karış toprakta bitmiş çimeni izleyin. Sizin enerjinizi alan insanlardan uzak durun. Ama en önemlisi bir uzmana görünün tabi. Kolay gelsin. Gönlünüz ferah olsun

Genişletmek için tıkla...

Caulfield7 .!.:

Zaten çabalamak için gerekli gücü çok zor buluyorum ve olumsuzluklardan gereğinden fazla etkileniyorum.

Genişletmek için tıkla...

Caulfield7 .!.:

Merhaba.
Ben üniveriste 1. Sınıf öğrencisiyim. Aslında elle tutulur bir sorunum yok fakat kendimi inanılmaz mutsuz hissediyorum. Sürekli hüzünlüyüm, ölmeyi diliyorum. Hep bi umutsuzluk,karamsarlık,anlamsızlık hissi.
Eylemlerimi anlamlandıramıyorum, saçma geliyor. Verdiğimiz uğraş için bir neden bulamıyorum.
Dediğim gibi hayatımda her şey stabil. Fakat en ufak bir olumsuzlukta yerle bir oluyorum. Güçsüzüm sanırım.. Mutlu olmaya çalışmak istemiyorum çünkü bu çaba da anlamsız geliyor.
"Olasılığı olan bütün güzel hadiseler ve hazlar arasında bile ölüm fikri çoğu zaman o kadar cazip ki. Haz ve elem mukayesesi yaptığımda akıl ve mantık, alınan her nefesin trajediden başka bir şey olmadığını fısıldıyor kulağıma."
Mesela tuvalete gidip ağlıyorum nedensizce. İçimde bi yerlerde acıyan bir şeyler var. Adını koyamadığım bir şey. Anlam veremediğim bir şey..
Benim gibi hissedip düzelenler var mı ya da neden böyle hissediyorum?

Genişletmek için tıkla...

FiltrekahvesevenKleopatra .!.:

Ben de son 4 yıldır aynı durumdayım. Otuzumdayım. Her şey 4 yıl önce sevgilimden ayrılmakta başladı. O gündür bu gündür hayatım bombok. Üniv bitti işsiz boş geziyorum. Aşk yok. Gönül bağımın olduğu biri de yok. Ben evin en küçüğüyüm. Büyük kardeşlerimden ayrı ayrı nefret ediyorum. Asla hiç birinin yüzünü görmek istemiyorum. Tabi nefret ettirdiler kendilerinden. Zmnla iyice soğudum. Kafamda kardeşlik olayı bitti. Babamın üzülmeyeceğini bilsem evden kaçıp kayıplara karışasım var

Genişletmek için tıkla...

Caulfield7 .!.:

Evet istediğim bölüme gelmedim. Ama kendimi bildim bileli böyleydim sanırım. Hep düşme hali içindeyim..

Genişletmek için tıkla...