Sizlere yazarken gözümde yaşla yazıyorum. Birgün Bunları yazacağım aklıma gelmezdi. Her zaman başkalarının güzel sonla biten hikayelerini okudum, duydum çünkü. Hikayemi değil ama hissettiklerimi yazmak istedim
Gerçekten çok zor süreçlerden geçtim bende. Gerek çevre gerek doktorlar gerekse kendi içimdeki bitmek bilmeyen savaşım mahvetti beni. An geldi bitirdim sandım o savaşı an geldi ortasından tekrar başladım herşeye.
Bu süreçte ailem dahil (bilmedikleri için) eşimden başka kimsenin desteğini görmedim. Ameliyat oldum eşim bekledi muayene oldum eşim tuttu elimden. Ağladığım zırladığım dönemlerde yorgun bitap halde eşim imkanı dahilinde birşeyler yapıp kafamı dağıtmaya çalıştı. Allah ondan razı olsun. Eşlerinizden böyle destekler görüyorsanız yılmayın kızlar.
Bazen insanlar öyle acımasızdı ki dillerinin kemiği olmadı. Kimseyi görmek istemediğim zamanlardan geçtim. En uzak yada en yakından hamile haberi duymak üzüyordu beni. Bu üzüntünün nasıl birşey olduğunu ancak yaşayan bizler anlarız kıskançlık üzüntüsü değilde adını koyamadığımız birşey işte.
Yola hep "ileride uğraşmadığım için pişman olmak istemiyorum." diyerek devam ettim. Tam toparlayamadım cümlelerimi anlatacaklarımı belki ama bunları yazmak istedim. Belkide yalnız olmadığınızı bilin istedim. Ben kkyı keşfedene kadar anlatacak kimsem yoktu ve yalnız hissediyordum kendimi.
Biz çok değerliyiz, biriciğiz. Hiç kimse ama hiç kimse bizden daha kıymetli değil şu dünyada. Çocuğumuz olsada olmasa da bu böyle ve kimse değiştiremez bunu. Her anımızın kıymetini sırf bu sebepten daha iyi bilelim inşallah
Sınandığımızı ve mükafatını bu dünyada alamazsak bile Allahın huzurunda alma ihtimalimizi düşünerek sabredin, tevekkül edin, bol bol dua edin. Rabbim dualarımızı karşılıksız bırakmıyor şükürler olsun

benim dualarım hepinizle kim ne zaman istiyorsa hayırlısını sağlıklısını versin herkese
bir mucizee
Lna16
Tiniminimavihanim
Fatmazell
Catlak-kurabiye
Minnosprenses
MssPARE
başka kim var net olarak bilmediğim için etiketleyemedim.