konuyu açalı 2 yıl olmuş olmasına rağmen sanırım aynı düşünce/kararsızlığa sahip çok kişi olunca güncelmiş gibi yazışmalar devam etmiş :)
2 yıl geçti evet ama bizim durumumuzda bir değişme olmadı..aslında oldu ama farklı bir şekilde. Ben konuyu başlattığımda eşimle ikimiz farklı düşünce ve duygular içerisindeydik. Ben 35 yaşında ve sağlıklı bir hamilelik için son demlerimde olduğumu düşünerek bir an önce bir kardeş yapacaksak yapmamız gerektiğini düşünüyor eşime de ikinci bir çocuğu sadece maddi nedenler dolayısıyla karşı oldugu için açıkçası tepkili yaklaşıyordum. Çünkü konu,komşu,akraba,arkadaş..artık çevremde kim varsa kardeş şart! deyip duruyordu.. Ben de bu kadar çok kişi bunun böyle olduğunu düşünüyorsa elbet bir sebebi vardır deyip kendi kişisel kararımı bu yöne çeviriyordum..
Bir müddet durdum ve izledim, sonra yine durdum ve düşündüm, gerçekten kardeş şartmı diye.. uzunca bir süreden sonra da aslında hayatta hiçbir şeyin şart olmadığını düşünmeye başladım, ne evlenmek şart, ne çocuk yapmak ne de kardeş! bilemiyorum çok kişisel kararlar bazı şeyler bence ve bu da onlardan biri. Herkes kendi maddi ve manevi durumunu en iyi kendi bilir, birisi için çocuğunu özel okula göndermek şarttır, bir diğeri için değil, bir başkası için çok çocuk doğurmak şarttır yine bir diğeri için değil..o kadar çok şey yazılabilir ki.. anladığım aslındahayatta hiç bir şey Şart değil! Bunu idrak etmemle kendi olanaklarımız ve çocuklarımıza sağlayabileceklerimize daha cok yogunlaştım ve en azından bizim ailemiz için ikinci bir çocuğun da şart olmadığına karar verdim.
Sizin de dediğiniz gibi nitelikli bir birey yetiştirebilme gücümüzün bu kadarına müsade ettiğini fark ettim.
Sakın yanlış anlaşılma olmasın ben burada sadece kendi ailevi durumumuza yönelik vermiş olduğumuz kararı belirttim, yoksa 2,3,4,5,6.. sosyo ekonomik durumu yapılan çocuk sayısın rağmen aynı kalan ya da azalma olsa bile bu durumdan pişman olmayan hiç bir aile için bir genelleme değil bu, ne mutlu onlara, ancak biz bu durumdan ailecek pek de mutlu olmayacaktık ve dolayısıyla da yapmadık.
Allah ileride ne gösterir bilemem elbette ama şimdilik ailecek vermiş olduğumuz karardan pişman değiliz. Anne baba olarak çocuğumuza bizler yanında olamayacağımız zamanlarda da kendi başına güçlü olabilmesini sağlayacağı bir hayatı olabilmesi adına elimizden gelenin en iyisini vermeye çalısıyoruz. Bizim düşünce yapımızda en az bir yabancı dili çok iyi bilen, bir spor dalıyla ugrasan, bir müzik aletini çalabilen, özgüveni yüksek bir çocuk için yapılması gereken ne varsa yapmak şarttı bizde ona yöneldik. 3kişilik ailemize yeni şeyler, yeni yerler kesfetmeye cabalıyor, para biriktirmektense anı biriktirmeye çalısıyoruz. Umarım hem kendimiz hem de çocuğumuz adına doğru bir karar vermişizdir.
yaşınız kaç? Allah sağlıkla büyütmenizi nasip etsin hepsini... ne mutlu size 
