İçimi buraya döküyorum Allahını seveb toplasın..

aile cok önemli .. annem bana hala der sen ne biçim kızsın bilmem ne diye kendimi seviyorum ama özgüvenim yok insanlara kendimi iyi anlatamaıyorım rahat değilim onların yanında ayrıca dik bile duramıyorum .. ben ilkokula başladığımdan beri hep böyleydim hep sen sus dendi bana hep sen bilmezsin sen ne anlarsın dokunma yapma denildi kozıldı bendem küçük bi erkek kardeşim var hep ona değer önem verildi.. hiç unutmuyorum ortaokul son sınıftayken ben dersaneye gideecem demiştim ailem beni azarlamıştı gerek yok diyip ama erkek kardeşimi en iiyisne göndermişlerdi hep kendimi eksik görüyorum .. arkadaş ortamına gelince istediğim gibi konuşamadığmı fikirlerimin onlar tarafından bile reddedildiğini lisede farkettim .. lisede cirkindim hep dışlanıyordum .. su an kendimi güzek buluyorum güzel hissediyorum ama yetersizim hep eksiğim davranış yönünden.. güzellik hiç bişeymiş onu anladım.. nişanlım çok sosyl biri ona layık hissetmiyorum kendimi mesela.. o da her ortamda benden utanıyo gibi bunu belli ettirmemeye calışıyo ama eksiklerimi biliyo görüyo ve bana söylemesini istiyorum o da söylüyo sağolsun.. bunları aşıp ona layık olmam lazım nerden baslasam ??

Mune bu yanlış paylaşım oldu