Kimseye kendimi anlatamıyorum.16 yaşındayım ama 60 yaşındaki bi insandan farkım yok.Beni anlayan,gerçekten dinleyen,yanımda olan kimsem yok.Bunları bile gözlerim dolu dolu yazıyorum.Okul hayatım berbat,okul dolayısıyla ailem özellikle annemle aram inanılmaz kötü.Onun bana benim ona etmediğim hakaret kalmıyor.Annemin iki lafının biri"Senden bir b*k olmaz.Onun kadar olamadın,bunun kadar olamadın.Sinirleniyorum,sinirlendikçe yiyorum.Hep yeniliyorum,kendimi varil gibi hissediyorum.Bu 1.5 senedir böyle.Tam toparladım diyorum yine her şey darmadağın oluyor.Depresyonsa niye çıkamıyorum,kendimi anlamıyorum.Bi fen lisesindeyim ama asla oraya yakışmadım.Annemin laflarıyla iyice içime kapandım.Beni en çok onun anlaması gerekmez mi?Beni dibe batıracağına ayağa kaldırması?Hangi ebeveyn kötü laflarla çocuğunu gaza getirmeye çalışır ki?Çok yoruldum...