evlendikten beş ay sonra hamile kaldım isteyerek. hamileliğim güzel geçti sorunsuzdu ta ki kızımın doğduğu güne kadar... sezeryan doğum yaptım kv hareketlerinde farklılıklar hissettim ama narkozun etkisinden yanlış anladığmı düşündüm oysaki kv gerçekten de kafayı yedirtmiş herkese. anneme karşı rakip tavırlar içine girdi kızıma herkesten önce koşuyor yani normalde o kadar fedakar davranmaz sırf annemi kıskandırmak için düşünebiliyor musunuz 
neyse hastane çıkışı evime geldik hep beraber kv bana anneme hep ters davranıyor azarlıyor bilmişlik taslıyor annem boşver cahil işte dedi. neyse ben bir ay annemde kaldım ve bir gece kızım ağlamış ben duymadım sezeryan sancım çoktu. kalktım annem kızımı uyutmaya çalışıyor bir yandan da söyleniyor " sanki ben doğurdum " dedi şakayla güya. sen de anneannesisin dedim. "size anneanneniz mi baktı sanki " dedi. ve ben o kadar çok üzüldüm ki. kv eşimi doldurdu aileme karşı ve eşim tam bir ay boyunca annemle ablamla konuşmadı ortada hiçbir sebep yokken eşimi tanıyamadım resmen. kırkımı burnumdan getirdiler ve şu an kızım 2 yaşında. kv küfür eden torun döven bir kadın olduğu için kızımı ona bırakmıyorum. kendi canımdan çok sevdiğim annem kızıma bir saat bile bakmıyor en son " anne kızım yanında dursun ben bi kahve içip geliyim ( eşimle ) dedim en fazla bir saat bakacak. ve annemin verdiği cevap " durmazsa ararım geri gelirsin ona göre" ee tabi kahve içmeye gitmedim. sadece nefes almak istemiştim. eşim kızımıza çok düşkün ama bir saat bak ben bi hava aliyim desem o da bakmıyor beceremiyormuş !! ben 9 senelik iş hayatımı bıraktım kızıma bakmak için hiç de pişman değilim. şimdi 3 yaşına gelsin kızmı kreşe verip tekrar iş hayatıma sosyalliğime kavuşacağım günleri bekliyorum..
ve size sorum şu:
-tek çocukta kalıp iş hayatına geri dönmek mi
-ikinci çocuğu yapıp bir daha asla iş hayatına dönmemek mi ( iki çocukla ev iş yürütemem , tek çocuk daha kolay gibi geliyor )
evde çok bunaldım çalıştığım zaman kendimi daha güçlü ve mutlu bir anne olacağım gibi geliyor. ama ikinciyi yaparsam ev hayatına devam ve kızımın doğumunda yaşadığım o tatsızlıkları tekrar yaşarsam diye kafamın kurcalanması eee bir de kızıma kardeş yapmazsam bu dünyada onu yalnız bırakacak oluşumun verdiği vicdan azabı....
neyse hastane çıkışı evime geldik hep beraber kv bana anneme hep ters davranıyor azarlıyor bilmişlik taslıyor annem boşver cahil işte dedi. neyse ben bir ay annemde kaldım ve bir gece kızım ağlamış ben duymadım sezeryan sancım çoktu. kalktım annem kızımı uyutmaya çalışıyor bir yandan da söyleniyor " sanki ben doğurdum " dedi şakayla güya. sen de anneannesisin dedim. "size anneanneniz mi baktı sanki " dedi. ve ben o kadar çok üzüldüm ki. kv eşimi doldurdu aileme karşı ve eşim tam bir ay boyunca annemle ablamla konuşmadı ortada hiçbir sebep yokken eşimi tanıyamadım resmen. kırkımı burnumdan getirdiler ve şu an kızım 2 yaşında. kv küfür eden torun döven bir kadın olduğu için kızımı ona bırakmıyorum. kendi canımdan çok sevdiğim annem kızıma bir saat bile bakmıyor en son " anne kızım yanında dursun ben bi kahve içip geliyim ( eşimle ) dedim en fazla bir saat bakacak. ve annemin verdiği cevap " durmazsa ararım geri gelirsin ona göre" ee tabi kahve içmeye gitmedim. sadece nefes almak istemiştim. eşim kızımıza çok düşkün ama bir saat bak ben bi hava aliyim desem o da bakmıyor beceremiyormuş !! ben 9 senelik iş hayatımı bıraktım kızıma bakmak için hiç de pişman değilim. şimdi 3 yaşına gelsin kızmı kreşe verip tekrar iş hayatıma sosyalliğime kavuşacağım günleri bekliyorum..ve size sorum şu:
-tek çocukta kalıp iş hayatına geri dönmek mi
-ikinci çocuğu yapıp bir daha asla iş hayatına dönmemek mi ( iki çocukla ev iş yürütemem , tek çocuk daha kolay gibi geliyor )
evde çok bunaldım çalıştığım zaman kendimi daha güçlü ve mutlu bir anne olacağım gibi geliyor. ama ikinciyi yaparsam ev hayatına devam ve kızımın doğumunda yaşadığım o tatsızlıkları tekrar yaşarsam diye kafamın kurcalanması eee bir de kızıma kardeş yapmazsam bu dünyada onu yalnız bırakacak oluşumun verdiği vicdan azabı....
