İKiNCİ ÇOCUK KARARSIZLIĞI 2 ÇOCUKLU ANNELERDEN FIKİRLERİNİZİ RİCA EDİYORUM

Durum
Mesaj gönderimine kapalı.

Team

Kullanıcı üyeliğini pasifleştirmiştir.
Üyelik İptali
Anneler Kulübü
Kayıtlı Üye
26 Ağustos 2021
179
172
33
38
Ben 36 yaşında tek çocuklu bir anneyim. Oğlum 7 yaşına girecek. Daha önce çalışıyordum şuan evdeyim. Ve bir süre daha bu şekilde devam etmesi gerekecek.( En azından 4 yıl, ilkokul bitene kadar, bakacak kimse yok, calisamayacagim.) Oğlum da kardeş istemeye başladı. ( aslında tamamen oyun amaçlı, birlikte oynayabileceklerini düşünüyor) 2 cocuklu kimi görsem hemen yap, bak istiyormuş da diyor. Ama ben kararsizim. Rahata da alıştım açıkçası. Kendime kalan çok güzel zamanlarım var. Bu durum hoşuma gidiyor. Diğer yandan yıllar sonrası, çocuğumun bizden sonra kimsesi kalmayacak diyorum. Gözümde yaş akmadan kuruyor. Ne yapayım? Bana fikir verin. Maddi durum olarak çok kötü olmasa da ferah da sayılmaz. Gözümü korkutan bir neden de ekonomik sebepler açıkçası. 1. çocuğa yapabileceğimiz herşeyi yapabiliyoruz. 2.gelirse onu ihmal eder miyiz, ona da abisine yapılanları yapabilir miyiz bilmiyorum. Bu düşünce aşamasını herkes yaşıyor mu, bir ben mi böyleyim? Sanki olsa bile onu Bu kadar çok sevemezmişim gibi. Daha olmadan böyle düşündüğüm için bile pişman oluyorum. Ne olur fikir verin bana. Kardeşsiz olanlar ne hissediyor?
 
2 oğlum var. Büyük 5 bucuk, küçük 2 yaşında. Birlikte oynamaya başlayalı cok zaman olmadı. Abisi, ilk zamanlars kardeşini kabullenmekte zorlandı ama simdi de ayrılmıyor kardeşinden Allah ayırmasın. Cok güzel oyun kuruyorlar birlikte.. birbirlerini çok seviyorlar. işin maddi kısmı da düşünülmeli tabi ki. özellikle yeni doğduğu zamanlar cok masrafimiz olmuştu ama hazırlıklıydık. Tüm hamileliğim boyunca, acaba büyük oglum kadar sevebilecek miyim diye çok düşündüm ben de, tabi ki boşa düşünmüşüm. Küçük oğlum bal gibi bir çocuk..Allah Ömür versin ikisine de, iyi ki bir çocuk daha yapmışım diyorum..
 
2. Çocuk çokta şart birşey değil bence (2 çocuğum var ikisi içinde canımı veririm yanlış anlaşılmasın) ama zaten siz yapana kadar hamileik sürecidir falan derken aralarında nerden baksanız 8 yaş. O oyun çağına geldiğinde oğlunuz 11-12 yaşına gelmiş olacak. Beraber pekte oyun oynayabileceklerini sanmıyorum.Rahatınız da yerindeymiş, yaşınız da genç değil, ikinci bir çocuk ekstra zorluk olabilir sizin için. Çocuk istiyor diye de çocuk yapılmaz zaten. Gerçekten siz yürekten istiyor musunuz ona bakın derim.
 
2 oğlum var. Büyük 5 bucuk, küçük 2 yaşında. Birlikte oynamaya başlayalı cok zaman olmadı. Abisi, ilk zamanlars kardeşini kabullenmekte zorlandı ama simdi de ayrılmıyor kardeşinden Allah ayırmasın. Cok güzel oyun kuruyorlar birlikte.. birbirlerini çok seviyorlar. işin maddi kısmı da düşünülmeli tabi ki. özellikle yeni doğduğu zamanlar cok masrafimiz olmuştu ama hazırlıklıydık. Tüm hamileliğim boyunca, acaba büyük oglum kadar sevebilecek miyim diye çok düşündüm ben de, tabi ki boşa düşünmüşüm. Küçük oğlum bal gibi bir çocuk..Allah Ömür versin ikisine de, iyi ki bir çocuk daha yapmışım diyorum..
Çok teşekkürler cevabın için, beni yureklendirdin şu sevememe düşüncesi olayında özellikle
 
Ben 36 yaşında tek çocuklu bir anneyim. Oğlum 7 yaşına girecek. Daha önce çalışıyordum şuan evdeyim. Ve bir süre daha bu şekilde devam etmesi gerekecek.( En azından 4 yıl, ilkokul bitene kadar, bakacak kimse yok, calisamayacagim.) Oğlum da kardeş istemeye başladı. ( aslında tamamen oyun amaçlı, birlikte oynayabileceklerini düşünüyor) 2 cocuklu kimi görsem hemen yap, bak istiyormuş da diyor. Ama ben kararsizim. Rahata da alıştım açıkçası. Kendime kalan çok güzel zamanlarım var. Bu durum hoşuma gidiyor. Diğer yandan yıllar sonrası, çocuğumun bizden sonra kimsesi kalmayacak diyorum. Gözümde yaş akmadan kuruyor. Ne yapayım? Bana fikir verin. Maddi durum olarak çok kötü olmasa da ferah da sayılmaz. Gözümü korkutan bir neden de ekonomik sebepler açıkçası. 1. çocuğa yapabileceğimiz herşeyi yapabiliyoruz. 2.gelirse onu ihmal eder miyiz, ona da abisine yapılanları yapabilir miyiz bilmiyorum. Bu düşünce aşamasını herkes yaşıyor mu, bir ben mi böyleyim? Sanki olsa bile onu Bu kadar çok sevemezmişim gibi. Daha olmadan böyle düşündüğüm için bile pişman oluyorum. Ne olur fikir verin bana. Kardeşsiz olanlar ne hissediyor?
Madem 4 yıl daha evdesiniz yerinizde olsam ben yapardım. Benimde 6 yaşında bir oğlum var. Şuan için düşünmüyorum, şartlarım müsait değil, ama ilerde isterim bir tane daha.
 
2. Çocuk çokta şart birşey değil bence (2 çocuğum var ikisi içinde canımı veririm yanlış anlaşılmasın) ama zaten siz yapana kadar hamileik sürecidir falan derken aralarında nerden baksanız 8 yaş. O oyun çağına geldiğinde oğlunuz 11-12 yaşına gelmiş olacak. Beraber pekte oyun oynayabileceklerini sanmıyorum.Rahatınız da yerindeymiş, yaşınız da genç değil, ikinci bir çocuk ekstra zorluk olur sizin için. Çocuk istiyor diye de çocuk yapılmaz zaten. Gerçekten siz istiyor musunuz ona bakın.
Aslında benim tek isteme sebebim, babası ve ben dünyadan ayrıldıktan sonraki süreç. Hayatta ayni hisleri paylaşabilecek, birbirine destek olabilecek iki kardes olabilme ihtimali. Tabi tam tersi de olabilir. Ben sadece bu yüzden istiyorum. O istediği için değil aslında.
 
Madem 4 yıl daha evdesiniz yerinizde olsam ben yapardım. Benimde 6 yaşında bir oğlum var. Şuan için düşünmüyorum, şartlarım müsait değil, ama ilerde isterim bir tane daha.
Evde olabileceğim bir dönem olduğu için bu ara bu konuyu kafamda netleştirmem gerekiyor, öyle hissediyorum. Daha kolay baş edebilirim biri okuldayken diğeriyle ilgilenirim. Büyük okuldan gelince onunla ilgilenirim diyorum ama pratikte oluyor mu onu bilmiyorum. Plânda herşey muhteşem ama ya gerçekler???
 
Aslında benim tek isteme sebebim, babası ve ben dünyadan ayrıldıktan sonraki süreç. Hayatta ayni hisleri paylaşabilecek, birbirine destek olabilecek iki kardes olabilme ihtimali. Tabi tam tersi de olabilir. Ben sadece bu yüzden istiyorum. O istediği için değil aslında.
Kardeşin destek olduğu zamanlarda oluyor köstek olduğu zamanlarda. Yalnız kalmasın istiyorsunuz tabiki ama, ileride kardeşler kendi yoluna gidiyor, başka öncelikleri ve hayatları oluyor, evleniyorlar, kendi ailelerini kuruyorlar, bazen ayrı şehirlerde yaşıyorlar birbirlerinin yüzlerini bile görmüyorlar. Sıkı fıkı olanlar da çok var tabi ama sırf ben gittikten sonra yalnız kalmasın diye çocuk yapılmaz diye düşünüyorum. Herşeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmek lazım. Özellikle maddi durumları. Hevesinizi kursağınızda bıraktım gibi oldu ama hayat şartları 😅
 
Bence kardeş olsun diye çocuk yapılmaz. Zaten kaç kişi karfeşiyle çok iyi anlaşıyor. Etrafımda diyalogu öok az olan ya da hiç hörüşmeyen bir sürü kardeş var.
Ben kendim istediğim için ikinciyi doğurdum. Her an iyi ki diyorum. O kadar çok seviyorum ki :)
 
Son düzenleme:
Kardeşin destek olduğu zamanlarda oluyor köstek olduğu zamanlarda. Yalnız kalmasın istiyorsunuz tabiki ama, ileride kardeşler kendi yoluna gidiyor, başka öncelikleri ve hayatları oluyor, evleniyorlar, kendi ailelerini kuruyorlar, bazen ayrı şehirlerde yaşıyorlar birbirlerinin yüzlerini bile görmüyorlar. Sıkı fıkı olanlar da çok var tabi ama sırf ben gittikten sonra yalnız kalmasın diye çocuk yapılmaz diye düşünüyorum. Herşeyi en ince ayrıntısına kadar düşünmek lazım. Özellikle maddi durumları. Hevesinizi kursağınızda bıraktım gibi oldu ama hayat şartları 😅
Evet kesinlikle olayın her boyutunu düşünüp karar vermek istiyorum. Bu yüzden her fikre ihtiyacım var. Benim gormedigim, bilmediğim ayrıntıları siz düşünüyor bana fikir veriyor olabilirsiniz. Bu benim için iyi ve ihtiyacım olan bisey. Teşekkür ederim.
 
Ben 36 yaşında tek çocuklu bir anneyim. Oğlum 7 yaşına girecek. Daha önce çalışıyordum şuan evdeyim. Ve bir süre daha bu şekilde devam etmesi gerekecek.( En azından 4 yıl, ilkokul bitene kadar, bakacak kimse yok, calisamayacagim.) Oğlum da kardeş istemeye başladı. ( aslında tamamen oyun amaçlı, birlikte oynayabileceklerini düşünüyor) 2 cocuklu kimi görsem hemen yap, bak istiyormuş da diyor. Ama ben kararsizim. Rahata da alıştım açıkçası. Kendime kalan çok güzel zamanlarım var. Bu durum hoşuma gidiyor. Diğer yandan yıllar sonrası, çocuğumun bizden sonra kimsesi kalmayacak diyorum. Gözümde yaş akmadan kuruyor. Ne yapayım? Bana fikir verin. Maddi durum olarak çok kötü olmasa da ferah da sayılmaz. Gözümü korkutan bir neden de ekonomik sebepler açıkçası. 1. çocuğa yapabileceğimiz herşeyi yapabiliyoruz. 2.gelirse onu ihmal eder miyiz, ona da abisine yapılanları yapabilir miyiz bilmiyorum. Bu düşünce aşamasını herkes yaşıyor mu, bir ben mi böyleyim? Sanki olsa bile onu Bu kadar çok sevemezmişim gibi. Daha olmadan böyle düşündüğüm için bile pişman oluyorum. Ne olur fikir verin bana. Kardeşsiz olanlar ne hissediyor?
O cocugu yalniz birakmayin eger maddi imkansizlik çok yoksa ki calisicam sonrasında diyorsunuz bir de evinizde huzur varsa kendi bakma imkaniniz da varken yapin yaş farki ne olursa olsun kardes duygusu cok farkli. Sevgi konusunda da gercek bir annenin birini digerinden ayirma daha fazla sevme ihtimali yok inanin. Yaslar geri gelmez. Allah size bu firsati vermisken yapin.
 
Evet kesinlikle olayın her boyutunu düşünüp karar vermek istiyorum. Bu yüzden her fikre ihtiyacım var. Benim gormedigim, bilmediğim ayrıntıları siz düşünüyor bana fikir veriyor olabilirsiniz. Bu benim için iyi ve ihtiyacım olan bisey. Teşekkür ederim.
Şu da var ki her olumsuz ihtimal hesaplanarak da cocuk yapilmaz
 
Evde olabileceğim bir dönem olduğu için bu ara bu konuyu kafamda netleştirmem gerekiyor, öyle hissediyorum. Daha kolay baş edebilirim biri okuldayken diğeriyle ilgilenirim. Büyük okuldan gelince onunla ilgilenirim diyorum ama pratikte oluyor mu onu bilmiyorum. Plânda herşey muhteşem ama ya gerçekler???
Illaki zorluklar olur. Sonuçta şimdi çocuğunuz okula gidince siz rahat edeceksiniz, kendinize vakit ayiracaksiniz. Bebek olunca tabiki böyle olmaz. Hele ilk bir yıl baya baya zor geçer. Ama büyüdükçe herşey kolaylaşır. Oğlunuz sadece çocukken değil asıl büyüdüğünde hisseder kardeşinin varlığını. Kardeşin yerini kuzen yada arkadaş tutamaz bence.
 
Bence kardeş olsun diye çocuk yapılmaz. Zaten kaç kişi karfeşiyle çok iyi anlaşıyor. Ben kendim istediğim için ikinciyi doğurdum. Her an iyi ki diyorum. O kadar çok seviyorum ki :)
Ben kardeşlerim için canımı veririm mesela. Ama herkes aynı değil tabiki. Belki de anlaşamayacaklar. Kendim yaşadığım için güzel bir şekilde onun da bu duygudan mahrum olmasını istemedim ilk önce. Sonra yaş almaya başladıkça bu sefer rahatlık iyi geldi. Daha fazla erteleyecek durumda da değilim artık.
 
Ben kardeşlerim için canımı veririm mesela. Ama herkes aynı değil tabiki. Belki de anlaşamayacaklar. Kendim yaşadığım için güzel bir şekilde onun da bu duygudan mahrum olmasını istemedim ilk önce. Sonra yaş almaya başladıkça bu sefer rahatlık iyi geldi. Daha fazla erteleyecek durumda da değilim artık.
Eğer siz öyleyseniz sizden gördüğü için o da kardeşini çok sevebilir.
Ben 39umda doğurdum ikinciyi. Üçüncüyü de istiyorum. Valla çok şükür ikinvi rahatımı hiç bozmadı. Tam yersine beni hayata bağladı. Misal bugun hiç uyumadı, çok yorgunum ama hiç sinirli değilim, sevgi ve şevkat doluyum ona karşı. Ancak malesef ilk çocuğuma karşı çok kendime hakim olmam gerekiyor. Benim de sınavım bu. Büyük çocugumu kırmamak, üzmemek için çok dikkat gösteriyorum.
 
O cocugu yalniz birakmayin eger maddi imkansizlik çok yoksa ki calisicam sonrasında diyorsunuz bir de evinizde huzur varsa kendi bakma imkaniniz da varken yapin yaş farki ne olursa olsun kardes duygusu cok farkli. Sevgi konusunda da gercek bir annenin birini digerinden ayirma daha fazla sevme ihtimali yok inanin. Yaslar geri gelmez. Allah size bu firsati vermisken yapin.
Maddi olarak aşırı sıkıntıda değiliz. Bakabiliriz. Zaten aksi olsaydı düşünmezdim bile. En başta doğacak olana haksızlık olurdu. O duygunun için de titrediği yer var ya işte, orası vuruyor beni son zamanlarda. Neden diyorum, kendi yasadigin bu kadar güzel birseyden çocuğunu mahrum bırakasın?? Ben kardeşlerimi aşırı seviyorum, onlar da beni. Umarım olursa da bizim gibi olurlar. Öyle olacaklarını bilsem zaten saniye düşünmem. Aradaki 8 yaş farkı da düşündürmüyor degil tabi
 
Illaki zorluklar olur. Sonuçta şimdi çocuğunuz okula gidince siz rahat edeceksiniz, kendinize vakit ayiracaksiniz. Bebek olunca tabiki böyle olmaz. Hele ilk bir yıl baya baya zor geçer. Ama büyüdükçe herşey kolaylaşır. Oğlunuz sadece çocukken değil asıl büyüdüğünde hisseder kardeşinin varlığını. Kardeşin yerini kuzen yada arkadaş tutamaz bence.
Kendi yasantimda da böyle. Yaş aldıkça hep iyiki varlar dedim. Kanka kuzenim yoktur mesela
 
Eğer siz öyleyseniz sizden gördüğü için o da kardeşini çok sevebilir.
Ben 39umda doğurdum ikinciyi. Üçüncüyü de istiyorum. Valla çok şükür ikinvi rahatımı hiç bozmadı. Tam yersine beni hayata bağladı. Misal bugun hiç uyumadı, çok yorgunum ama hiç sinirli değilim, sevgi ve şevkat doluyum ona karşı. Ancak malesef ilk çocuğuma karşı çok kendime hakim olmam gerekiyor. Benim de sınavım bu. Büyük çocugumu kırmamak, üzmemek için çok dikkat gösteriyorum.
Allah sabır ve sağlık, huzur versin ailenize, evlatlariniza. Aralarındaki yas farkı nedir?
 
İdeal bir yaş aralığı bence. Ben biraz geç kaldım sanki.. Çalışırken 2.ye ( haklı olarak bakamayız dediler) Şimdide çok yas oldu. Böyle böyle arayı 10 yaparmışım gibime geliyor :)))
 
Durum
Mesaj gönderimine kapalı.
Back
X