Merhabalar uzun zamandır yazılanları takip ediyordum bugüne kısmet üye oldum.içimi dökmek istiyorum.uzun zamandır dostluğumu devam ettirdiğim biri var.2yıldır bana yeri geldi abi yeri geldi anne yeri geldi baba,yeri geldi sevgili oldu,ayrı şehirlerde olmamıza rağmen.ayrı şehirlerde olmamıza rağmen yanımda olan insanlardan daha çok huzur veriyordu bana,bana benzettiğim için huylarınıs diğerlerinden hep farklı tuttum,ve hep ayrı bi bağla bağlıydık birbirimize.sırf bi günlük beni görebilmek için izmirden gelip 4 yada 5 saat görüp akşam yine geri dönüyor ertesi günde işe gidiyordu.buluştuktan sonra ona karsı bi şeyler hissetmeye başlamıştım ama bunu kendime itiraf bile edemiyordum.hayır o senin dostun diyodum kendi kendime.ondada vardı bi şeyler ama mesafeler o bu şu bi türlü kavusamadık ama hiç kopamadık.her gün ama her gün düzenli mesajlaştık,aradık kamera açtık,kamerada beraber göz yaşı döktük.ben burda nezaman kötü hissetsem oda orada kötüydü biliyordum.en son askerlik kağıdı geldi bana askere gidiyorum dedi,ne hissedeceğimi şaşırmıştım çünkü zaten hep uzağımdaydı ama mesajlaşmadan nasıl olurdu ben kimsesiz gibi hissedermiydim düşünemedim.sadece ona ihtiyacım vardı seni görmeliyim dedim.yanıma geldi 2 gün durdu gitti.o gün ilk defa ellerimiz birbirine kavustu,melekler dua ediyorlardı sanki.mutluluktan havalarda uçuyordum.1ay sonra askere gitmeden tekrar geldi doğum günüm için.bana hep kuzum derdi,elinde okadar şiriin koskocaman bir kuzu,çok tatlı uğur böcekleriyle süslenmiş bir karavan,papatyalar.iyiki doğdun huzurum dedi.karavana bakarken bi kapağının olduğunu gördüm bi açtım ona seneler önce yazdığım minik notlar(mektup ve kargo olarak yollamıştım) veeee iki tane söz yüzüğü.şok olmuştum.ilk defa dünyadaki hiç bir şey umrumda değildi.sadece huzurluyum,onun yanımda olduğu herzaman gibi.müthiş güzel 16gün geçirdik,veda vakti gelmişti.içim burkuluyordu,sızlıyordu.söz verdim kendime de onada ağlamayacaktım.sarıldım gözlerimden yaşlar akıyordu ama istemsiz kızmayın sözümü tutamadım diye,onun sevgisi çok ağırdı bende çok çok fazla hisliydi.oda ağlıyordu ben daha kötü hissetmeden gittim arkamı bi döndüm geri dönüyo müsade etmedim gitti.acemi birliğine teslim oldu ilk başlarda sesini duyuyordm ama yetmiyordu daha sonra bi kez arasa nolur diye dualar etmeye başladım.her gün en az bi kez mutlaka aradı.onu güldürmek zorundaydım telefonda gülüp o kapattıktan sonra hüngür hüngür ağlıyordum.yemin töreni tam 28gün sonraydı ailesiyle anlaştık ben yemin törenine gidicektim ta burdan kayseriye ailesiyle telefonda görüşüyorduk her gün ama yüz yüze tanısacaktık orda 5gün kalıp sonrada benle sevdiğim istanbula dönecektik.annemle babam evdeki bu ruh gibi halimi görünce gitmeme izin verdiler,ve bana çok güveniyorlar,hiç bi zaman yüzlerini kara çıkarmadım.gittim ailesiyle tanıstım.çok güzel vakitler geçirdik.istanbula geldik buradada müthiş 1hafta geçirdik.geldi yine ayrılık usta birliğine gidecekti edirneye bizim burdan 3saatlik yol ama mola felan çok uzun sürüyordu eziyet..giderken yine içim cız ediyordu.gitti yağmurla beraber şakır şakır ağlıyordum belli olmuyordu.2aydır orada,cehennem gibi bir yermiş.dayanamadım ilk izin gününde yanına gittim yaklaşık 10saatim yolda geçti sadece 2saat görebildim ama o kadar mutlu oldum ki derdik hep 1dakika görmek için neler vermezdim.gördüm geldim onu orada tek bıraktığım için kendimi dahada kötü hissettim bu süre içinde ailesi her an her allahın günü aradı.beni çok özlüyorlarmış.allah razı olsun hayatımıza girdiğin için dediler.şimdi çok iyiyiz sevdiğimle ama çok özlüyorum alt devreleri gelmeden rahat edemiyor alt devreler haziranda gelecek
her gün namazlarımda dua ediyorum tüm Askerlerimize.sizlerde dua edin bana,huzurla kalın